Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1849, Qupperneq 84

84
hag þeirra: að þíngmerm yrðu svo hnífilyrtir, að
sumum lá við meiðslum: og loksins, að máliö yrði
vanskoðað og greiðendur alþíngiskostnaðarins hiðu
{>ar af að sumu leyti halla og ójöfnuð; hefðu þíng-
menn vitað þetta fyrir, þá hefðu þeir lieldur varið
nokkru af þíngtímanum, þó hann Bnaumur“ væri, til
að láta nefndina ransaka máliö á ný, en að eyða
honum til óþarfa ertinga og útúrdúra, sem ekkert
gott leiddi af, en að minnsta kosti það ílt, að hinn
„dýrkeypti“ timi eyddist til þess, sem ekki átti að
vera, og ruglíngur komst á hugsanir manna, svo að
þeim gleymdist að taka því nógu greinilega fram,
er bæði átti og þurfti nákvændega að athugast í mál-
inu, og það, hverjar jarðir skylduvera undan þegnar
alþíngiskostnaðinum, og á livaða ástæðum það væri
bygt, svo að landsmenn sæu glögglega, livað þíngið
liefði haft fyrir sérí að gjöra, sem menn kalla, ein-
um hærra undir höfði en öðrum í þessu tilliti, og
svo að stjórnin hefði vitað vafalausan vilja þíngsins
í því efni: þetta er, að mér finnst, aðalgallinn á
meðferð málsins. Satt er bezt að segja: nefndin og
nokkrir þíngmanna gjörðu nokkum veginn góða grein
fyrir því, vegna hvers þeir vildu, að staðaeignir og
lénsjarðir presta skyldu vera undan þegnar kostnað-
inum; sömuleiðis eru færðar „einhverjar“ ástæöur
fyrir því, hvers vegna það virðist ekki vera nema
til málamynda, að heimta kostnaðinn af konúngs-
eignunum, og reiknar nefndin á 314. bls. fullan
tekjuskatt af þeirri eign athugalaust, og viröist það
öllu sanngjarnara. A spítala og fátækra eignir er
að eins lauslega drepið á einum eða mest tveimur
stöðum; á bændaeignirnar er fyrst. minnzt á 314. bls.,
og getur þá nefndin þess, að hún sé hér í landi
64088 hundr. og nú reiknar hún, án frekari ransókn-
ar, þar út af afgjaldið, og út af afgjaklinu tekju-