Eimreiðin - 01.09.1905, Blaðsíða 33

193
»Pér verðið að hugsa um, faðir minn, hvaða sálar kvalir sá
líður, sem lætur aðra kveljast, án þess að reyna til að hjálpa. Eg
býst við, að öllum í héraðinu þyki það órétt, en mér hefur liðið
of illa öll þessi ár, til þéss að reyna ekki að gera eitthvað, þegar
hún verður laus.«
Faðir minn hrærir hvorki legg né lið.
»Pá fæ ég næstum gráthljóð í kverkarnar og segi:
»Lítið þér nú á; ég er ungur maður, og það er mikið, sem
ég legg í sölurnar, ef ég tek hana. Mönnum hefur þótt ég fara
illa að ráði mínu áður, gjöri ég þetta, mun þeim þó þykja það
enn verra.«
En ég get ekki fengið föður minn til að segja neitt.
»Eg hef líka hugsað um, að við Ingimararnir höfum getað
haldið sömu jörðunni í mörg hundruð ár, en allar aðrar jarðir hafa
skift um eigendur. Og ég get ekki betur séð, en að það sé vegna
þess, að Ingimararnir hafi ætíð leitast við að ganga á guðs
vegum. Við Ingimarar þurfum ekki að óttast mennina, við eigum
bara að ganga á guðs vegum.«
Pá lítur öldungurinn loks upp, og svo segir hann:
»Petta er vandamál, Ingimar; ég held ég verði að fara inn í
drykkjustofuna og spyrja hina Ingimarssynina.« Og svo gengur
faðir minn inn í stofuna og ég sit eftir. Og þar verð ég að sitja
og bíða og bíða, þangað til faðir minn kemur aftur. Svo, þegar
ég er búinn að bíða marga klukkutíma, fer mér að leiðast og ég
lít inn til föður míns. »Vertu rólegur þarna úti, Ingimar litli,«
segir faðir minn, »þetta er vandamal.« Og ég sé alla gömlu
karlana, hvernig þeir sitja með aftur augun og hugsa. — Og ég
bíð og bíð, og ég bíð líklega enn þá.
Hann gekk smábrosandi á eftir plógnum, sem nú fór hægt
og hægt, eins og hestarnir þyrftu hvíldar við. Pegar hann kom
að skurðinum, tók hann í taumana og stöðvaði hestana; hann var
orðinn mjög alvarlegur.
»Pað er undarlegt, að þegar maður spyr einhvern ráða, þá
finnur maður sjálfur hvað rétt er, á meðan maður er að spyrja.
Pá skynjar maður alt í einu jafnvel það, sem maður hefur ekki
getað skilið á heilum þremur árum. Nú skal það verða eins og
guð vill.«
•3