Eimreiðin - 01.09.1905, Blaðsíða 39

199
Brita mín.« Hún leit á mig, eins og hún héldi a& ég væri að
gjöra gys að sér, og svo sagði hún: xf’að má nú segja, Kaisa,
laglegt er það!« Hún sagði þetta svoleiðis, að mér fanst ég sjá
Ingimar Ingimarsson standa fyrir augunum á mér, — og fallegur
er hann nú ekki, en það hafði mér aldrei komið í hug áður, því
ég hef alt af borið mestu virðingu fyrir Ingimarssonunum. En
nú gat ég ekki að því gert, að ég brosti ofurlítið. Þá leit Brita
á mig og sagði aftur: »Já laglegt er það!« sneri sér svo frá
mér og þaut inn í herbergi sitt, og ég heyrði.að hún fór að
gráta.«
»En þegar ég fór, hugsaði ég með mér: Pað hlýtur að
rætast vel úr þessu. Alt snýst til hamingju fyrir Ingimarsson-
unum. Eg var ekki vitund hissa á foreldrunum: Ef ég hefði
átt dóttur og Ingimar Ingimarsson hefði beðið hennar, hefði ég
ekki verið í rónni, fyr en hún hefði sagt já.«
Ingimar lá kyr uppi í rúminu og hlustaði. Petta gerir móðir
mín af ásettu ráði, hugsaði hann. Henni hefur þótt grunsamleg
þessi ferð til bæjarins, sem ég ætla að leggja upp í á morgun.
Móðir mín heldur ég ætli að fara og sækja Britu. Hún veit ekki,
að ég er svoddan ræfill, að ég get það ekki.
»í næsta skifti þegar ég sá Britu, var hún nýlega flutt hingað
að Ingimarsstöðum. Eg gat ekki spurt hana, hvernig henni liði,
því stofan var full af fólki. En þegar ég var komin spölkorn á
leið út í brekkurnar, kom hún á eftir mér. »Kaisa,« sagði hún,
»hefur þú nýlega komið heim að Bergskógif« »Eg kom þar í
fyrradag,« sagði ég. »Ó, guð minn góður, komstu þar í fyrradag;
og mér sem finst ég ekki hafa komið heim í mörg ár!« Eg vissi
hreint ekki hvað ég átti að segja við hana. Hún leit út eins og
hún myndi ekki þola neitt, en fara að gráta, hvað sem ég segði.
»Pú hlýtur að geta farið og heimsótt skyldfólkið,« sagði eg. —
»Nei, ég býst við ég komi aldrei heim framar.« — »Pað ættirðu
þó að gera,« sagði ég við hana; það er fallegt þar upp frá núna.
Skógurinn er fullur af bérjum, og lautirnar rauðar af lyngi.« —
»Er það virkilega svo?« sagði hún og setti upp stór augu. »Eru
berin þroskuð og lyngið sprungið útf« »Já. Geturðu ekki verið
í burtu einn dag, svo þú getir farið heim og borðað fylli þína at
berjum?« »Nei, ég held ég geri það ekki,« sagði hún. »Ef ég
fer heim, verður því verra að fara hingað aftur.«
»Eg hef ætíð heyrt, að það væri gott að vera hjá Ingimars-