Eimreiðin - 01.09.1905, Blaðsíða 42

202
held ég þó næstum ekki.« — »Hún væri viss með að hryggbrjóta
hann.« — »Pað mundi hún líklega gjöra.« —
lngimar var seztur framan á rúmstokkinn. »Nú fékstu það,
sem þú þurftir, Ingimar; nú býst ég við þú farir á morgun,* sagði
hann og lamdi hnefanum í rúmstokkinn. En að móðir mín skuli
geta ímyndað sér, að hún fái mig til að vera kyrran heima, með
því móti, að láta mig heyra að Britu þyki ekki vænt um mig.«
Hann lagði hvert höggið á fætur öðru í rúmstokkinn, eins og
hann væri að vinna til fulls á einhverjum ósýnilegum mótþróa í
huga sér. Nú skal ég þó reyna, einu sinni enn — ég skal. —
Við Ingimarar byrjum á nýjan leik, þegar eitthvað hefur mis-
hepnast. Enginn almennilegur maður getur sætt sig við það, að
vita kvennmann verða hálfsturlaðan af óbeit á sér.
Aldrei hafði hann fundið jafntilfinnanlega, hvílíkan ósigur hann
hefði beðið. Og hann brann af löngun eftir einhvers konar upp-
reisn.
Pað væri þó æði hart, ef ég gæti ekki fengið Britu til að
festa yndi hér á Ingimarsstöðum.
Eg er alveg handviss um að stóri Ingimar hefur sent Kaisu
hingað, svo ég skyldi láta verða af ferðinni til bæjarins á morgun.
IV.
Ingimar Ingimarsson var kominn til bæjarins. Hann gekk í
hægðum sínum upp að stóra amtsfangelsinu. Pað stóð á ofur-
litlum, fallegum höfða, sem gnæfði yfir lystigarð bæjarbúa. Hann
tók ekki eftir neinu, enn gekk með hálflokuð augu og dróst svo
þreytulega áfrarn, eins og hann væri eldgamall karl. Til hátíða-
brigðis hafði hann farið í svört klæðisföt, í staðinn fyrir laglega
heimabúninginn, og látið hvítt um hálsinn; en flibbinn var nú
farinn að velkjast. Ingimar var alvarlegur á svipinn og einhver
hátíðablær á honum, en þó jafnframt hálfhræddur og ófram-
færinn.
Ingimar kom nú inn á sandflötinn fyrir framan fangelsið, hitti
þar varðmann, og spurði hann, hvort Brita Eiríksdóttir yrði laus
í dag. »Eg held áreiðanlega að einhver verði laus í dag,« svaraði
varðmaðurinn. »Hún var dæmd fyrir barnsmorð,« bætti Ingimar
við. »Pað er rétt; já, hún ketnur út í dag.«
Ingimar fór ekki lengra. Hann hallaði sér upp að trjástofni
og beið. Hann hafði ekki augun af fangelsisdyrunum. — »Margur