Eimreiðin - 01.09.1905, Blaðsíða 64

224
aðar, að sál hennar komst ekki að neinum enda. Henni fanst
ásælni og yíirgangur vera það eina, sem hún ætti upp frá þessu
að umgangast — úr því fokið væri í öll skjól með það, að hún
gæti eignast Fálka. Hún fann til sárrar gremju, þegar hún hugs-
aði um Jón. Hún fann það vel, að hún var umkömulaus stúlku-
garmur — óþroskuð, fákunnandi og lítilsmetin af öllum. Henni
fanst kalt vatn renna milli skinns og hörunds, þegar hún rendi
huganum í áttina til séra Páls sem eiganda Fálka; hún hafði svo
oft heyrt talað um, að meiri hestafantur myndi vart finnast en prestur-
inn; hann brúkaði þá illa og tímdi svo ekki að gefa þeim ærlega
tuggu — og það var nokkuð, sem Fálk'i átti sízt skilið, að eyða
dögum sínum hjá slíkum manni.
En hvað gat hún gert? — Ekki neitt meira; hún hafði gert
sitt ýtrasta til þess að ná í hann — en ekkert dugði. —
»Jæja, Fálki minn, þá er ég nú orðinn húsbóndi þinn.«
Björg hrökk við þegar hún heyrði talað, hristi hárið frá aug-
unum og leit upp. Bjarni á Hálsi eigandi Fálka? — Pað var
ómögulegt? — Gott, ef svo væri. —
»Svo-o, hreptir þú hann?« sagði Björg og leit til hans; aug-
un vóru barnsleg og þrútin, grátblandin viðkvæmni í röddinni.
»Ójá; ég var að stríða prestinum,« sagði Bjarni og brosti
ofur góðlega til Bjargar.
Svo varð þögn; Bjarni strauk lendina á Fálka; hann var sýni-
lega í vandræðum, sem hann hristi þó af sér og mælti hlýlega:
»Allir hlutir eiga sér orsök, og einnig það, að ég skuli vera
orðinn eigandi Fálka. Pegar þeir félagar Jón hreppstjóri og séra
Páll vísuðu þér frá boði, greip mig sú löngun að hjálpa þér. Ég
leit svo eftir, að það eina, sem þig langaði til þess að eignast úr
búinu, væri Fálki, þess vegna keypti ég hann og er nú hingað í
þeim erindum kominn, að láta þér hann eftir, svo framarlega sem
þú vilt þiggja hann.« Bjarni þagnaði; hvorugt hafði litið upp á
meðan hann talaði.
Bjarni leit upp og horfði á Björgu, sem virtist stara eitthvað
út í bláinn.
»Viltu þiggja hestinn og taka við honum, sem dálítilli vinar-
gjöf frá mér?«
Björg skildi ekki í neinu, gat ekki trúað sínum eigin eyrum;
hún hélt að enginn væri til, sem fyndi til meðaumkunar með sér