Eimreiðin - 01.09.1905, Blaðsíða 59

2ig
ars hefðu ekki leyst það. — Og þegar hann hafði drukkið mjólk-
ina á kveldin, sem hann var miklu lengur að en áður, sperti hann
eyrun, einsog hann væri að hlusta eftir hverri hreyfingu, sem yrði
úti, og horfði svo raunalega á Björgu.
Engin orð fóru á milli þeirra, en þó munu þau hafa skilið
hugsanir hvort annars, og það svo að enginn minsti misskilningur
hafi átt sér stað.
í öll þau ár, sem Fálki hafði lifað, hafði hann aldrei fóðrast
eins illa og þennan vetur; þó honum væri borin taða og mjólk
ásamt öðru góðmeti, kom alt fyrir sama; hann horaðist altaf niður.
svo engin sjón var að sjá hann.
Og það sögðu allir, að á flestu mætti sjá, að Gunnar væri
fallinn, en hvergi eins átakanlega og á Fálka; hann hafði kunnað
að meta nærgætni húsbónda síns í fimtán ár.
Björg vissi það ósköp vel, að hún yrði að fara frá Grund
með vorinu; þó hún fengi að sitja þar um veturinn, þá var það
fyrir náð lánardrotnanna, sem stærðu sig af því á öllum manna-
mótum, að nú hefðu þeir töglin og hagldirnar á Grundarbúinu.
Hún hafði og fulla meðvitund um það, að þessar reitur, sem
faðir hennar skildi eftir, myndu allar fara í skuldirnar, og mætti
gott heita, ef það hrykki; en hún hugsaði sér, að hafa þessar fáu
skepnur, sem eftir lifðu, svo vel útlítandi undan vetrinum, að von
væri um að þær seldust betur en ella, og með því móti máske hægt
að ná svo hárri upphæð, er nægði til að seðja hít skuldheimtu-
mannanna.
Björg skildi það vel, að hún myndi ekki fá einn einasta eyri
fyrir það, sem hún hafði unnið búinu; og þó átti hún að réttu lagi
talsverða inneign í því. Hún vissi að eign hennar var ekki annað
en fötin, sem hún gekk í hversdagslega.
En þrátt fyrir alla þessa fátækt, sem hún gerði sér ljósa grein
fyrir, dirfðist hún þó á stundum að renna huganum í þá átt, að
eignast Fálka.
Framan af fanst henni það næstum synd að hugsa um slikt.
Fyrst og fremst myndi hún þurfa fimm ár til þess að vinna fyrir
verði hans, og svo að því loknu gæti hún ekki látið hann eiga nógu
gott — en Fálki ætti þó alt annað skilið, en að vera kvalinn í
elli sinni. Hún þekti svo vel kjör íslenzkrar vinnukonu út í yztu