Eimreiðin - 01.09.1905, Blaðsíða 45

205
»Mig sundlar af þessum hávaða og fólksfjölda.« Hann rétti fratn
höndina. Hún tók í hana, og svo leiddust þau áfram veginn.
»Nú lítum við út eins og kærustupar,« hugsaði Ingimar. En
alla leiðina var hann að brjóta heilann um, hvernig alt mundi ganga,
þegar hann kæmi heim, hvernig móðir hans og sveitungar mundu
láta sér þetta lynda.
þegar þau komu heim til Löfbergs, sagði Ingimar að hestur-
inn væri orðinn afþreyttur, og ef hún vildi gætu þau haldið fyrsta
áfangann samdægurs. — »Nú er tími til kominn að segja, að þú
viljir ekki fara,« hugsaði hún. »þakkaðu honum nú fyrir, en segðu,
að þú viljir það ekld.« Hún bað guð að gefa sér vísbendingu um,
hvort hann hefði komið af tómri meðaumkun. — Á meðan dró
Ingimar vagninn út úr skúrnum. Hann var nýmálaður og skinn-
aður upp; á sætunum var nýtt fóður. Uppi á vagnsætinu lá ofur-
lítill, hálfvisnaður blómvöndur, úr blóm.um þéim, er vaxa meðfram
þjóðvegunum. þegar hún sá blómin, komst hún í enn þá meiri
bobba. — Ingimar fór inn í hesthúsið, lagði aktýgin á hestinn og
teymdi hann út. Sá hún þá annan blómvönd, hálfvisnaðan á ak-
týgjunum. Styrkti þetta trú hennar á, að honum þætti í
raun og veru vænt um hana, og hún hugsaði að bezt væri að
þegja. Annars gæti honum fundist hún vera vanþakldát, og að
hún skildi ekki, hve mikið hann legði í sölurnar fyrir hana.
þau óku nú sem leið lá. Til þess að rjúfa þögnina fór Brita
að spyrja hann um hitt og þetta að heiman. Með hverri einustu
spurningu minti hún hann á einhvern, er hann óttaðist fyrir, hversu
tiltæki sitt mundi geðjast. »Sá býst ég við að verði ögn hissa,«
hugsáði hann, »sá býst ég við að gjöri duglega gys að mér.«
Hann svaraði henni ekki nema einsatkvæðisorðum; og hvað eftir
annað var hún komin á frémsta hlunn með að biðja hann að snúa
aftur. »Hann kærir sig ekki um mig. Honum þykir ekkert vænt
um mig. Hann gjörir þetta einungis af meðaumkun.« —
Brátt hætti hún að spyrja, og þau óku hverja míluna eftir
aðra steinþegjandi.
þau áðu á veitingahúsi nokkru. þar var kaffi með brauði til
reiðu handa þeim og bakkinn var skrýddur blómum. — Hann
hlaut að hafa lagt svo undir daginn áður, þegar hann fór þar um.
Var þetta einungis af velvild og meðaumkun? Var hann glaður í
gær ? Hafði honum snúist hugur í dag, þegar hann sá hana koma
út úr fangelsinu? þegar hann gæta gleymt því, myndi þá alt