Helgarpósturinn - 02.11.1995, Qupperneq 18

18
FIMMTUDAGUR 2. NÓVEMBER 19í
Forsetaefni
vikunnar
... er séra Geir Waage,
sóknarprestur í Reykholti.
Ekki einasta er séra Geir
höfðinglegur maður í hátt,
heldur er hann það líka í
klæðaburði. Þegar Geir er
ekki í einkennisklæðum sín-
um, hempunni, kemur hann
vart öðruvísi fram en í vönd-
uðum tvídfötum frá Englandi,
með natnislega hnýtt slifsi og
hatt í stíl. Skeggið er ævinlega
óaðfinnanlega snyrt. Geir ber
semsé svipmót ensks heið-
ursmanns og ekki spillir að
hann situr á einu helsta höfð-
ingja- og menntasetri lands-
ins, eða er ekki eðlilegt að
gagnvegir séu miili Bessa-
staða og Reykholts, þar sem
Snorri Sturluson ritaði höfuð-
verk íslenskra bókmennta.
Ekki spiilir heldur að Geir hef-
ur gamalt og gróið ættarnafn.
Séra Geir Waage hefur á und-
anförnum árum þótt sjálf-
sagður leiðtogi íslenskra
klerka; það hefur ekki verið
nein lognmolla í kringum
hann, en þó hefur hann leitt
hjörð sína með reisn og festu.
Svo yrði án efa um störf séra
Geirs á Bessastöðum.
Vonandi hafið þið netfríkin
haft það náðugt undanfarna
viku því nú hefst rússíbana-
ferð .nethaussins á nýjan leik:
Kvikmyndameiníakar mega
ómögulega sörfa netið ánþess
að smella sér inná „Kvik-
myndagagnagrunn Internets-
ins“, sem er stærsta, ítarleg-
asta og bókstaflega langbesta
kvikmyndasafnið á svæðinu.
Með frábærri hönnun, daglegri
uppfærslu, óþrjótandi magni
upplýsinga og auðveldu að-
gengi er
h ttp://www. mssta te. edu/Mo
vies/ yndislegt heim að sækja.
Þarna er ekki veikan hlekk að
finna... — Og þá komum við að
mvmiMuzr
OR VýÍJtt kt htf&íX
ofmetnustu kvikmynd (og tón-
list) allra tíma. The Rocky Horr-
or Picture Show væri betur til-
tölulega gleymt og grafið költ-
rusl en dáð af milljónum
manna sem meistarastykki.
Þeir sem eru hinsvegar ósam-
mála þessu hógværa mati geta
drattað sér inná
ftp://ftp. best. com/pu b/zen i
n/RHPS/ og sokkið á kaf í vef-
spjall, gagnrýni, myndir og
hljóðbúta... — Næst á dagskrá
er Pamela okkar Anderson,
sem hefur komið sér upp eigin
heimasíðu þarsem Hin guð-
dómlega kynnir meðal annars
nýju myndina sína, Barb Wire.
Þeir sem þreyttir eru á þeim
urmul yfirborðslegra nektar-
mynda sem finna má af Pam á
netinu geta smellt inná
h ttp://www.foresigh t. co. uk/
pfi/barb og velt sér uppúr til-
aðgera siðsömum myndum og
snyrtilega matreiddum upplýs-
ingum um líf og speki þessarar
stórkostlega vanmetnu leik-
konu... — Hæ-ja-hong-tsjung!
Fyrir nokkrum árum tóku að
berast til landsins svokallaðar
A/onga-teiknimyndasögur og
Manga-teiknimyndir sem rekja
uppruna sinn til Japans. .net-
hausinn hefur svosem ekki
mikinn áhuga á þessu innan-
tóma jukki en þau ykkar sem
dýrka það ættu að fara inná
http://www.mangavid.co.uk
/mangavid/ og tilbiðja með
hinum Manga-fríkunum... —
Að lokum skal getið kappakst-
urshetjunnar Damon Hill sem
býður uppá ævisögubrot,
fregnir af nýjustu árekstrunum
og eigin skoðanir á Formúlu 1
á heimasíðunni
h ttp://www. m icroprose. com
/damonhill og það væri
kannski ekki úr vegi fyrir aðdá-
endur íslenskra rallíbíistjóra
að bregða sér á staðinn og
kynnast „alvöru" ökumanni...
- shh...
Samkvæmt traustum upplýs-
ingum .nethaussins er The Fe-
arless Vampire Killer álitin
674. besta hryllingsmynd
sem gerð hefur verið. f aðal-
hlutverkum eru Jack
MacGowran, Sharon Tate
(hin myrta spúsa Romans
Polanski), Alfíe Bass og Fer-
dy Mayne: „Fyrirgefðu, en þú
sökktir óvart tönnum þínum í
hálsinn á mér...“
ipp á vonduð skei
Sgó eins og það b
?t. í merkinu er tö
lega ekki allt fyrir
ilka slíka karakter
na.
Helgason frá Keflavík? Enn eitt prikið l
endum Café Bóhem.
Sixpensari Simma
Leitin að hattamönnunum
miklu heldur áfram. Síðast fund-
um við Sigga Hall og þar á und-
an Guðlaug Tryggva. Hattamað-
ur vikunnar að þessu sinni er
Sigmundur Ernir Rúnarsson,
fréttamaður á Stöð 2. Hann á
hatt sem á góðri íslensku kallast
„sixpensari", en hann á nokkra
svoleiðis hatta og reyndar mikið
safn allskyns derhúfna sem
hann notar mikið heimavið.
Hattafíknin hófst á unga aldri
þegar Sigmundur Ernir átti
heima á Akureyri, þar sem hann
er fæddur og uppalinn. „Þar not-
uðu menn jafnan hatta og húfur
í vondu veðri, enda æskilegt að
verja þennan mikilvæga part lík-
amans,“ segir hann. En Sig-
mundur Ernir kveðst ekki hafa
byrjað að ganga með höfuðfatn-
að fyrr en á eldri árum. Hann
segist ekki hafa orðið var við að
kvenfólk liggi flatt af aðdáun í
götunni þegar það sér
hann með hattinn. Það
eru nefnilega frekar karl-
menn sem líta til hans
með öfund og furða sig á
því af hverju þeir ganga
ekki sjálfir með hatt. Sig-
mundur Ernir segir að
sennilega þori þeir það
ekki, en þetta sé bráðnauð-
synlegur hlutur á íslandi.
Gísli Baldur og Sigurjón úr
Garðaskóla, í starfskynningu á HP,
unnu þessa frétt.
UD
■ liS
FYRIR 15 ÁRUM
Hvað er
hæfílegur
dráttur?
Ragnar Arnalds, þáver-
andi formaður Alþýðu-
bandalagsins, var í ræðu-
stól og kvartaði sáran yfir
því „að óhóflega langur
dráttur" hefði orðið á af-
greiðslu ákveðins máls.
Gall þá í Garðari Sigurðs-
syni: „Herra flokksformað-
ur. Geturðu greint okkur
frá því, hvað telst hæfileg-
ur dráttur?" — Ragnar mun
hafa svarað fáu.
31. október 1980.
Vangefna stelpan í leið 113
Síðasta föstudag var ég í
innflutningspartíi hjá frænda
mínum í Grafarvogi. Gott og
blessað, gaman og geðbilað.
Þar til morguninn eftir þegar
ég þurfti að koma mér niður í
bæ og ná í bílinn minn. Með
skitinn þrjúhundruðkall í vas-
anum og vinina steindauða
hist og her um borgina sá ég
bara einn möguleika til að
koma mér niður í bæ. Með
strætó. AAAAAARGHGHGHH!!!
Ég stend við einhverja
stöng með SVR-merkinu á og
rýni í svokallaða tímatöflu og
virkilega iegg mig fram við að
skilja leiðbeiningarnar um
hvenær strætó hunskist til að
koma! Tímataflan minnir mig
á algebruprófin í MH. Rima+-
Folda- Hamraeitthvað, Gullin-
brú=Fjallkonuvegur blabla-
eitthvað. Eina sem ég get lesið
út úr þrautinni er að strætó á
að koma einhversstaðar, ein-
hverntíma, klukkan eitthvað.
Frábært.
Og ég bíð. Skítþunnur, sjú-
skaður og krumpaður með
hausverk hannaðan i helvíti
stend ég við þessa blessuðu
stöng og blóta Reykjavíkur-
borg fyrir að geta ekki að
minnsta kosti komið upp einu
lásí strætóskýli sem hefði
mátt fela sig inni í fyrir ham-
ingjusömu fjölskyldunum sem
keyra reglulega framhjá, ét-
andi ís og starandi á „rónalega
manninn" sem „er örugglega í
dópi eða einhverju svoleiðis".
Eftir kortér er ég farinn að
skjálfa úr kulda, að drepast í
maganum og kominn með enn
hryglherfilegri hausverk. Og
ég bíð, með sígó og kók sem
ég keypti af afgreiðslustúlku
með uppbretta nasavængi
sem tók við síðustu hundrað-
köllunum mínum eins og skít-
ugum nærbuxum. Farinn að
sjá sjálfan mig eins og plötu-
umslag frá pönktímabilinu;
Grammið kynnir piötuna
„KYRKJUM VAGNSTJORANN!"
með hljómsveitinni ÞYNNKU-
SKÍT. Loksins glittir í gula
kvikindið.
Strætó er fullur af ástföngn-
um kærustupörum með trefla
og skoðanir, ofmáluðum
skríkjandi gelgjum og rúll-
hærðum húsmæðrum í
krumpunæloni sem rennur
saman við hrukkótt andlitin
og virkar eins og felubúning-
ur. Allir eitthvað svo óþolandi
ferskir og óþunnir. Þegar ég
labba í gegnum vagninn finn
ég hvernig hver einasti far-
þegi mænir á mig með ýmist
hneykslunar- eða fyrirlitning-
arsvip. Ég stekk í fyrsta auða
sætið skjálfandi eins og harð-
soðin krampabytta og lofa
sjálfum mér að drekka aldrei
aftur.
Á næstu stoppistöð kemur
inn ósköp venjuleg stelpa að
mér sýnist nema hún er skæl-
brosandi, kyssir strætóbíl-
stjórann á kinnina og iabbar
inn án þess að borga. Hlam-
mar sér svo í sætið við hliðina
á mér og skellihlær. Mig grun-
aði að hún væri að hlæja að
mér en þegar ég leit á hana
horfði hún bara brosandi út í
loftið eins og ég væri ekki til.
Hún hlýtur að vera geðveik
eða eitthvað. Gat verið að hún
yrði að setjast við hliðina á
mér. Ég reyndi að færa mig
eins langt frá henni og mögu-
legt var og hjúfra mig upp að
glugganum. Þunnur, þvældur,
þreyttur, krumpaður og kval-
inn vildi ég bara eitt. Fá að
vera í friði. Neinei. Allt í einu
snýr hún sér að mér og segir
hátt og skýrt með skrækri
röddu: „Ertu fýlupúki?!" og
hlær svo skerandi hlátri.
Um leið og allir þögnuðu í
strætó og iitu á okkur tvö átt-
aði ég mig á því að hún væri
vangefin. I sætinu við hliðina
á mér sat þessi opna einlæga
vangefna týpa sem lætur allt
flakka. Hún og þynnkupleb-
binn í harmonikkufötunum
voru orðin fókuspunktarnir í
strætó. Og leiðin niður í bæ
var ekki einu sinni hálfnuð.
„Ha... haha... ha“ Ég reyndi
að gera mér upp hressan
kæruleysishlátur; „nei er það,
er ég fýlupúki? Ha... haha...
ha.“ Ég fann hvernig kvikindis-
skapurinn gaus upp í farþeg-
um vagnsins, sem hingað til
hafði dauðleiðst og hugsuðu
nú: Ekki hœtta, ekki hætta.
Plfsplís haltu áfram að bögga
hann. Stelpan hins vegar leit á
mig hugsandi, eins og hún
væri að gera upp við sig hvort
ég væri alger lúser eða
hvort... „Þú ert mallakútur! Ég
ætla að kyssa þig!“ Um leið og
hún kyssti mig hreinræktuð-
um rembingi á kinnina heyrði
ég hvernig hláturinn braust út
í strætó. Afhverju ég, afhverju
núna!?„Haha... ha... haaaa.“
Hún var ekki hætt. „Oooj
„Hún og þynnku-
plebbinn í
harmonikkufötunum
voru orðin fókuspunkt-
arnir í strœtó. Og leiðin
niður í bœ var ekki
einu sinni hálfnuð.“
hvað er vond lykt út úr þér!“ í
þetta skiptið sprakk vagninn
úr hlátri og ég fann hvernig
blóðið í mér brunaði eins og
hraðlest í gegnum líkamann,
upp í höfuðið eins og það ætl-
aði að spýtast út um ennið.
Svo ieið ein mínúta þar sem
ég sat táreygður með þennan
blessaða félagsskap við hlið-
ina á mér og reyndi að gleyma
því að ég væri til. Mér er um
það bil að takast að byggja í
kringum mig skjólvegg með
eigin timburmenn í hörku-
vinnu þegar vangefna daman
tekur upp á því að reka við.
Ekki með svona venjulegu
prumphijóði heidur eitur-
lúmsku hvissi þannig að eng-
inn heyrði nema ég. Svo snýr
hún sér að mér og spyr sak-
leysislega: „Varstu að
prumpa?“ Helvítis merin. Og
þvílík lykt! Ég fann hvernig
nasahárin sviðnuðu og mér
sortnaði fyrir augum. Smám
saman breiddist lyktin út um
vagninn. Farþegarnir byrjuðu
að hósta, fussa og djísus
kræsta! og líta með dráps-
augnaráði á MIG! sem sjálfur
kúgaðist í hörkuslag við mag-
ann í sjálfum mér. Slag sem ég
hefði tapað endanlega ef
strætó hefði farið yfir hraða-
hindrun á þessum krúsjal
tímapunkti. Én blessunin við
hliðina á mér trallaði bara og
hló eins og það væri ekkert
eðlilegra en leysa vind sem
blési fólki langleiðina á heims-
enda. Öfgapirraður og hálf-
vankaður ákvað ég svoleiðis
að þrusa hurðinni á nefið á
þeim næsta sem dirfðist að
dingla heima hjá mér og bjóða
til sölu merki styrktarfélags
vangefinna.
Það næsta sem ég vissi var
að vangefna stelpan fékk 1
gegn að það yrði hækkað í út-
varpinu, svo reif hún mig upp
og Iét mig dansa við sig fyrir
miðju vagnsins undir ein-
hverju Vinir vors og blóma-
lagi. Farþegarnir orðnir hálf-
ölvaðir af prumpufýlu og
strætó farinn að rása.
Þar sem ég dansaði við
þessa einlægu elsku undir
hlátrasköllum og klappi far-
þeganna kom yfir mig ró
drukknandi manns um leið og
ég velti fyrir mér hvort ég
væri vangefinn og kynni ekki
að njóta lífsins eins og þessi
ofureðlilega manneskja sem
hélt utan um mig nýbúin að
prumpa alla í hel án þess svo
mikið sem spá í það og virtist
njóta þess að mergsjúga lífið
og fjörið úr hverjum einasta
degi. Að vísu á sinn hátt.