Helgarpósturinn - 02.11.1995, Page 28

m
'’ FIMMTUDAGUR 2. NÓVEMBER 1995
Allir sem til söngkonunnar
Guömundu Elíasdöttur
þekkja eru á einu máli
um að þar fari lífsglöð kona
með mikinn húmor. Hinir, sem
ekki eru svo lánsamir að
þekkja þessa flottu konu, ættu
að geta gert sér það í hugar-
lund af myndinni, þar sem
húmorinn skín ekki bara af
andliti hennar heldur fatnaði
einnig.
Guðmunda segist velta því
mikið fyrir hverju hún klæðist
hvunndags: „Þegar ég kenndi
söng fannst mér nauðsynlegt
að vera strokin, þvegin og
kembd eins og kennara sæmir,
og líka svolítið kreisí í klæða-
burði. í gleðinni felst nefnilega
galdurinn á bak við það að ná
feimni úr fólki. Þegar nemand-
inn hugsar með sér: „Þetta er
svolítið kreisí kennari," verður
hann eðlilegur!" Guðmunda
segist þó ekki vera mikið gefin
fyrir liti heldur miklu fremur
skrautlega og skemmtilega
fylgihluti eins og slæður,
eyrnalokka, hálsfestar og
fleira.
Hatturinn?
„Þessi er úr safninu mímu.
Ég var alveg brjáluð hattakona
þegar ég var yngri og lét ekkert
aftra mér frá því að kaupa mér
nýjan hatt. Stundum kom
meira að segja fyrir að ég not-
aði húsleigupeningana til að
kaupa þá hatta sem mér líkaði.
Svo leið það nú hjá og afkom-
endur mínir komust í hattana.
Þeir hafa þó ekki alveg rúið
mig inn að skinni, því ég tók
upp á því að fela ýmislegt sem
ég ætla að eiga fram á síðasta
dag. Það á ekki bara við um
hattana mína heldur konsert-
kjólana einnig, sem ég saumaði
marga hverja sjálf með aðstoð
ömmu minnar. En þar sem það
hefur verið svo gífurlegt flakk á
mér um ævina hef því miður
tapað nokkrum."
Jakkinn?
„Það er víst frægt nafn inni í
honum; Betty Barclay, að ég
held. Hann kemur mjög vel út í
sjónvarpi enda úr kínversku
silki. Ég þekki flesta þessa
frægu hönnuði en er samt lítið
gefin fyrir merkjaflíkur. Ég lít
alltaf fyrst á flíkina og athuga
hvernig mér líkar hún áður en
ég skoða merkið. Vinkona mín
gaf mér þennan fyrir sjö árum
og hafði hann þá verið í ein-
hverjum plastpoka lengi —
eins og sést eflaust á sniðinu
— en hann er alltaf eins og
nýr.“
Guðmunda segist snapa
fatnað og hafa gert alla ævi.
„Ég hef sloppið vel frá fata-
kaupum, enda versla ég gjarn-
an hjá Hjálpræðishernum og í
Kolaportinu. En svo kemur fyr-
ir að ég fæ kast. Ef ég sé eitt-
hvað sem mig langar agalega
mikið í þá kaupi ég það.“
Skartgripirnir?
„Þá keypti ég sjálf en þeir
eru bara djönk. Ég set gjarnan
upp eitthvað glitrandi þegar
mig langar að ganga í augun á
djollí-bojs. Það eru bara dívur
eins og Elizabeth Taylor sem
hafa ráð á að kaupa sér stór
djásn. Hvunndags geng ég hins
vegar með skartgripi úr ekta
gulli, en þá bara netta; eyrna-
lokka, hringi og gullúrið mitt.“
Pétur Gautur:
„Aðrir hafa séð út
úr þessu hlébarða.
En í rauninni er
hugmyndin með
þessari mynd
borð.“
Expressjónísk
abstraksjón
með fígúratívu ívafi
Expressjónískar abstrakt-
myndir myndi þetta kall-
ast,“ segir Pétur Gautur að-
spurður um hvers konar verk
það eru sem hann ætlar að
sýna gestum Gerðarsafns, en
þar opnar hann sýningu um
helgina. „Ég er kominn út á jað-
arinn því sumar þeirra eru dá-
lítið fígúratívar. Það má segja
að meginþemað sé uppstilling-
ar. Ég fer í gegnum uppstillinga-
söguna með sýningunni.“
Um myndina sem hér birtist
segir Pétur Gautur að sumir
hafi sagt að hún sé af líkkistu
eins og kóngar og biskupar eru
geymdir í á Ítalíu. „Aðrir hafa
séð út úr þessu hlébarða. En í
rauninni er hugmyndin með
þessari mynd borð.“ Pétur seg-
ir að margar uppstillinganna,
svo sem ávextir, hafi tekið á sig
abstrakt form.
Hann segist ekki vera að
segja neitt með myndunum.
„Það má segja að ég noti upp-
stillingarnar sem tæki. Það er
erfitt að vera abstrakt listamað-
ur og láta hlutina framkallast á
léreftinu. Ég er ekki með upp-
stillingar fyrir framan mig held-
ur framkallast þær í það að
verða hlutamyndir til að ná
fram ákveðinni stemmningu.
Myndirnar eru ákveðin dagbók
yfir árið.“
Þetta er þriðja einkasýning
Péturs en áður hefur hann sýnt
í Portinu í Hafnarfirði og í Gall-
erí Borg. Það er mikill kraftur í
Gerðarsafni í Kópavogi núna,
enda safnið glæsilegt. Svo vitn-
að sé í orð forstöðukonunnar,
Guðbjargar Kristjánsdóttur, í
viðtali við Morgunpóstinn í janú-
ar: „Þetta er almenn hrifning
hins almenna manns sem geng-
ur hér inn.“ En það var einmitt
maður Guðbjargar sem hann-
aði húsið. Auk Péturs opnar
Gunnar öm málverkasýningu
þar nú um helgina og Ragnar
Th. Sigurðsson ljósmyndari.
Stjörnur með eigin orðum
The Wordsworth Dictionary
^ of Film Quotations
Iflestum hasarmyndum þvæl-
ast konur bara fyrir," segir
Amold Schwarzenegger. „Allt
er skemmtilegra með konum
—líka að leikstýra," segir Ing-
mar Bergman. Leikarinn Jos-
eph Cotten segir um vin sinn
Orson Welles: „Ég veit lítið um
æsku Orsons og efast raunar
stórlega um að hann hafi nokk-
urn tíma verið barn.“ „Ég trúi
ekki á neins konar verðlaun —
ég trúi ekki heldur á friðar-
verðlaun Nóbels," er haft eftir
Marlon Brando. „Ég á auðvelt
með að láta mér leiðast. Mér
hefur leiðst mestallt líf mitt,“
segir háðfuglinn John Cleese.
„f Kaliforníu henda þeir ruslinu
ekki út í tunnu. Þeir setja það í
sjónvarpið," eru ummæli
Woody Allen. Og Raquel
Welch: „Ég gat ekki þolað að
mennirnir mínir héldu framhjá
mér. Ég er nefnilega Raquel
Welch.“ „Ég var Marlon
Brando minnar kynslóðar,“
eru óbreytt orð Bette Davis.
Einhver allraskemmtilegasta
tilvitnunin er þó líklega höfð
eftir erkitöffaranum Robert
Mitchum. Honum segist svo
frá: „Skírnarnafn John Wayne
var Marion Morrison. Hann
var að vinna í myndinni The Al-
amo í Texas. Breski leikarinn
Laurence Harvey þurfti að
ganga upp á vegg. John Wayne
var að horfa á og hrópaði til
hans: „Hvað er með þig, get-
urðu ekki einu sinni gengið
eins og maður?" Larry leit bara
við og sagði: „Ertu að tala við
mig, Marion?“
Bókinni er skipt í
264 kafla sem geyma
meira en tvö þúsund
fleygar tilvitnanir
kvikmyndastjarna
og kvikmyndagerð-
armanna um allt
milli himins og
jarðar: Náttúrlega
bíóið og frægðina,
en líka peninga,
eiturlyf, vini, eig-
inkonur og eigin-
menn, pólitík,
kynlíf og dauð-
ann, Casablanca
og Alfred
Hitchcock. Það
úir og grúir af
gullkornum —
eða hvað segir Jack
til dæmis um Hollywood: „Það
er eins og hver annar bær.“