Helgarpósturinn - 29.02.1996, Blaðsíða 12

12
FIMMTUDAGUR 29. FEBRÚAR1996
y
• Helgarpósturinn stingur upp
á 30 krúttlegum hlutum sem
konur geta glatt sína heitt-
elskuöu karla meö yfir helgina:
Leyfðu honum
að sofna eftir
ástaleik...
• Hlæðu aö bröndurum hans og biddu
hann að endurtaka þá fyrir vini ykkar...
• Segöu honum aö þú skiljir vel aö
hann vilji annaö slagið hitta vini sina og
fá sér smávegis í glas...
• Mokaöu útidyratröppurnar...
• leigöu auglýsingaskilti niöri í miðbæ
og haföu textann svona: ,Ég elska þig,
Benjamínl" (Nafn eftir eigin höföi...)
• Bjóddu mömmu hans Crt aö boröa...
• Horföu á heilan knattspyrnuleik í
sjönvarpinu án þess aö halda uppi stöö-
ugu spjalli á meöan...
• Pantaöu áskrift aö eftirlætistimaritinu
hans — jafnvel þótt þaö innlhaldi mynd-
ir af nöktum konum öönrm en þér...
• Bættu vlö flösku í ilmvatns- og rak-
spírasafniö hans...
• Stingdu upp á aö þiö keyriö á afvikinn
staö fyrir utan borgarmörkin og hafiö
kynmök í skutbílnum ykkar...
• Kauptu fallega gjöf handa honum að
ástæöulausu...
• Faröu í annaö skiptiö í kynæsandi
undirfötin sem hann keypti handa þér í
staö gamla, góöa og útþvælda stutt-
ermabolsins...
• Njöttu ástriöufullra ásta meö honum.
jafnvel þótt þú hafir hausverk...
• Paraðu alla stöku sokkana hans og
brjóttu saman skyrtumar...
• Geröu þér upp gríöarlega sprengifull-
nægingu annað veifiö...
• Segöu honum aö vinkonur þínar öf-
undi þig af öllu hjarta fyrir aö hafa náö i
svona flottan, kláran og skemmtilegan
mann...
• Veltu fyrir þér aö fyrra bragöi hvort þiö
getiö gripiö til einhverra hjálpartækja
ástalifsins tll að glæöa kynllfiö...
• Vektu hann upp klukkan fjögur aö
morgnl (þegar testósterórt-magnið er i
hámarki í karlmönnum) og segöu glott-
andi aö þú hafir ákveöna þörf til þess
að...
• Faröu meö öll bindin hans og slauf-
umar 1 hreinsun — klpptu jakkafötunum
og skyrtunum meö...
• Taktu froðubaðsdæmið út aö mörk-
um hins mögulega meö kertum, ilmol-
íum, kampavlnl — og þér...
• Búöu til nýkreistan appelsínusafa,
ristaöu brauö, helltu upp á espresso-
kaffi — og færöu honum I rúmiö...
• Klappaðu honum Ijúflega á rassinn
þar sem hann þrammar gnrnlaus frarn-
hjá þér i átt aö ísskápnum...
• leyföu honum að boröa sinn beikon-
og egghlaöna ostborgara í friöi; engan
fyrirlestur um mettaöa dýrafitu,
kólesteról og björgunarhringi...
• Ef hann nennir ekki aö tala viö þig,
láttu hann þáífriöi...
• Segöu „fyrirgeföu!" á undan — jafn-
vel þó aö þú meinir ekkert meö þvi...
• Láttu vera að vekja hann þegar þú
heyrir þungan andardráttinn hægjast og
breytast I lágværar hrotur tveimur minút-
um eftir kynmök...
• Raðaöu geislaplötusafninu hans i
stafrófsröö...
• Eldaöu til tilbreytingar...
• Geföu honum gjafabréf fyrir jakkaföt-
um hjá Sævari Karli...
• Kauptu handa honum kynæsandi
föt...
• Komdu systur hans saman viö mann-
Inn sem hún er búin að röfla um árum
saman viö bróöur sinn...
Nýr pistlahöfundur Helgarpóstsins, Hálfdan Pedersen, skrifarfrá Los Angeles:
Bjartur í Sumarhúsum er nú
heimilislaus í San Francisco
Elegant," sagði félagi minn
þegar ég stakk fyrir
skemmstu upp á helgar-
ferð til San Francisco (Frisco)
og var á mínútunni ákveðið að
láta vaða: brimbrettavaxinu og
sundskýlunni hent í bílskottið
ásamt því allra helsta og áður
en kveðjutár kvenna höfðu
brotlent á grundu vorum við vel
á veg komnir. Nóttin var tekin
að eldast og Los Angeles ein-
ungis leifar af upplýstu mengun-
arskýi þegar við staðnæmd-
umst í Cattlemans’ City til að
fylla fákinn og tappa af skjóð-
unni. Ásamt blýlausu bensíni
keyptum við stóran poka af
Cheeze Puffs og dágóða
slummu af Gum Bears. Við
þessar skammtímafjárfestingar
var 20% ferðasjóðsins komið
fyrir kattarnef.
Úrhellisskýfall var í Frisco við
komu okkar seint um nótt og þá
þegar tókum við stórum að ef-
ast um ágæti ferðalagsins.
Hleyptum þó í okkur heljar-
kjarki og slógum á bölmóð með
bjartsýnishjali. Örskömmu síð-
ar gaf bifreiðin upp öndina í
fremur lítt heillandi borgar-
hverfi þar sem erfiðustu „bræð-
urnir“ ráða ríkjum og halda teik-
nó-prisoners-stefnuna í heiðri.
Þarna sátum við í ógangfærum
skrjóði og leist fráleitt á blikuna.
í samræmi við hefð dundu
skammirnar á mér frá ferðafé-
laganum og ég kjöldreginn
munnlega fyrir að hafa dregið
hann út í þessa vitleysu.
Það leið svo ekki á löngu þar
til bræðurnir drippluðu boltun-
um í átt til okkar og bönkuðu
ógnandi á rúðurnar. Við gáfum
þeim ekki færi á að sanna vald
sitt og iæstum öllu sem læsan-
legt var — þar á meðal hanska-
hólfinu — og fórum að tala um
Þórsmörk ‘92 og hversu „júlí-
ferðin var í raun góð“. Bræðrun-
um leiddist á endanum þófið og
tsjilluðu skáhallt hver í sína átt-
ina og það kom heim og saman,
að þegar neyðin er stærst þá er
hjálpin fjærst því Friscomerktur
lögregluþjónn tölti upp úr
þessu að skrjóðnum. Hann
reyndist að vísu hin mesta
hjálparhella og bauðst vinsam-
lega til að hafa auga með farar-
tækinu meðan við hlupum í
næsta símaklefa og hringdum í
1-800-WE-CARE, sem er síma-
númerið hjá því indæla dráttar-
bílafyrirtæki Tow World. Þeir
piltar mættu innan skamms á
svæðið og drógu bifreiðina á
næsta verkstæði — sem líkt og
annað í Bandaríkjunum er opið
allan sólarhringinn. Verkstæðis-
kapparnir tóku fúslega við og
gáfu það loforð að viðgerð yrði
að fullu lokið seinnihluta næsta
dags.
Helmökkaðir unnum
við Golden Touch-
karaokekeppnina
Okkar fyrsta degi í Frisco var
eytt í rólegheitum í Golden Gate-
garðinum og þar sem bílinn átti
að vera í góðum höndum röltum
við áhyggjulausir um garðinn og
hlustuðum meðal annars á bon-
gótrommusnillinga hamra leðr-
ið sem ættu þeir lífið að leysa.
Þegar sólin tók að hníga til viðar
og rafmagni var hleypt á neón-
ljósaskiltin álpuðumst við áleið-
is út úr garðinum og inn á
„Þegar klukkan sló 19:00 voru
flestir gestir knæpunnar orðnir
helmökkaðir og við félagarnir
þar ekki undanskildir. Eftir
margítrekaðar tilraunir tókst
okkur að sigra karaokekeppni
kvöldsins með því tindrandi
fallega lagi How Deep is Your
Love? eftir jöfrana í Bee Gees.
Fengum við fyrir vikið Golden
Touch-verðlaunin margrómuðu
og vorum enn frekar heiðraðir
með því að drekka á kostnað
hússins það sem eftir lifði
íverustundar okkar þar.“
knæpu eina í Chinatown sem
bar það innvirðulega nafn The
Precious Rainbow; gátum fátt
hugsað okkur sálarvænna í
augnablikinu en einn ískcildan.
Þeir urðu reyndar fleiri en einn
— og fleiri en fjórir á endanum.
Þegar klukkan sló 19:00 voru
flestir gestir knæpunnar orðnir
helmökkaðir og við félagarnir
þar ekki undanskildir. Eftir
margítrekaðar tilraunir tókst
okkur að sigra karaokekeppni
kvöldsins með því tindrandi fal-
lega lagi How Deep is YourLove?
eftir jöfrana í Bee Gees. Fengum
við fyrir vikið Golden Touch-
verðlaunin margrómuðu og vor-
um enn frekar heiðraðir með því
að drekka á kostnað hússins
það sem eftir lifði íverustundar
okkar þar.
Fljótlega eftir hinn glæsta sig-
ur í Golden Touch-keppninni
rölti til okkar ísmeygilega bros-
mildur og skáeygður herramað-
ur sem glopraði út úr sér: „Let’s
go downstairs, dudes...“ Gekk
svo með bendingum að kjallara-
dyrum og við fylgdum sakleysis-
lega í humáttina, enda ekki bún-
ir — þegar þarna var komið —
að skrifa undir neina merkilega
útgáfusamninga. Síður en svo
tregir í taumi æddum við því
óforvarendis í gin syndanna:
niður stigaræfil með neðsta
þrepið glerjað og með neónstöf-
um undir sem skinu áfergjulega
Love! til glaptra. Þótti okkur
áletrun þessi gefa ótvírætt til
kynna, að hér værum við stadd-
ir í einlægum vina- og jafnvel að-
dáendahópi. Síðustu skrefin tók-
um við því alls óhræddir og yfir-
máta afslappaðir: treystum sítr-
ónunni fullkomlega. Það var
ekki fyrr en ljósin slokknuðu
skyndilega nokkrum sekúndum
síðar sem við félagarnir fórum
að gefa hvor öðrum olnboga-
skot. Hei, hvað er í gan...
Rönkuðum við okkur
á dyraþrepi eftir að
hafa verið rændir
Þegar við rönkuðum við okk-
ur, daginn eftir að við héldum,
vorum við staddir á dyraþrep-
um verslunar einnar á horni
Height og Ashbury. Atburðir
næturinnar fremur óljósir í dauf-
lega upplýstu hugskoti. Minn-
ingarnar móðukenndar. En
auralausir vorum við og því
staðfastlega vissir um að við
hefðum verið rændir blákalt.
Þar sem aleigan fyrir rán hefði
aftur á móti vcirt dugað fyrir
tveimur pylsum með öllu þótti
okkur ástæðulaust að tilkynna
lögregluyfirvöldum um atburð-
inn. Staðreyndir málsins full-
óljósar þar að auki.
Röltum við því og töltum
ráðalausir um borgina í leit að
einhverju sem við sjálfir höfðum
ekki hugmynd um hvað var. Það
var tekið að skyggja á nýjan leik
þegar samviskusamur borgari
fleygði hranalega til okkar 25
sentum. Hann bjargaði þannig
upp á eigin spýtur tveimur ís-
lenskum greyjum frá algjörri
niðurlægingu eftir tveggja
klukkustunda árangurslaust
betl fyrir utan hinn háæruverð-
uga skyndibitastað Yummie.
Notuðum við þennan nýfengna
auð hiklaust til símtals til verk-
stæðisins fyrrnefnda.
Viðgerð skrjóðsins reyndist
hins vegar ekki nándar nærri
lokið og kváðust smurolíumaur-
arnir sennilega neyðast til að
panta varahlut alla leið frá New
York svo klára mætti viðgerðina
á fullnægjandi máta. „Vikutími,“
var svarið við spurningunni um
áætluð viðgerðarlok. „Shit!“
muldruðum við vonsviknir og
ekki bætti úr skák að heimþráin
(til Los Angeles, nota bene) var
farin að segja illilega til sín. En
stálinu stöppuðum við hvor í
annan og óðum beint í næsta lið
á dagskrá: að finna skjólshús til
að skjóta okkur undir yfir nótt-
ina.
Bjjartur Sumarliöason
götubúi og munn-
hörpuævintýrið
Á þessu skýlisleitarflakki kom-
umst við til allrar lukku í kynni
við heimilislausan mann sem
reyndist allur cif vilja gerður til
að finna fyrir okkur útleið úr
þessu ófremdarástandi. Hann
sýndi okkur alla helstu svefn-
staði sem borgin býður óviljug
upp á. Ennfremur virtist hcmn cd-
fræðibragðabók í þeirri van-
metnu en þó eðlu list að betla
klink. Og alla hræbillegustu
staðina til að eyða því á þekkti
hann út og inn. Maður þessi
gegnir nafninu Bjartur Sumar-
liðason og er eins og gefur að
skilja af íslensku blágrýtisbergi
brotinn. Hafði hann þó aldrei
nokkurn tímann fæti á frónska
grund stigið, enda mergur
bergsins af vestur-lslenskum
uppruna. Hann vissi þó mæta
vel hvernig landið lá og hvað
klukkan þar slær: að Glaumbær
hefði lagt upp laupana, að land-
inn væri að fara í hundana og að
Sundhöll Reykjavíkur væri
grynnri í annan endann.
Sjálfsagt er Bjartur einhver
fróðasti götubúi sem afkomend-
ur víkinganna hafa af sér alið, en
um ástæðu heimilisleysis síns
vildi hann lítt tjá sig. Næstu
þremur sólarhringunum eydd-
um við í samfloti við Bjart og
heilmargt af honum lærðum:
cildrei skorti okkur fjótandi fæði
eða aðra nauðsynjahluti. Eina
nóttina — jafn skyndilega og
hímn kom — var hann hins veg-
ar horfinn á braut og skildi í
kveðjuskyni eftir hækju fyrir
okkur að hallast á í hallærinu:
forláta munnhörpu. Skiptumst
við félagarnir síðcm á að leika á
hana í þrjá sólarhringa sam-
fleytt — eða allt þar til viðgerð
skrjóðsins tók enda — og slóg-
um þar með tuttugu ára gamalt
maraþonmet félagsmiðstöðvar-
innar Fellahellis. Mannþröngir
reyndust heppilegustu staðirnir
til spilamennsku og allra helst
völdum við okkur stað í hávaða-
sömu umhverfi. Hvorugur okkur
kunni nefnilega í hana að blása
svo út kæmu hreinir tónar eða
lagstúfar og því Vcirð að finna
eitthvað yfirgnæfandi. Munn-
harpan gaif þó furðu vel af sér
þar sem við þróuðum fljótlega
upp Munnhörpudansinn sem
svipar til einsmanns-lambada
með sóló-skottísív£ifi.
Afurðir munnhörpuævintýris-
ins nægðu til að greiða fyrir við-
gerð og nokkur gallon af elds-
neyti og fegnir í bragði héldum
við á heimaslóðir niður eftir
vesturströndinni.
Hvar bjargvætturinn Bjartur
Sumarliðason er staddur í dag
er mér hulin ráðgáta.
Höfundur leggur stund á kvjkmyndanám í
Los Angeles og hefur þangað frétt allt
markvert af Guðmundar-, Geirfinns-
og biskupsmálum. Helstu fyrirmyndir
hans í lífinu eru sögupersónur Brets
Easton-Ellis og David Hasselhof.
„Skiptumst við félagarnir síðan á að leika á munnhörpuna í þrjá sól-
arhringa samfleytt — eða allt þar til viðgerð skrjóðsins tók enda —
og slógum þar með tuttugu ára gamalt maraþonmet félagsmiðstöðv-
arinnar Fellahellis. Mannþröngir reyndust heppilegustu staðirnir til
spilamennsku og allra helst völdum við okkur stað í hávaðasömu um-
hverfi. Afurðir munnhörpuævintýrisins nægðu til að greiða fyrir við-
gerð og nokkur gallon af eldsneyti og fegnir í bragði héldum við á
heimaslóðir niður eftir vesturströndinni.“