Helgarpósturinn - 29.02.1996, Blaðsíða 15

FIMMTUDAGUR 29. FEBRÚAR1996
15
■B
Fyrir skömmu var keppnin „Sterkasti maður" heims sýnd í
sjónvarpi á íslandi. Þar varði hinn 33 ára Magnús Ver Magnússon
titilinn og hirti dolluna í þriðja sinn. Eiríkur Bergmann Einarsson
hitti vöðvatröllið að máli og spurði hann spjörunum úr um alla
sigrana, Jón Pál Sigmarsson, dyravarðarstarfið, frægðina,
sögurnar — og meinta steranotkun kraftajötna...
Lyfjalöggjöfin ýtir
undir steranotkun
Magnús Ver Magn-
ússon hefur um
langt árabil verið
einn af sigursæl-
ustu íþróttamönnum lands-
ins. Hann hefur unnið til
fjölda verðlauna í aflraunum
fyrir íslands hönd, hér heima
og erlendis. Fyrirmynd Magn-
úsar er heljarmennið ástsæla
Jón Páli Sigmarsson, sem dó
á hátindi ferils síns. Dauði
hans kom illa við Magnús,
enda var þeim vel til vina.
Hann náði sér þó fljótt upp úr
öldudalnum og hefur haldið
nafni vinar síns og þjóðarinn-
ar hátt á loft. Við mæltum
okkur mót á veitingastaðnum
Asíu við Laugaveg, en þar
nærist ofurmaðurinn tíðum I
hádeginu — er sem sagt
fastagestur. Borðið sem við
sitjum við er heldur þröngt
og Magnús á í erfiðleikum
með að koma sér fyrir og í
spjalli okkar kemur í Ijós að
oft getur verið erfitt fyrir ris-
ana að nýta þau svæði sem
hönnuð eru fyrir meðal-
menn. En af hveiju byijaði
Magnús í aflraunum?
Ég var alltaf
sterkastur í bekknum
„Ég byrjaði á að fikta í kraft-
lyftingum þegar ég bjó á Seyð-
isfirði, en þar er ég fæddur og
uppalinn. Ég hef hins vegar
aldrei stundað hefðbundna
vaxtarrækt, þótt ég taki slíkar
æfingar með í þjálfun minni.
Óskar Sigurpálsson, sem var
áður einn helsti kraftlyftinga-
maður landsins, kom til Seyð-
isfjarðar á sínum tíma og
gegndi starfi lögreglumanns.
Hann innleiddi í raun íþróttina
í plássið og kom upp nokkrum
tækjum í íþróttasalnum. Við
vorum nokkrir sem vildum
ólmir prófa þetta og eftir það
varð ekki aftur snúið fyrir mig.
Ég festist í netinu. Fyrsta mótið
sem ég keppti á var fslands-
mótið í kraftlyftingum árið
1984.
Ég hef í raun frá því ég man
eftir mér haft mjög mikinn
áhuga á ýmiskonar átökum,
enda alltaf verið þokkalega
sterkur og þrekinn. Þegar
þetta brölt allt byrjaði var ég
átján ára, vó níutíu kíló og
hafði unnið erfiðisvinnu lengi.
Einnig var mikill keppnisandi
og fíflagangur í gangi milli okk-
ar strákanna og oft mikil átök.
Ef við sáum til dæmis ein-
hverja bíldruslu þá var farið að
keppa um hver gæti lyft henni
hæst. Síðan reyndu menn með
sér í sjómanni og öðru slíku.
Þar kom þessi hæfileiki minn
strax í ljós, enda var ég alltaf
sterkastur í bekknum."
Varamadurinn varð
sterkasti maður heims
Hvernig stóð á því að þú
fórst að fcera þig yfir í al-
mennar aflraunir? Hafði
Jón Páll einhver áhrif á
það?
„Þegar keppnin um Sterk-
asta mann íslands var haldin í
fyrsta sinn árið 1985 var ég 22
ára og orðinn 105 kíló og
keppti þar í fyrsta sinn. Þar
náði ég þriðja sæti. Jón Páll var
þá búinn að vinna keppnina
sterkasti maður heims og var
mikil hetja. Þegar hann vann
þá keppni sagði ég við strák-
ana fyrir austan að ég ætti eftir
að komast jafnlangt — feta í
hans fótspor. Félagarnir hlógu
nú bara að mér þá, en þeir
hlæja ekki í dag. Svo var
keppnin um Sterkasta mann ís-
lands haldin aftur 1986 og þá
varð ég aftur í þriðja sæti, en
árið 1988 vinn ég keppnina í
fyrsta sinn. Jón Páll, sem var í
raun áskrifandi að titlinum og
nýbúinn að vinna keppnina
Sterkasti maður heims, var
meiddur og keppti því ekki í ís-
lensku keppninni. Bill Casmire
var gestur á mótinu og varð
stigahæstur, en hann gat þó
ekki orðið Sterkasti maður Is-
lands.
Það má segja að Jón Páll hafi
rutt brautina fyrir iðkun afl-
rauna á íslandi. Hann setti
glæsileg íslandsmet í kraftlyft-
ingum og sýndi í vaxtarrækt og
vann síðan keppnina um Sterk-
asta mann heims trekk í trekk.
Ég bætti hins vegar met Jóns
Páls 1990 í kraftlyftingum og
setti í raun heimsmet, en þar
sem hér voru ekki alþjóðlegir
dómarar fékkst það ekki stað-
fest. Árið 1991 fór ég á Evrópu-
mót í kraftlyftingum og vann
það með yfirburðum. Upp úr
því var mér boðið að vinna við
keppnina Sterkasti maður
heims, sem haldin var á Ten-
erife á Spáni, og Jón Páll átti að
keppa þar. Hann meiddist hins
vegar þegar fimm vikur voru í
mótið og forráðamenn keppn-
innar hringdu þá strax í mig og
báðu mig að keppa í stað Jóns.
Ég kom því í raun inn sem
varamaður. Sjálfum mér og
öðrum til mikillar furðu vann
ég mótið. Mótherjarnir botn-
uðu ekkert í þessu. Þarna dett-
ur einn besti aflraunamaður-
inn úr mótinu og er meiddur
uppi á litla íslandi og þá kemur
bara einhver annar frá eyjunni
og vinnur mótið! Þeir hristu
bara hausinn.“
Andlát Jóns Páls var
mikið áfall — mig
dreymdi hann á nóttunni
„Þessi íþróttagrein virtist
því eiga mjög vel við mig og
þótt kraftlyftingar séu ágætis
íþróttagrein, þá hefur fólk
meira gaman af alhliða aflraun-
um. Einnig er miklu skemmti-
legra að takast á við allar þess-
ar greinar. Þetta er í raun eilíf
áskorun.
Ég tók svo þátt í keppninni
aftur ári síðar, þegar hún var
haldin hér á íslandi, og var þá
kominn í besta form sem ég
hafði nokkru sinni verið í.
Vegna eigin klúðurs tapaði ég
ó titlinum og lenti í öðru sæti.
síðustu greininni áttum við
að labba með Húsafellshell-
una. Ég var kominn í svo mik-
inn ham og fannst hún svo létt,
að ég reif hana hátt upp og
lagði hana efst á brjóstið. Eg sá
því ekkert fram fyrir mig og
vissi ekkert hvert ég átti að
fara með hana. Þunginn lagðist
allur á brjóstið og ég gat varla
andað. Ég brá því á það ráð að
láta hana síga, en það tókst
ekki betur en svo að þá missti
ég hana niður og Ted rétt
skreið fram úr mér og vann.
Næsta keppni var árið 1993,
en þá reið áfaliið yfir; Jón Páll
Sigmarsson dó. „Það hafði mik-
il áhrif á mig, enda vorum við
orðnir miklir vinir. Ég var í
raun hálflíflaus allt það ár.
Þetta lagðist á sálina. Mig var
jafnvel farið að dreyma kall-
inn.“
Aldrei veríð í betra formi
og sigrar og sigrar
Varðstu aldrei hrœddur
um að öll þessi hrikalegu
átök vœru hreinlega hœttu-
legfyrir líkamann?
„í rauninni ekki. Auðvitað
hugsaði maður sitt, en þremur
vikum eftir að Jón dó komst ég
að því að hann dó úr ættgeng-
um sjúkdómi en ekki vegna of-
reynslu. Síðan tók ég mér tak
og gaf mér duglegt spark í aft-
urendann og lenti í öðru sæti í
keppninni um Sterkasta mann
heims 1993. Ég hefði vel getað
unnið það mót hefði ég verið
áhugasamari og í aðeins betra
formi. Árið 1994 var ég búinn
að ná mér og kominn í gott
form og vann keppnina, sem
haldin var í Sun City í Suður-
Afríku.
Síðasta árið hef ég svo verið
í besta formi frá upphafi, enda
vann ég allar keppnir sem ég
tók þátt í á síðasta ári. Til
dæmis vann ég tvær keppnir í
Finnlandi og World Muscle-
mótið í Skotlandi með fimmtán
stiga mun. Síðan keppti ég á
Manfred Húbel Klassik-mót-
inu í Þýskalandi og vann það.
Sú keppni hefur nú verið sýnd í
margar vikur á EuroSport. Svo
vann ég Vestfjarðavíkings-
keppnina hér heima, einnig
varð ég íslandsmeistari í Há-
landaleikum. Og svo var komið
að keppninni um Sterkasta
mann heims og ég vann þá
keppni annað árið í röð og eng-
um öðrum hefur tekist það. Eg
hef því unnið keppnina þrisvar
í allt. Ég þarf þó að vinna einu
sinni enn til að jafna met Jóns
Páls, sem vann mótið fjórum
sinnum."
Ætlaði að flytjast
til Suður-Amku
Eru aflraunirnar orðnar
að fullu starfi hjá þér?
„Já, þetta er orðið fullt starf í
dag. Ég hef nú lengi fengið
styrki frá nokkrum fyrirtækjum
en alltaf þurft að vinna eitt-
hvað með þessu þar til fyrir
nokkrum árum. Að geta ein-
beitt sér að íþróttinni hjálpar
mjög mikið. Þetta léttir mjög
undir með því sem maður er
að gera. Einnig eru alltaf ein-
hver peningaverðlaun á þess-
um mótum sem ég er að keppa
á og þegar vel gengur er hægt
að lifa ágætlega á þessu. Fyrir
nokkrum árum kom til tals að
ég flyttist til Suður-Afríku og
fengi þarlendan ríkiborgara-
rétt og styrk frá íþróttasam-
bandi þeirra. íslensk fyrirtæki
tóku þá við sér, svo ég þurfti
ekki að flytja af landi brott.“
Endalausar „skíta“sögur
og fólk sem er smeykt
Kanntu ekki einhverjar
skemmtilegar sögur af þess-
um vöðvatröllum sem þú
keppir við erlendis?
„Það kemur náttúrlega ýmis-
legt upp. Við erum allir upp-
fullir af húmor og finnst mjög
gaman að hrekkja hver annan.
Til dæmis hafa menn átt það til
að komast yfir fretúðabrúsa og
vinsælt er að úða þessu undir
klósettdyrnar þegar einhver
jötnanna er þar inni að gera
þarfir sínar. Þá getur verið
spaugilegt að fylgjast með þeg-
ar þeir koma æðandi út, alveg
að farast úr skítafýlu.
Einnig er til góð saga af
keppendum á Sterkasta manni
heims sem voru í heimsókn hjá
Douglas Edmont, dómara og
mótshaldara á keppninni, en
hann býr í Skotlandi. Éinn
keppenda þurfti að notast við
náðhúsið og dvaldist lengi. Að
lokum kemur hann fram og
kona Douglas, sem hafði beðið
lengi, fer inn og rekur upp gríð-
arlegt óp — kemur gargandi
fram og segir: Hver henti kúlu-
varpskúlu í klósettið!? Hún
nær síðan í skörunginn úr arn-
inum og plokkar í þessu heil-
lengi, þar til þetta loks fór nið-
ur. Hún var að vonum Iukkuleg
með vel unnið verk, en daginn
eftir fóru að koma upp úr garð-
inum bleik blóm sem enginn
hafði gróðursett. Þá hófust
ægilegar framkvæmdir við að
rífa upp alla lögnina í garðin-
um! Állar götur síðan hefur
þetta verið kallað The Saga of
the BigShit.
Önnur saga er af Grissly
Brown, sem er feitur svartur
Ameríkani. Hann er svo breið-
ur að hann kemst ekki inn á
klósett í flugvélum. Kallinn hef-
ur því brugðið á það ráð að
búa til á sig bleyju úr einhverju
risalaki sem hann vefur
utan um sig og gerir síðan
sín stykki beint í lakið!
Eitt sinn vorum við á móti í
Skotlandi og urðum svo allir
að fara á mót í Kanada. Það var
risajúmbóþota sem flutti okk-
ur og við vorum bókaðir þann-
ig að við vorum allir látnir vera
í endasætum og síðan var bara
venjulegt fólk á milli, sem leit
náttúrulega út eins og stubbar
við hliðina á okkur. Það var
greinilegt að það fór nú um
marga þá.
Ennfremur hef ég tekið eftir
því, að þegar við erum á rölti
saman í hóp þá verður fólk oft
hrætt þegar það sér okkur. Við
virðumst vekja einhvern ugg
hjá sumu fólki.“
Að henda vrtleysingum
út af skemmtistöðum
Hvernig er að vera frœgur
á íslandi?
„Fólk er yfirleitt jákvætt og
kemur vel fram og lætur vita
að það sé ánægt með það sem
ég er að gera. En það eru alltaf
einhverjir vitleysingar inn á
milli sem vilja bara angra
mann. Ef ég er á veitingahús-
um þá hef ég oft þurft að spara
dyravörðunum ómakið og
henda þeim út sjálfur, enda
vanur því sem dyravörður. Oft
getur það líka verið ánægjulegt
þegar fólk kemur að máli við
mann á skemmtistöðunum til
að spjalla. Þetta var í raun
verra fyrir nokkrum árum. Þá
leit fólk oft illilega á mann og
vildi helst reyna sig á manni í
sjómanni eða einhverri annarri
vitleysu.
Unga fólkið er einhvern veg-
inn mun opnara og lífsglaðara
en áður og í raun ekkert aga-
lausara eða stefnulausara en
foreldrar þess voru. Það er
eins og fólk sé nú farið að lifa
meira eins og það sjálft vill,
þótt enn séu alltof margir sem
lifa samkvæmt fyrirfram tilbú-
inni formúlu lífsgæðakapp-
hlaupsins. Ég hef gert það sem
ég vil hverju sinni og hef þá trú
að þannig eigi maður að lifa líf-
inu.“
Labbar út sjálfur eða
þá með minni hjálp...
Það hefur nú heyrst að þú
hafir verið bölvaður fantur
sem dyravörður!
„Ég hef nú heyrt það líka, en
sannleikurinn er sá að ég hef
aðeins verið að vinna vinnuna
mína. Ef einhver maður er kol-
vitlaus og það þarf að taka eitt-
hvað á honum þá eykst hættan
á að hann skaðist eitthvað í
jöfnu hlutfalli við bræði hans. í
dyravörslu þurfa menn að
sinna ákveðnu starfi og það er
gert. Ég hef alltaf gefið fólki
séns. Ég tala alltaf við það áður
en því er hent út. Ef starfsfólk
hefur vísað einhverjum ein-
staklingi út úr húsinu þá gef ég
honum alltaf séns á því að
labba út sjálfur. Ef fólk er með
eitthvert múður hef ég einfald-
lega sagt við það: Þú ferð út
hvort sem þú labbar út — sem
ég kýs frekar — eða ég hjálpa
þér út. Yfirleitt tekur fólk þá
sönsum og labbar sjálft út. Eg
er þó hættur þessu, enda var
svo mikið vesen í kringum
þetta starf. Það er eins og fólk
telji sig geta atað mig einhverj-
um auri bara af því að ég er sá
sem ég er, en ég get fullyrt að
engum er hent út af veitinga-
stað að ástæðulausu. Það er
alltaf eitthvert tilefni til. Dyra-
verðir eru ekki til þess að
henda fólki út, heldur til að sjá
til þess að fólk, sem er að
skemmta sér, fái að gera það í
friði fyrir vitleysingum.“
Lyfjalöggjöfín er algjörlega
úreH og ég þarf að fá mín
skaðlausu efni erlendis
Nú hafið þið aflrauna-
menn löngum verið ásakaðir
um steranotkun. Af hverju
hafið þið ekki tekið upp
lyfjapróf til að eyða þessum
orðrómi, — eða staðfesta ef
svo ber undir?
„Kraftlyftingasambandið hef-
ur ekki tekið upp lyfjapróf
sjálft vegna fjárskorts, en þeir
keppnismenn sem fara út og
keppa á vegum sambandsins
eiga yfir höfði sér að vera próf-
aðir á alþjóðlegum mótum.
Það vill nú svo til að ég er sá ís-
lendingur sem oftast hefur lent
i þessum prófum og alltaf
mælst tandurhreinn, en ég get
náttúrulega ekki dæmt fyrir
aðra.
Steranotkun er þó ekki eins
almenn og menn telja. Lyfjaeft-
irlit ríkisins er hins vegar ein
afturhaldssamasta stofnun
sem fyrirfinnst og lyfjalöggjöf-
in algörlega úrelt. Það er virki-
legt vandamál að fá inn í landið
alls konar lífræn bætiefni og
fæðuauka sem hægt er að
kaupa úti í búð í öllum ná-
grannalöndunum. Það eru
endalausar flækjur í kerfinu.
Þetta hefur gert okkur lífið leitt
hér á íslandi og jafnvel ýtt
mönnum út í steranotkun, því
ef menn nota þetta þurfa þeir
ekki stera. Ég er hins vegar svo
heppinn að geta fengið þessi
efni þegar ég er erlendis."