Helgarpósturinn - 29.02.1996, Blaðsíða 20

20
FIMIVrnJDAGUR 29. FEBRÚAR1996
mennilega í íslenska textanum,
enda nær ógerningur að það
takist. Ég get sjálfum mér um
kennt að kunna ekki ítölsku.
Hins vegar hefði mér líkað bet-
ur ef textinn væri á ensku til að
myndlíkingarnar og ljóðin
kæmust minna sködduð í
gegn. íslenska tungan reynist
stundum of hörð og miskunn-
arlaus til að þýða viðkvæmt
efni, líkt og fyrirfinnst í II Post-
ino.
Mannlegi þátturinn er efst á
baugi í þessari hreinskilnu
mynd og engum aukefnum
bætt út í til að ofkrydda ein-
læga söguna. Það gerir að
verkum að hún virkar sem
ljúfsár kómedía á sama tíma og
boðið er upp á fróðlegt innsæi
í mannleg samskipti og tilfinn-
ingar.
- KDP
Itölsk einlægni og innsæi
II Postino
Sýnd í Sambíóunum
Leikstjóri: Michael Radford
Aðalhlutverk: Massimo Troisi, Philippe Noiret
★ ★★★
Nú er gósentíð fyrir áhuga-
fólk um evrópskar og am-
erískar kvikmyndir í hógvær-
ari kantinum, og það á vegum
Sambíóanna! Ekki kvarta ég...
Ein þeirra mynda sem sýndar
eru á hinni svokölluðu Gull-
mola-kvikmyndahátíð Sambíó-
anna og Landsbankans (?), og
sennilega sú umtalaðasta, er
ítalska myndin II Postino. Hún
hefur brotið blað í sögu aka-
demíunnar þar vestra hvað
varðar erlendar myndir með
því að vera tilnefnd til fimm
Óskarsverðlauna. Og á það
líka skilið.
Leikstjóri II Postino er Bret-
inn Michael Radford, sem er
þekktur fyrir myndirnar 1984
(1984) og White Mischief
(1988), unnar af nærgætni og
fágun. Tempó myndarinnar er
rólegt og öruggt, líkt og efni-
viðurinn, sem fjallar um kynni
einlægs bréfbera, Maríos Ru-
oppolo, við vinstrisinnaða
nóbelskáldið og rómantíkerinn
Pablo Neruda. Skáldið hefur
flúið heimaland sitt, Chile, og
sest að ásamt frú sinni á lítilli
og blásnauðri eyju við strend-
ur Ítalíu. Þar kynnist hann
bréfberanum, sem hefur stórt
ivikmyndir
Kristófer
Dignus
Pétursson
hjarta til að vega upp á móti
skorti á gráu sellunum. Bréf-
berinn er ástfanginn og biður
skáldið að kenna sér list mynd-
líkinga svo að hann geti tjáð
ást sína með orðum.
ítalinn Massimo Troisi leikur
bréfberann af innlifun og sann-
færingu. Hann nær gífurlega
vel að túlka líðan einfaldrar
mannveru sem upplifir flóknar
tilfinningar og alla þá sálarang-
ist — og seinna gleði — sem
því fylgir. Hann er bréfberinn.
Þetta hlutverk reyndist svana-
söngur hans, þar sem hann
varð bráðkvaddur stuttu eftir
að tökum lauk, aðeins fertugur
að aldri. Mikill missir þar.
Bréfberinn; Massimo Troisi, nób-
elskáldið; Philippe Noiret, og hin
heittelskaða; Maria Grazia Cuci-
notta, í II Postino eftir Michael
Radford: „Mannlegi þátturinn er
efst á baugi í þessari hreinskilnu
mynd og engum aukefnum bætt
út í til að ofkrydda einlæga sög-
una. Það gerir að verkum að hún
virkar sem Ijúfsár kómedía á
sama tíma og boðið er upp á
fróðlegt innsæi í mannleg sam-
skipti og tilfinningar."
Skáldið er leikið af Frakkan-
um Philippe Noiret sem allir
íslendingar ættu að þekkja
sem sýningarstjórann úr Ci-
nema Paradiso (1988). Hann er
skemmtilegur í þessu hlutverki
sem öðrum, þótt hann hafi
greinilega þurft að talsetja
sjálfan sig eftir að kvikmynda-
tökum lauk. Talsetningar í
ítölskum myndum eru að sjálf-
sögðu ekkert nýtt og má benda
á öll meistaraverk Fellinis í því
sambandi, þar sem aldrei var
tekið upp stakt orð né hljóð
meðan á kvikmyndatöku stóð.
Líklegt er að eitthvað af
textaflutningnum í II Postino
hafi ekki náð að skila sér al-
Gengið á rósrauðum skýjum
Giancarlo Giannini, Aitana
Sanchez-Gijon, Anthony Quinn
og Keanu Reeves í A Walk in
the Clouds eftir Alfonso Arau:
„Söguþráður og útlit myndar-
innar er í mýkra lagi og líður
hún áfram án þess að bindast
raunveruleikanum of sterkum
böndum ... Fyrir utan hálf-
klígjukenndan endi er A Walk
in the Clouds hlý og falleg
mynd sem fær mann til að
gleyma fimbulkuldanum úti og
stressi hins daglega lífs í 90
mínútur.“
A Walk in the Clouds
Sýnd í Regnboganum
Leikstjóri: Alfonso Arau
Aðalhlutverk: Keanu Reeves,
Aitana Sanchez-Gijon, Giancario Giannini,
Anthony Quinn
★ ★★
Pólkið á bak við A Walk in
the Clouds hefur ákveðið að
setja upp rósrauðu gleraugun
þegar það hóf gerð þessarar
myndar, og gert það af greini-
legri sannfæringu. Söguþráður
og útlit myndarinn-
ar eru í mýkra lagi
og líður hún áfram
án þess að bindast
raunveruleikanum
ol sterkum böndum.
Ástríða, virðing og
hefðir eru boðorðin
sem persónur
myndarinnar lifa eft-
ir og örlög þeirra
eru áhugaverð allt
frá upphafi.
Suðrænn blær skapar létt-
leika og sérstöðu þessarar
heillandi myndar, sem mexí-
kóski leikstjórinn Alfonso
Arau á vissan heiður af. Hann
vakti fyrst verðskuldaða at-
hygli fyrir kvikmyndina Like
Water for Chocolate (1992),
byggða á bók eiginkonu hans,
Lauru Esquivel, þar sem hann
vann vel úr mystískum og mat-
armiklum efniviði. Nú spreytir
hann sig í fyrsta sinn í Holly-
wood og tekst vel upp.
Líkt og í fyrri mynd hans eru
ástin og fjölskyldan áhersluat-
riðin. Bandarískur dáti, leikinn
af Keanu Reeves, kemur heim
í lok síðari heimsstyrjaldarinn-
ar og hefur að nýju gamla starf-
ið sitt sem súkkulaðisölumað-
ur (aha!). í söluferð kynnist
hann ungri mexíkóskri stúlku,
leikinni af Aitönu Sanchez-Gij-
on, sem er á leið heim til sín.
Hún er í miklum vanda, vantar
staðgengil í formi bráðabirgða-
eiginmanns, og prúði dátinn
kemur til bjargar. Fjölskylda
stúlkunar er stoltir vínbændur
sem geta rakið ættir sínar aftur
um 400 ár. í þeirra augum, þó
sérstaklega föður hennar, er
hinn nýi eiginmaður „gringo"
sem á ekki heima meðal þeirra.
Ástin er örlagavaldurinn og
rómantíkin blossar eins og eld-
ur í vínekru.
Keanu Reeves er í raun það
eina sem staðsetur myndina
og tryggir að það fari ekki
framhjá neinum að á ferðinni
er amerísk mynd. Án banda-
rískra peninga og stjörnu hefði
A Walk in the Clouds eflaust
Fyrir utan hálfklígjukenndan
endi er A Walk in the Clouds
hlý og falleg mynd sem fær
mann til að gleyma fimbulkuld-
anum úti og stressi hins dag-
lega lífs í 90 mínútur. - kdp
yndbandið
Ostar, rauðvín og ást
Franskur koss
Undanfarna daga hefur ver-
ið sýnd í síbylju í sjónvarp-
inu ein af þessum freistandi
auglýsingum sem bjóða upp á
Parísarferð fyrir tvo, leigi mað-
ur kvikmyndina Franskan koss
fyrir einhvern ákveðinn tíma,
að vísu þarf fyrst að draga úr
einhverjum stórum potti.
Venjulega læt ég ekki glepjast
af svona herferðum, en þar
sem ég var hvort eð er ákveðin
í að eyða síðustu helgi undir
teppi, ýmist við lestur bóka ell-
egar myndbandagláp, var ekki
úr vegi að hafa í pakkanum
eins og eina léttrómantíska
Parísarmynd.
Þarna sat ég því á föstudags-
kvöldi makindaleg með flögu-
poka, sódavatn, Marabou-
appelsínukrókantsúkkulaði-
rúllu og teppi og lét spóluna
rúlla. En sætt, hugsaði ég með
mér þegar komið var að því að
leiðir dúettsins; Meg Ryan og
Kevins Kline, lægju saman.
Eins og allar góðlátlegar, gam-
aldags gamanmyndir byggjast
samskipti förunautanna fram-
an af að meira og minna leyti á
misskilningi. Ágætt svona í
fyrstu, en svo fór heldur að
teygjast á lopanum og að lok-
um var Óli lokbrá farinn að
skyggja á sjónvarpið. Með eld-
spýtur í augum tókst mér þó
að glápa á þessa eitt hundrað
tekist að vera einlægari og
meira sannfærandi og leik-
stjóranum hefði ekki verið eins
þröngur væmni-stakkur skor-
inn.
Þrátt fyrir þetta allt hefur
Arau sér til stuðnings róman-
tískt handrit og konu að nafni
Aitana Sanchez-Gijon. Hún er
það besta í myndinni og vakti
upp í mér nostalgíu um
hvolpaást á leikkonum (sem ég
þjáðist — eins og aðrir — mik-
ið af fyrr á tíð). Henni tekst það
sem engum öðrum hefur tek-
ist; að blása lífi í Keanu Ree-
ves, sem í fyrsta skipti virðist
laus við stirðbusalega brim-
brettastælana og nær að
kreista fram sannfærandi túlk-
un á persónu sem er að upp-
götva alvöruást í fyrsta skipti.
ítalinn Giancarlo Giannini
leikur hinn harða föður af mik-
illi sannfæringu og tel ég þetta
besta hlutverk hans til þessa í
bandarískri mynd. Giannini er
best þekktur fyrir hlutverk sitt
í mynd Linu Wertmuller Seven
Beauties (1975) og fékk hann
Óskarstilnefningu fyrir þátt
sinn í henni. Gamli refurinn
Anthony Quinn leikur síðan
afann og sýnir að hann á nóg
eftir með kraftmikilli og hríf-
andi túlkun á persónu sinni.
Tónlistin er eftir Maurice
Jarre, sem er þaulvanur slík-
um verkefnum og tekst að
hrífa áhorfandann með flæð-
andi nótum sínum. Að vísu var
ekki kveikt á margauglýstu
bónus-hljóðkerfi Regnbogans
fyrr en í bláenda myndarinnar
og er það miður.
Tröllríðandi brellur
Jumanji
Sýnd í Stjörnubíói og Sambíóunum
Leikstjóri: Joe Johnston
Aðalhlutverk: Robin Williams, Kirsten Dunst,
Jonathan Hyde
★ ★
Hér er á ferðinni mynd sem
ætti að höfða til allrar fjöl-
skyldunnar, en þar sem ég er
ekki fjölskyldumaður höfðar
hún ekki til mín. Jumanji er
dæmigerð ævintýramynd úr
smiðjum draumaverkstæða
Hollywood sem hefur tækni-
brellur að leiðarljósi. Brellur í
barnamyndum verða æ algeng-
ari og vill það oft verða á
kostnað söguþráðarins, sem
stundum er settur í annað sæti
og telst ekki jafn mikilvægur og
að troða eins miklu af tækni-
undrum inn í eina mynd og
hægt er. Jafnvel fær leikari
eins og Robin Williams nýtur
sín ekki undir slíkum kringum-
stæðum og í þessari mynd fell-
ur hann í skuggann af öllum
látunum.
í myndinni hverfur lítill
strákur inn í dularfullt borð-
spil sem kallast Jumanji. 26 ár-
um seinna birtist hann á ný
sem fullorðinn maður þegar
„Hér er á ferðinni mynd sem ætti
að höfða til allrar fjölskyldunnar,
en þar sem ég er ekki fjölskyldu-
maður höfðar hún ekki til mín ...
Krakkarnir í salnum hlógu hins
vegar dátt og virtust skemmta
sér hið besta, sem er, þegar öllu
er á botninn hvolft, aðalmálið í
slíkri bíómynd."
tveir krakkar taka upp þráðinn
í spilinu og kasta örlagatening-
unum á ný. Spilið er göldrótt
og framkallar alls kyns óarga-
dýr og furðuhluti sem ganga af
göflunum í okkar heimi. Þre-
menningarnir, ásamt vinkonu
Williams frá því 26 árum áður,
verða að klára leikinn til að allt
komist aftur í eðlilegt horf.
Nashyrningar, fílar, mannætu-
plöntur og fleira og fleira gera
þeim, og bænum sem þau búa
í, lífið leitt á allra handa máta.
Burtséð frá tölvutækninni
sem tröllríður öllu í Jumanji
vekur fátt áhuga manns að
undanskildum afbragðsleik
Kirsten Dunne í hlutverki eldri
systurinnar. Hún sást fyrst í
mynd Neils Jordans Interview
with the Vampire (1994) sem
litla blóðsugan með bláu augun
og sýndi þá, sem nú, að í henni
býr framtíðarstórstjarna.
Robin Williams fær ekki tæki-
færi til að notfæra sér eftir-
hermu- og látbragðshæfileika
sína og hefði hver sem er getað
komið í hans stað, þar sem
hlutverkið er einfalt og óáhuga-
vert.
Leikstjórinn, Joe Johnston,
hefur gert slíkar myndir að lifi-
brauði sínu, gerði áður Honey I
Shrunk the Kids (1989) og The
Rocketeer (1991), og er greini-
lega orðinn fær í að vinna með
tæknibrellur í kvikmyndum.
Persónulega fannst mér þó til
dæmis brellurnar í Jurassic
Park (1993) mun áhugaverðari
og framúrstefnulegri en sprikl
tölvudýranna og plantnanna í
Jumanji.
Krakkarnir í salnum hlógu
hins vegar dátt og virtust
skemmta sér hið besta, sem er,
þegar öllu er á botninn hvolft,
aðalmálið í slíkri bíómynd.
- KPD
mínútna löngu gamanmynd til
enda.
Franskur koss var semsé
verri en ég átti von á, fyrir utan
auðvitað bráðskemmtilegan
leik Kevins Kline, enda ekkert
óvænt í myndinni, bara allar
gömlu klisjurnar í röðum; ost-
ar, rauðvín og ást. Eins og Meg
Ryan getur stundum átt góða
leikspretti í rómantískum gam-
anmyndum fer hún í Frönskum
kossi langt út fyrir það sem
teljast má skemmtilegur gam-
anleikur og er tilgerðarlegri en
nokkru sinni. Líklega verður
maður að vera alveg sérstakur
aðdáandi hennar til að njóta
þess að horfa á þessa mynd.
Mætti ég þá heldur biðja um
frumlega gamanmynd á borð
við Brekfast at Tiffany’s með
Audrey Hepbum. En Parísar-
ferðinni hefði ég ekkert á móti.
-GK