Morgunblaðið - 07.12.2001, Blaðsíða 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. DESEMBER 2001 47
lega fór þér að hraka, læknarnir
gerðu allt sem í þeirra valdi stóð til að
bjarga lífi þínu, en ekki varð við neitt
ráðið.
Elsku besti vinurinn okkar, við
Doddi eigum þér svo margt að þakka
á langri samvistargöngu. Alltaf varst
þú boðinn og búinn að hjálpa og að-
stoða þegar á þurfti að halda. Þú
komst með Agnesi þinni til okkar til
Rochester þegar Doddi var veikur
hér um árið, en svo nokkrum árum
seinna fórum við öll saman í gleðilegri
erindagjörðum til Bandaríkjanna og
Kanada þar sem við nutum frábærr-
ar móttöku hjá Thor, Sylviu og öllum
hinum ættingjunum. Roseanne og
„litli“ Jon eru svo þakklát fyrir að
hafa fengið að kynnast þér. Þessi ferð
okkar var yndisleg í alla staði. Ómet-
anlegt er að eiga allar þessar fallegu
minningar um þig til að ylja sér við
þegar sorgin hellist yfir. Hafðu þökk
fyrir allt, elsku vinur, og sértu góðum
Guði falinn.
Við biðjum góðan Guð að styrkja
og blessa elsku Agnesi, Begga, Bryn-
dísi, Finn, litlu Anítu Crystal, Lalla,
Ella og fjölskyldu, systkini Árna og
aðra ástvini.
Kristín og Þórir.
Elsku Árni, söknuðurinn er mikill
og vantrúin yfir að þú sért farinn frá
okkur er mikil. En öllum til stuðnings
er gott að leita í þessi orð:
Þótt ég sé látinn, harmið mig ekki með tár-
um, hugsið ekki um dauðann með harmi
eða ótta. Ég er svo nærri, að hvert eitt tár
ykkar snertir mig og kvelur, þótt látinn mig
haldið. En þegar þið hlæið og syngið með
glöðum hug, lyftist sál mín upp í mót til
ljóssins. Verið glöð og þakklát fyrir allt sem
lífið gefur og ég, þótt látinn sé, tek þátt í
gleði ykkar yfir lífinu.
(Kahlil Gibran.)
Elsku Agga, Beggi, Bryndís, Finn-
ur, Aníta, Lalli, Elli og fjölskylda,
megi góður Guð styrkja ykkur í sorg-
inni.
Fjölskyldan Bæjargili 47.
Það er gangur lífsins að þroskast og
blómstra og láta síðan undan síga. Sú
staðreynd getur hins vegar verið
þungbær þegar í burtu er tekinn
mætur maður í blóma lífsins á góðum
aldri.
Árni Bergur Sigurbergsson er lát-
inn aðeins 53 ára að aldri. Barátta
hans við sjúkdóminn hófst snemma á
þessu ári en lækning var í sjónmáli og
Árni Bergur kom aftur til starfa í
sumarlok með mikla bjartsýni og lífs-
gleði með sér. Það var þó fyrir
skömmu sem sjúkdómurinn gerði aft-
ur vart við sig og stutt en snörp veik-
indabarátta bar hann ofurliði. Mætur
maður er fallinn frá.
Hann hóf störf hjá BYKO hf. 22.
ágúst 1986. Hann byrjaði í hreinlæt-
istækjadeildinni á Nýbýlaveginum og
fluttist síðan með henni í Breiddina og
varð síðan aðstoðarverslunarstjóri í
Hólf og gólf þegar sú verslun var opn-
uð 1991.
Fyrir þremur árum fluttist hann
um set og varð aðstoðarverslunar-
stjóri í stærstu verslun BYKO í
Breiddinni. Framkoma Árna Bergs
og fas í starfi einkenndust af sam-
viskusemi og áreiðanleika og var hann
mjög úrræðagóður. Samstarf hans
var til fyrirmyndar og hafði traustið
sem hann ávann sér náð til viðskipta-
vina svo um munaði enda mikið til
hans leitað.
Árni Bergur vann mikið að fé-
lagsmálum og var ötull að vinna fyrir
okkur í Starfsmannafélaginu og sat
lengi í stjórn. Hann naut þess að
syngja og átti góða söngrödd. Það er
sárt að horfa á eftir góðum sam-
starfsmanni og vini til margra ára og
stórt skarð hefur myndast í hópinn
okkar sem erfitt verður að fylla.
Harmur fjölskyldu Árna Bergs er
mikill enda var hann einstakur fjöl-
skyldumaður sem bar hag fjölskyld-
unnar fyrir brjósti og var ávallt stolt-
ur af henni.
Elsku Agnes og fjölskylda, við biðj-
um góðan Guð að blessa minninguna
um Árna Berg og styrkja ykkur um
ókomna tíð.
f.h. starfsmanna BYKO hf.
Eggert Kristinsson.
Nú stillt og rótt ein stjarna á himni skín
sú stjarna leiðir huga minn til þín. –
(Ól. Jóh. Sigurðsson.)
Stjörnurnar lýsa upp næturhimin-
inn og dagsbirtan kemur með morg-
unroðanum.
Það er í rauninni óskiljanlegt, að
tíminn haldi áfram, að dagur taki við
af nótt.
Þú ert farinn, vinurinn kæri, og
hugur okkar er myrkvaður af sorg.
Við nemum staðar, það er eins og við
getum ekki haldið áfram án þín. Okk-
ur finnst að tíminn hljóti líka að
standa í stað. En jólin nálgast og aldr-
ei er hraðinn og annríkið meira en þá.
Undirbúningur jólanna er ekki efst
í huga okkar núna. En þó minna þau
okkur á, að lífið heldur áfram og við
getum leitað friðar og huggunar í jóla-
boðskapnum. Hvít snjóbreiða þekur
dalinn hér fyrir norðan alveg niður að
ánni, þar sem þú stóðst með stöngina
þína og háðir baráttu við silungana.
Vinirnir þínir hér minnast ógleyman-
legra gleðistunda liðinna ára, þar sem
allir nutu þess að vera saman.
Vinir í þrjátíu ár, áhyggjulausir
unglingar, fullorðið fólk, börnin okk-
ar að vaxa úr grasi og barnabörnin
komin til sögunnar. Við höfum deilt
gleði og sorg í gegnum lífið.
En nú er göngu þinni lokið. Hurðin
hefur fallið að stöfum, þú ert farinn.
Við sem ætluðum að hittast svo miklu
oftar, verða gömul saman.
Þegar við horfum upp í næturhim-
ininn, þá finnst okkur þú samt vera
svo nálægur, gamalkunnugt brosið,
hlýjan í augunum, opinn faðmurinn.
Í dag drúpum við höfði í vanmætti
og syrgjum góðan dreng.
Elsku Agga, hugur okkar er hjá
þér, megi kærleikur Guðs umvefja
þig, strákana og allt ykkar fólk.
Vertu sæll að sinni, elsku vinur,
hjartans þökk fyrir vináttuna.
Við felum þig góðum Guði.
Elfa, Úlfar, Sigríður
og Anton.
Það var komið vel fram í október,
við vorum að ljúka síðustu veiðiferð-
inni á þessu ári í Flóðinu í Grenlæk.
Gengið hafði á með roki og beljandi
rigningu en svo rjómablíða á milli.
Það má segja að þetta ár í lífi Árna
vinar míns hafi verið eins og veðrið
þessa daga í Grenlæknum, veikindi
taka sig upp, uppskurður og í fram-
haldinu léttir til, allt virðist hafa tek-
ist vel. En síðan brestur hann á aftur
og aðeins á nokkrum dögum er hann
allur.
Við kynntumst fyrst árið 1988 með
hamar í annarri hendi og sög í hinni,
við vorum að byggja okkur hús við
Huldubraut í Kópavogi.
Við hverja spýtu sem negld var
jókst kunningsskapurinn og er húsin
okkar voru komin upp vorum við
orðnir góðir vinir. Þessi vinátta átti
eftir að eflast og ekki skemmdi það
fyrir að áhugamálið, stangveiðin, var
sameiginleg. Þær eru orðnar margar
veiðiferðirnar og margar árnar sem
við höfum farið saman í, en þessa
októberdaga í Grenlæknum ræddum
við um næsta sumar og þá aðallega
hina árlegu ferð okkar í Álftá á Mýr-
um, uppáhaldsstað okkar beggja, en
þangað höfðum við farið sl. 10–12 ár.
Það var kannski ekkert undarlegt
þótt við hefðum fengið viðurnefnið
„Álftárbræður“. Árni var mikill og
kappsamur veiðimaður og kom ávallt
með góðan afla heim. Saman fórum
við á námskeið í fluguhnýtingum. Lít-
ið hef ég nú hnýtt en Árni þeim mun
meira, flugur hans eru algert lista-
verk enda maðurinn mjög handlag-
inn. Hann gaf t.d. engum fagmanni
eftir í flísalögn. Það sem helst fór í
taugarnar á mér varðandi vin minn
var að sjá í veiðistöskurnar hans, þar
var hver hlutur á sínum stað og aldrei
þurfti að leita að neinu þar á bæ, hann
brosti hins vegar er hann sá í mína
tösku. Ekki ætla ég að rekja ævi
Árna, það læt ég aðra um, en er við
kynntumst vann hann í Byko í Mjódd
og var þar allt þar til yfir lauk. Hann
var góður starfsmaður og enginn
komst upp með að hallmæla Byko,
hann varði sitt fyrirtæki vel og af fag-
mennsku. Byko og Árni voru sem
eitt.
Sagt er að eigi maður einn góðan
vin þá sé maður ríkur, er ég skrifa
þetta finn ég fyrir fátækt. Við Tóta
höfum átt góð ár í félagsskap með
Árna og konu hans Agnesi, stundir
sem geymast í minningunni, stundir
sem við viljum þakka fyrir að hafa
átt. Agnesi og strákunum sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðjur,
það er lítið sem við getum gert á
svona stundu nema vera til taks hve-
nær sem er.
Elsku vinur minn, þakka þér fyrir
að hafa átt mig að vini.
Friðrik Guðmundsson.
syni mínum ómetanlega en því miður
of skamma samtíð á þessu tilveru-
stigi og við óskum þess og vonum að
almættið gefi þér, dóttir góð, og
börnum þínum þrek til að komast
sterkari frá þeirri eldraun sem nú
hefur borið ykkur að höndum með
svo sviplegum hætti.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
deyr aldregi
hveim sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Eyjólfur Valgeirsson.
Vetur konungur er kominn og þeg-
ar birtu fer að bregða verður kuldinn
áleitnari þótt hvít mjöllin mildi mátt
myrkursins. En kallið nálgast, það
hlýtur að koma, það hraðar för yfir
heiðar og höf, yfir fönn, yfir fjöll og
að lokum fær enginn undan vikist.
Og nú er kallið komið Ingólfi vini
mínum og mági 61 árs gömlum, allt
of snemma. Hann hafði að vísu fengið
aðvörun fyrir tólf árum en samt kom
kallið óvænt, langt úr fjarska, hljóð-
lega eins og hvísl eða ómur af lagi í
hjartastað.
Eftir fjögurra áratuga kynni er
margs að minnast. Skemmtilegust
voru ferðalögin. Að loknu námi starf-
aði Ingólfur um árabil hjá Heklu hf.
og vafalaust hefur það átt sinn þátt í
því að hann eignaðist Range Rover-
bifreiðar sem voru og eru efalítið ein-
hver bestu fjölskyldufarartæki á
þessu landi. Bifreiðin okkar Kæju
hentaði ekki til fjallaferða, því voru
ferðaboð Ingólfs og Hildar þegin
með þökkum. Fyrir þremur áratug-
um fórum við Kæja ásamt tveimur
ungum sonum okkar með Ingólfi,
Hildi og elskulegri dóttur þeirra,
Sigurbjörgu, nokkrar ferðir um há-
lendið: Norður Sprengisand og niður
í Bárðardal, síðar niður í Vesturdal
og suður Kjöl. Þá voru árnar og veg-
irnir eða vegleysurnar erfiðari yfir-
ferðar en nú er orðið. Bíllinn var ekki
ætlaður fyrir sjö en að viðbættri alúð
Hildar og Ingólfs var rýmið yfrið
nóg. Fyrsta ferðin lifir skýrt í minn-
ingunni og nokkur örnefni endur-
vekja hughrifin: Ásbyrgi, Aldeyjar-
foss, Hljóðaklettar, Hólmatungur.
Síðar lá leiðin oft norður í Hjalta-
dal þar sem foreldrar systkinanna
unnu ævistarf sitt á Hólastað, í sum-
arbústaðinn sem Ingólfur reisti
ásamt vinum sínum.
Silungsveiðiferðirnar voru ófáar
og oft farið í Vatnsdalsá, Grenlæk og
Ölfusá. Þá fórum við nokkrum sinn-
um norður á stórbrotnar heimaslóðir
Hildar, að Krossnesi við Norðurfjörð
og nutum fádæma gestrisni foreldra
hennar, Sigurbjargar og Eyjólfs,
með liðveislu systkina hennar.
Samband okkar Kæju við Ingólf,
Hildi og börn þeirra hefur styrkst
með árunum. Ættræknin og vinátt-
an, sjálfsprottin, hefur eflst við ótal
tækifæri í helgarheimsóknum og
fjölskylduboðum.
Fyrir nokkrum árum áttum við
Kæja þess kost í vinahópi að ferðast
um fenjasvæðið Everglades í Florida
í Bandaríkjunum. Farartækið var
stór flatbytna með flugvélarhreyfli í
skut. Við stjórnvölinn var aldraður
indíáni. Hann harmaði örlög ætt-
bálks síns, enskan mín er ekki upp á
marga fiska sagði hann, móðurmál
mitt kann ég vel en við eigum ekkert
ritmál. „Haldreipið mitt er: Orð
skulu standa.“
Þetta er rifjað upp hér í minning-
argrein um Ingólf Kristjánsson því
að orðheldni, trygglyndi, stundvísi
og greiðvikni var hans aðal. Hann gaf
sig að fólki, talaði við alla sem jafn-
ingja og glettnin var skammt undan.
Eigið innflutningsfyrirtæki, sem
heitir Spyrnan, rak Ingólfur um ára-
bil og þessa eðliskosti þekkja við-
skiptavinir hans. Hann átti fjölda
vina og kunningja víða um landið
sem sakna nú vinar í stað.
Við fórum í síðustu helgarferðina
fyrir fjórum vikum. Ingólfur hringdi
og bauð til sunnudagsferðar um
Hvalfjörð. Þar var fáförult og farið
hægt yfir. Horft var til fjalla,
skyggnst um víkur og voga, litið á
eyjar og álfaróður. Hildur rifjaði upp
Harðar sögu Hólmverja. Staðnæmst
var við Bjarteyjarsand og brátt snúið
til baka.
Ingólfur hefur nú brýnt báti sínum
á annarri bjartri strönd.
Innilegar samúðarkveðjur sendi
ég Hildi, Kristjáni, Sigurbjörgu og
Arnoddi. Minningin um Ingólf yljar
okkur um jólin. Blessuð sé lífssaga
hans.
Kári Sigurbergsson.
Langt er síðan mér hefur brugðið
jafnmikið og þegar vinur minn og
frændi hringdi í mig og tilkynnti mér
snöggt andlát bróður síns Ingólfs
Kristjánssonar, langt um aldur fram.
– Ég í heimsókn á heimili Ingólfs og
stuttu seinna hressilegt samtal í síma
við hann, rúmri viku seinna er hann
allur. Svona grípa nú örlögin stund-
um inn í, oft án sjáanlegrar ástæðu.
Alltaf taldi ég mig til frændsemi
við Ingólf og systkini hans, þótt blóð-
skyldleiki væri ekki mikill. En mæð-
ur okkar voru hins vegar uppeldis-
systur og samgangur á milli heimila
okkar ætíð mikill á fyrri tíð, einkum
þegar Ingólfur átti heima á Hólum í
Hjaltadal þar sem faðir hans, Krist-
ján Karlsson, var skólastjóri bænda-
skólans. Ekki síst þaðan hrannast
upp minningar mínar um Ingólf, nú
þegar hann er genginn. Þær eru vita-
skuld fleiri en svo að taldar verði en
allar eru þær á einn veg, góðar og
skemmtilegar. Gildir þá einu hvort
um er að ræða akstur með mig á
Fordvörubíl árgerð 1947, með
skemmtilega hljóðinu í þriðja gír, frá
Hólum til Varmahlíðar í veg fyrir
Norðurleiðarrútuna, með ýmsum
hnyttnum og jafnvel allhvössum at-
hugasemdum um akstur og aksturs-
lag næsta bíls á undan, ekki síst ef
tími var í naumara lagi og halda
þurfti vel á. En það fullyrði ég að
Ingólfur var í hópi betri og öruggari
bílstjóra á landi hér og bílhræddur
maður eins og undirritaður þurfti
aldrei að óttast um öryggi sitt ef
hann sat undir stýri. Eða ferð á
rússajeppanum út á Krók eða inn í
dal eða hvert svo sem leiðin lá, allt
voru þetta ferðir skemmtana og æv-
intýra ungra lífsglaðra manna, marg-
ar auðvitað gleymdar í hafi tímans,
sumar enn ljóslifandi í hugskotinu.
Að ekki séu nefndar göngurnar á
haustin, Ingólfur á Gimsteini sínum,
miklum gæðingi sem bar hann létt
um holt og móa, og liðtæki hans við
smalamennskuna eftir því, undirrit-
aður á mátulega viljugri og þægilegri
meri, en ekki ástæða til að hafa í
minnum gagn það sem að honum var
í þessum haustgöngum.
Eftir að við Ingólfur vorum báðir
sestir að í Reykjavík hélt kunnings-
skapur okkar áfram við ýmislegt
brall, svona eins og gerist og gengur
með unga menn á besta aldri. Og
þegar hann hafði kynnst og kvænst
ágætri eftirlifandi eiginkonu sinni,
Hildi Eyjólfsdóttur, og eignast með
henni tvö gjörvileg börn, Sigur-
björgu og Kristján, má segja að
kunningssamband okkar hafi komist
í reglulegra og fastara horf en áður
var. Á þeim árum hófst það skeið í lífi
okkar Ingólfs sem kalla má skíða-
tímabilið, því að um nokkra vetur leið
varla sú helgi að við færum ekki sam-
an til fjalla á skíði ásamt Sigurbjörgu
dóttur hans, stundum nánast til þess
eins að hverfa frá aftur vegna veðurs.
En slíkt var kappið og slíkur áhuginn
að hann naut vafans ef einhverjar
efasemdir kviknuðu um skynsemi
þess að halda til fjalla.
Síðustu árin var vinátta okkar Ing-
ólfs aðallega fólgin í heimsóknum
mínum til þeirra hjóna, hans og Hild-
ar, og var ég þá ætíð í hlutverki
þiggjandans en gestrisni þeirra var
við brugðið, hvergi sparað við gesti í
mat og kaffi.
Ingólfur var maður myndarlegur á
velli, dökkur yfirlitum og í senn snar
í fasi og hæggerður. Lundin var alla
jafna létt og skemmtilegur var hann í
viðræðu allri og umgengni. Að hon-
um er mikil eftirsjá. Og nú þegar
leiðir okkar skilur, a.m.k. um sinn, er
ekki annað en að þakka fyrir góða og
skemmtilega samfylgd hans. Eftirlif-
andi eiginkonu hans og börnum,
systkinum hans og öðrum aðstand-
endum votta ég dýpstu samúð og bið
um styrk þeim til handa. Einhvern
tíma breytist sorgin og söknuðurinn í
ljúfa og fagra endurminningu. Minn-
ingin um dreng góðan lifir æ.
Eiríkur Þormóðsson.
Það var ljóst að eitthvað hafði
gerst hér í okkar litla samfélagi í
Fjarðarásnum um fimmleytið síðast-
liðinn miðvikudag er fólk var að
koma heim úr vinnu. Tveir sjúkrabíl-
ar fyrir utan númer 21 voru búnir að
vera þar dágóða stund. Í fyrstu áleit
ég að Ingólfur hefði aftur fengið fyrir
hjartað einsog fyrir um áratug síðan
en fljótlega kom í ljós að hann hefði
orðið bráðkvaddur við vinnu sína við
skrifborðið sitt á þessari stundu.
Þessi atburður hafði talsverð áhrif á
okkur öll hér í húsunum í kring enda
flestir okkar byggt hér og búið í síð-
astliðin tuttugu ár. Ingólfur var hæg-
látur maður, frekar hlédrægur, en
viðkunnanlegur nágranni. Kom oft
að spjalla um daginn og veginn er
maður var að þvo bílinn; um strákana
okkar Krissa, Elís, Madda, Mikka og
hina strákana í genginu, um Fylki og
gengi okkar manna, úrslit leikja og
þess háttar. Ingólfur var einyrki og
hafði starfsemi sína heima eins og við
svo margir aðrir hér í götunni. Hans
heimur var þungavinnuvélar og
varahlutir í lík tæki. Verktakar í
jarðvinnslu og jarðborar, krónur,
ýtutennur og þess háttar dót. Skrif-
stofa hans er á jarðhæðinni heima
hjá honum eins og bólstrunarverk-
stæðið hans Óskars hér á milli okkar
og mín skrifstofa er. Alltaf var hægt
að sjá hvenær Ingólfur var að vinna,
þá var ljós á skrifstofu hans. Ingólfur
var fyrri til en ég og Óskar að fá sér
faxtæki svo það var alltaf hægt að
leita til hans um líkar sendingar enda
var hann bóngóður maður.
Í byrjun síðasta áratugar voru
strákarnir okkar saman í 6. fl. Fylkis
í fótbolta og þá fylgdum við þeim eft-
ir á alla leiki þeirra. Ingólfur var orð-
inn Fylkismaður í húð og hár og lét
sig helst ekki vanta á neinn leik
meistaraflokks. Kom á alla heima-
leiki og þá útileiki sem hann gat kom-
ist á. Á heimaleikjum átti hann sinn
stað í norðausturhorninu. Stundum
sat hann þar einn, stundum með
Sveinbirni Runólfs eða einhverjum
öðrum góðum Fylkismönnum. Fylk-
ismenn sem hann þekktu hafa haft
samband við mig og beðið mig um að
koma á framfæri kveðjum til Krist-
jáns, Hildar og Sigurbjargar, en
Fylkismenn þakka honum góðan
stuðning við liðið. Hans verður sárt
saknað á leikjum í framtíðinni. Ég vil
jafnframt þakka góðum nágranna
góð kynni sem aðallega voru um
sameiginleg áhugamál, um velferð
strákanna okkar, um bíla og ekki síst
um Fylki.
Ótímabært andlát Ingólfs hafði
veruleg áhrif á á strákana, vini
Krissa. Elís sem er í skóla á Spáni og
Madda og Mikka og alla hina strák-
ana. Þeir hafa spurt mig hvað þeir
geti gert fyrir vin sinn, Kristján. Ég
hef sagt þeim að halda áfram að vera
góðir vinir Kristjáns, það muni reyn-
ast honum vel í framtíðinni. Þeir hafa
gert það og ég veit þeir munu gera
það áfram. Ég veit að Ingólfur hefði
metið þessa vináttu strákanna mik-
ils.
Hildi, Sigurbjörgu og Kristjáni
vottum við hjónin okkar dýpstu sam-
úð.
Rúnar og Kristín,
Fjarðarási.