Morgunblaðið - 07.12.2001, Blaðsíða 49

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. DESEMBER 2001 49
kennari og sagði það mesta virðing-
arheiti sem hann gæti borið, enda var
hann tengdur Menntaskólanum á Ak-
ureyri hálfa öld og skólinn í raun eini
vinnustaður hans á langri starfsævi.
Menntaskólinn á Akureyri var Gísla
Jónssyni því mikils virði, eins og hann
sagði sjálfur, en ekki síður var Gísli
Jónsson mikils virði Menntaskólan-
um á Akureyri, enda er hann í
fremstu röð þeirra mörgu lærdóms-
og sæmdarmanna sem þjónað hafa
Menntaskólanum á Akureyri, yfir-
vegaður, traustur og tillögugóður
hinna stærri mála og hollur í hugum,
eins og segir í fornu kvæði sem við
lásum saman fyrir hálfri öld.
Gísli Jónsson frá Hofi í Svarfaðar-
dal tók árspróf annars bekkjar við
Menntaskólann á Akureyri vorið 1942
og settist um haustið reglulegur nem-
andi í þriðja bekk og lauk gagnfræða-
prófi vorið eftir með hárri fyrstu ein-
kunn. Gat hann sér þegar gott orð og
setti svip á skólalífið sem skáld og
hugsuður hér norður á hjara veraldar
í miðju heimsstríðinu, en þá – eins og
nú – var borin virðing fyrir ungum
mönnum – körlum og konum – sem
vildu hugsa um lífið og tilveruna á
annan hátt en fjöldinn og lifa í skáld-
skap, enda þeim mönnum ljóst að sá
sem ekki lifir í skáldskap lifir ekki af
hér á jörðinni.
Gísli Jónsson lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum á Akureyri 17. júní
1946 með glæsilegum vitnisburði og
hóf um haustið nám í íslenskum fræð-
um við Háskóla Íslands. Þegar læri-
faðir hans við Menntaskólann á Ak-
ureyri, dr Halldór Halldórsson, síðan
prófessor, var kvaddur til þess að
kenna við háskólann í Reykjavík í
upphafi árs 1951 í stað dr Björns Guð-
finnssonar, var Gísli Jónsson kallaður
til þess að kenna íslensku við Mennta-
skólann á Akureyri. Kenndi hann þá
við skólann hálfan annan vetur til
vors 1952 að hann settist aftur í Há-
skóla Íslands og lauk vorið 1953
kandídatsprófi í íslenskum fræðum
með sagnfræði sem sérgrein ásamt
prófi í kennslu- og uppeldisfræðum.
Gísli Jónsson kenndi síðan við
Menntaskólann á Akureyri til vors
1987 – eða alls 35 vetur – lengur en
flestir aðrir.
Gísli Jónsson sat aldarfjórðung í
bæjarstjórn Akureyrar og í nefndum
og ráðum bæjarins, var m.a. formað-
ur stjórnar Amtsbókasafnsins á Ak-
ureyri á annan áratug og í hinu merka
Amtsbókasafni átti hann athvarf og
skjól og virðingu allra. Um árabil var
Gísli Jónsson fyrsti varaþingmaður
Sjálfstæðisflokksins í Norðurlands-
kjördæmi eystra og sat oftsinnis á al-
þingi og var talinn sjálfkjörinn arftaki
sjálfstæðismanna Norðlendinga á
þingi. Hann hefði því getað kjörið sér
annað virðingarheiti en menntaskóla-
kennari.
Þegar ég kom að Menntaskólanum
á Akureyri 1972 hafði Gísli Jónsson
þurft að horfa á bak glæsilegri konu
sinni, Hervöru Ásgrímsdóttur, sem
lést úr krabbameini í októberlok 1972
– 42 ára að aldri, móðir sjö barna
þeirra: Hjartar, Arnfríðar, Maríu,
Soffíu, Guðrúnar, Ingibjargar og
Jóns, sem var sex ára þegar móðir
hans lést. Hver getur séð sjálfan sig í
því að missa glæsilega konu frá sjö
börnum í blóma lífsins.
Gísli Jónsson hafði þá um árabil
gengið hratt um gleðinnar dyr og
trúði að gleðin gæti engan enda tekið.
Eftir fráfall Hervarar Ásgrímsdóttur
trúði hann enn að gleðin gæti haldið
áfram. En gleðin var görótt og fall-
völt. Vorin 1973 og 1974 hvarf Gísli
Jónsson burtu og sást ekki í Mennta-
skólanum á Akureyri fyrr en að lokn-
um stúdentsprófum. Hann leitaði
gleðigjafa sem enga gleði gefa.
Haustið 1974, eftir að Íslendingar
héldu þúsund ára þjóðhátíð, þar sem
Gísli Jónsson var kallaður til virðing-
arstarfa, boðaði ég þennan gamla
meistara minn, læriföður og vin á
fund minn og greindi honum frá því
að nú neyddist ég til þess að afhenda
mál hans menntamálaráðuneytinu til
meðferðar. Eftir það hefði ég engin
áhrif á meðferð málsins. Bað hann um
frest, sagðist ekki vilja eiga á hættu
að þurfa að hverfa frá Menntaskól-
anum á Akureyri. Upp frá þeim degi
drakk Gísli Jónsson ekki áfengan
drykk, jafnvel þótt hann væri með
gömlum vinum í glöðum hópi. Í þessu
– sem ýmsu öðru – var Gísli Jónsson
menntaskólakennari fáum líkur.
Þegar Samtök áhugamanna um
áfengisvarnir voru stofnuð á Akur-
eyri árið 1978 og við Gísli Jónsson
vorum þar báðir stofnfélagar hélt
hann eina af mörgum ógleymanlegum
ræðum sínum. Sagðist hann hafa
þurft að ganga í gegnum raunir, sem
væru engu líkar, og ef til væri helvíti á
jörðu þá væri það helvíti sem hann
hefði gengið í gegn um. Þetta voru
djörf orð fyrir dulan mann.
Þegar Menntaskólinn á Akureyri
og Fjórðungssamband Norðlendinga
– undir stjórn frumherjans Áskels
Einarssonar – héldu sameiginlega
fund á Sal Menntaskólans á Akureyri
sumarið 1985 um stofnun háskóla á
Akureyri mæltu fáir með nema við
Áskell Einarsson, Steindór Stein-
dórsson frá Hlöðum og Gísli Jónsson
sem þá – eins og iðulega – gekk gegn
flokksbræðrum sínum. Sagði Gísli
Jónsson að nú væri tíminn, tíminn til
að stofna háskóla á Akureyri. Tveim-
ur árum síðar tók Sverrir Her-
mannsson, þáverandi flokksbróðir
Gísla Jónssonar, stúdent frá Mennta-
skólanum á Akureyri 1951, af skarið –
eins og oft endranær – og stofnaði há-
skóla á Akureyri. Nú vilja hins vegar
allir þá Lilju kveðið hafa.
Gísli Jónsson bar virðingarheitið
menntaskólakennari. Hann bar það
heiti með sóma, enda hafði hann allt
til brunns að bera að verða afburða
kennari. Í fyrsta lagi varð hann
snemma vel að sér um íslensk fræði,
málfræði, bókmenntir og sögu, og að
auki stálminnugur. Í öðru lagi bar
hann virðingu fyrir grein sinni og
hafði ánægju af að miðla öðrum af
þekkingu sinni. Í þriðja lagi bar hann
virðingu fyrir nemendum sínum, en
mannvirðing er undirstaða skólahalds
og sannrar menntunar. Þetta þrennt
nægir til að gera hvern mann að góð-
um kennara. En Gísli Jónsson hafði
fleira til að bera. Hann var svipmikill,
glæsilegur á velli og virðulegur, talaði
af setningi og flutti mál sitt betur en
aðrir og bryddaði upp á ýmsum nýj-
ungum í kennslu, s.s. að láta nemend-
ur lesa ljóð í upphafi kennslustunda,
flytja erindi um menn og málefni og
skrifa rannsóknarritgerðir um sjálf-
valið efni þar sem gerðar voru miklar
kröfur um málfar og stíl. Ekki spillti
að Gísli Jónsson hafði spauggreind og
kímnigáfu sem naut sín vel í kennslu.
Hafa fáir kennarar við Menntaskól-
ann á Akureyri notið jafn óskoraðrar
virðingar og Gísli Jónsson, orðfimur,
sanngjarn og virðulegur.
Gott var því að hafa Gísla Jónsson
sem kennara og hef ég búið að því alla
tíð að hafa hann sem meistara minn í
fræðunum. Ekki var síðra að eiga
hann að vini og samstarfsmanni og
þegar gaf á skútu skólameistara var
ómetanlegt að hafa þennan velviljaða
heiðursmann að baki sér, enda brást
hann mér aldrei. Fyrir hönd Mennta-
skólans á Akureyri færi ég þakkir fyr-
ir það sem Gísli Jónsson mennta-
skólakennari var skólanum.
Tryggvi Gíslason.
Andlát vinar míns Gísla Jónssonar
kom að mér óvörum. Hafði hann þó
varað mig við. Hann talaði jafnan lítið
um sjálfan sig, og ógjarnan um heils-
una. Þegar ég innti hann nýlega eftir
heilsunni, svaraði hann mér að vanda
með talsverðu tómlæti: „Hún gæti
verið betri,“ og sneri sér svo að öðrum
og áhugaverðari efnum.
Nú er þessi maður genginn, sem
löngu var orðinn sjálfstæð menning-
arstofnun, í hlédrægni sinni norður á
Akureyri. Þótt ýmislegt liggi eftir
Gísla Jónsson, á bókum og ekki síst í
blaðagreinum, er ekki hægt að verj-
ast þeirri hugsun að með honum hafi
ekki aðeins horfið góður vinur, mikill
fagurkeri, fræðimaður og lærifaðir í
þess orðs dýpstu merkingu. Það hefur
glatast fjársjóður. Auðvitað tóra þessi
verðmæti með okkur einhvern veg-
inn, í minningunni, í bókmenntunum,
með tungunni, í öllu sem lýtur að
smekk og fegurð ritaðs og talaðs
máls. Og samt hverfur það með hon-
um, sem mest er um vert, þessi flókni
vefur fróðleiks og málvísi, fágunar og
skopskyns, sem maðurinn var.
Gísli var margslunginn persónu-
leiki. Hann var mjög virðulegur mað-
ur að upplagi og eflaust að uppeldi,
bar með sér úr Svarfaðardalnum
þennan séríslenska heimsmannssvip
sveitamannsins sem verður hvorki
skilinn né skilgreindur. Þessum
virðuleika gæddi Gísli kennslu sína.
Okkur nemendum hans varð ljóst frá
fyrsta tíma í íslensku að við vorum að
fást við einstakar gersemar, hvort
sem við supum hveljur yfir ótrúlegu
lauslæti germanskra sérhljóða,
drukkum í okkur tign og einfaldleika
fornra kviða ellegar fleyttum kerling-
ar á hyldjúpum hugarheimi Íslend-
ingasagna. Jafnframt hafði Gísli vald
á sérkennilegri lífssýn, sem þrífst á
mörkum alvöru og kaldhæðni, líkist
súrrealisma en á sér rætur í hefð-
bundinni kerskni, tvíræðni og flími ís-
lenskra skálda og fræðimanna og
virðir fyrir sér heiminn úr mikilli fjar-
lægð.
Mér finnst ég hafa innritast í aka-
demíu Gísla Jónssonar fyrir lífstíð.
Oft hringdi ég í hann eða gerði mér
ferð upp á Amtsbókasafn til að bera
undir hann mál, bæði stór og smá.
Málfræðivanda leysti hann jafnan
með því að geta allra skýringa og
fræðilegra tilbrigða. Á bókmenntir
var hann stálminnugur og smekkur-
inn óskeikull. Hann var veðurglöggur
í stjórnmálum. Undir virðulegu fasinu
leyndist tilfinningaríkur, jafnvel
ástríðuþrunginn stjórnmálamaður.
Hann sat aldarfjórðung fyrir Sjálf-
stæðisflokkinn í bæjarstjórn Akur-
eyrar, og tók sæti á Alþingi sem vara-
maður í þrígang.
Tiltölulega lítið hefur verið fest á
bók af þeim hafsjó fróðleiks, sem Gísli
bjó yfir. Hann tíndi út úr íslenskum
bókmenntum og fræðiritum mikið
safn gullmola, sem hann miðlaði vin-
um og kunningjum í góðu tómi. Hann
var meistari í frásagnarlist. Eflaust
hefur honum þótt lítið til þessa hæfi-
leika síns koma, litið á hann sem sak-
laust gaman, sem ekki væri til haga
haldandi. Nýútkomin er bók með
fróðleik um limrur eftir Gísla og
limrusafni sem hann „tók saman“, en
Gísli hafði bæði gríðarlegan næm-
leika á bundið mál og þekkingu á
bragfræði að fornu og nýju. Hann er
þögull um það hvort hann eigi limrur í
þessu safni. Vikulegir pistlar hans um
íslenskt mál í Morgunblaðinu hygg ég
að hafi verið með vinsælasta lesefni
blaðsins. Auk alls þess fróðleiks sem
þar er að finna og kímni eru pistlar
Gísla verðugt tákn um málmenning-
arstefnu blaðsins.
Það er sárt að sjá á eftir þessum
rismikla og margslungna heiðurs-
manni. Önnu Björgu og ástvinum
hans öllum sendum við hjónin innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Tómas I. Olrich.
Varðstaða um íslenzkt mál og
menningararfleifð þjóðarinnar hefur
verið grundvallarþáttur í stefnu og
útgáfu Morgunblaðsins. Á síðustu
fjórum áratugum hefur enginn átt
þar stærri hlut að máli en Matthías
Johannessen, sem lét af ritstjóra-
starfi um síðustu áramót. Ofnæmi
hans vegna misþyrmingar málsins á
síðum Morgunblaðsins var slíkt að
hann þoldi ekki að opna blaðið þá
daga, þegar mjög vondar málvillur
var að finna á síðum þess. Ræðuhöld
hans yfir blaðamönnum við slík tilefni
eru öllum eftirminnileg, sem á
hlýddu.
Það var af slíku tilefni, sem Matth-
ías tók upp símann og hringdi í vin
sinn Gísla Jónsson, menntaskóla-
kennara á Akureyri, og bað hann
skrifa í blaðið fasta þætti um íslenzkt
mál. Þeir urðu samtals 1.138. Hinn
síðasti þeirra birtist hér í blaðinu á
fullveldisdaginn 1. desember sl. Gísli
sendi hann til blaðsins 26. nóvember
sl. en hann lézt að kvöldi sama dags.
Með reglulegum þáttum sínum um
íslenzkt mál gegndi Gísli Jónsson lyk-
ilhlutverki í þeirri viðleitni Morgun-
blaðsins að halda uppi andófi gegn of
miklum áhrifum hins enskumælandi
heims á tungu okkar og menningu.
Kynni okkar Gísla Jónssonar hóf-
ust fyrir tæpum fjörutíu árum, þegar
ég starfaði um skeið sem fram-
kvæmdastjóri Sambands ungra sjálf-
stæðismanna en hann gegndi ýmsum
trúnaðarstörfum fyrir Sjálfstæðis-
flokkinn í sinni heimabyggð.
Árin 1978–1983 voru Sjálfstæðis-
flokknum erfið. Rætur þeirra deilna,
sem þá stóðu yfir innan flokksins,
mátti rekja til forsetakosninganna
1952. Snemma árs 1980 myndaði
Gunnar Thoroddsen ríkisstjórn í and-
stöðu við vilja yfirgnæfandi meiri-
hluta sjálfstæðismanna.
Átökin innan Sjálfstæðisflokksins
voru gífurleg og þau snertu Morgun-
blaðið mikið en á þeim tíma var blaðið
í nánum tengslum við Sjálfstæðis-
flokkinn. Morgunblaðið stóð fast með
Geir Hallgrímssyni í þessum átökum.
Þá reyndi á menn, hreinskiptni
þeirra og heilindi og stóðust ekki allir
það próf.
Gísli Jónsson er mér mjög minnis-
stæður frá þessum árum. Hann stóð
eins og klettur að baki Geir Hall-
grímssyni og varði formann Sjálf-
stæðisflokksins hvar sem var, þegar á
þurfti að halda. Á milli okkar fóru
mörg samtöl á þessum árum um innri
málefni Sjálfstæðisflokksins.
Geir Hallgrímsson skilaði Sjálf-
stæðisflokknum sameinuðum og sam-
hentum í gegnum þingkosningarnar
1983 og átti mestan þátt í myndun
ríkisstjórnar Steingríms Her-
mannssonar þá um vorið.
Gísla Jónssyni var nóg boðið, þegar
hann heyrði raddir um að Geir ætti
ekki að taka sæti í þeirri ríkisstjórn,
þar sem hann hefði ekki náð kjöri til
þings. Hann skrifaði grein hér í blað-
ið, þar sem hann rakti 11 dæmi frá
árinu 1920 um að utanþingsmenn
hefðu setið í ríkisstjórnum og sagði:
„Að því er Geir Hallgrímsson varð-
ar, ætla ég að vandfundinn væri sá
maður, sem fyrir flestra hluta sakir
væri betur kominn að ráðherraemb-
ætti nú, þó svo að óheppilegar reglur
um val frambjóðenda í Reykjavík og
pólitísk stórmerki að öðru leyti yllu
því, að hann á ekki sem stendur sæti á
Alþingi.“
Morgunblaðið þakkar Gísla Jóns-
syni samfylgd á langri vegferð og
ómetanlegt starf hans í þágu blaðs og
þjóðar.
Styrmir Gunnarsson.
Gísli Jónsson er látinn, hinn fjór-
tándi, sem fellur í valinn, þeirra fimm-
tíu stúdenta sem brautskráðust frá
MA 1946. Fyrir mér, sem þessi minn-
ingarorð rita, stendur Gísli jafnan fyr-
ir sjónum sem glaðvær, hnyttinn og
gáfaður ungur og miðaldra maður, en
ævileiðir skildi og endurfundum
fækkaði þegar að námi loknu í
menntaskóla og háskóla og við hösl-
uðum okkur völl sinn í hvorum lands-
fjórðungi. Hann hélt norður á bóginn
og settist að á Akureyri í námunda við
dalinn sem hann unni mest. Íslensku-
kennsla Gísla í Menntaskólanum á
Akureyri var rómuð og hermt hefur
verið að hún hafi dregið dám af
ágætri fræðslu fyrirrennara hans og
læriföður, Halldórs Halldórssonar,
sem vakti slíkan áhuga margra nem-
enda að hvorki fleiri né færri en átta
úr okkar hópi innrituðust í norrænu-
deild háskólans haustið 1946 og einn í
málvísindi erlendis. Tveim þeirra
snerist þó fljótt hugur.
Gaman er að rifja upp fyrstu kynni
af Gísla Jónssyni. Okkur bekkjar-
systkinum duldist ekki að þar fór all-
óvenjulegur ungur maður. Orðfæri
hans, tilsvör og athugasemdir vöktu
athygli og hittu jafnan í mark. Sumt
einkenndist af nokkurri gráglettni,
annað var meinfyndið, skarplegt og
gætt svarfdælskri kímni. Vinur
reyndist hann í hverri raun. Gísli var
ágætur námsmaður og í íslensku og
latínu stóðust fáir honum snúning.
Svo mikill prófmaður var hann að
meira að segja í leikfimi gat hann í
prófi stokkið höfuðstökk sem honum
hafði ekki áður tekist.
Fávísum var mér fengur í því að
lesa undir lokapróf með Gísla Jóns-
syni enda kom hann til próflestrar
galvaskur og þaulskólaður úr eins og
hálfs vetrar kennslu við MA.
Gísli plægði margan annan akur ís-
lenskra fræða en móðurmálskennslu.
Íslensk mannanöfn rannsakaði hann
af elju um langan aldur, birti niður-
stöður og var öðrum fróðari um nafn-
giftir landa vorra. Þættir hans um ís-
lenskt mál birtust óslitið vikulega í
Morgunblaðinu í 1.138 skipti. Geri
aðrir betur. Viðbrögð, fyrirspurnir og
framlag lesenda bera því vitni hve
vinsælir þættirnir hafa verið. Margir
eru ígildi kennslubókar í íslensku,
studdir máldæmum og mikilli þekk-
ingu á bókmenntum liðinna alda og
sögu tungunnar. Þættina hefur jafn-
an skreytt enski bragarhátturinn
limra og munu sumir hafa haft gaman
af og geta nú kynnst þeim hætti nánar
í síðustu bók Gísla Jónssonar.
Þökk sé Gísla fyrir gömul kynni og
ógleymanlegar stundir gamalla gleði-
daga þegar hann varp fram smellnum
vísum og bráðgóðum brögum um
samferðamenn og vini.
Bekkjarsystkinin úr MA geyma
minninguna um góðan dreng. Ég
votta eiginkonu og afkomendum hans
samúð mína.
Þórhallur Guttormsson.
Á Amtsbókasafninu á Akureyri er
svolítið herbergi sem áður var skrif-
stofa héraðsskjalavarðar en var hin
seinni ár ýmist kallað „Smugan“ eða
„Cubiculum magistrorum“ þegar
mikið var haft við. Þar átti Gísli Jóns-
son sæti sitt um langt árabil og þar
var hann dag hvern að undanskildum
tveimur eða þremur dögum á ári um
jól og páska. Þar skrifaði hann pistla
sína um íslenskt mál og vann að öðru
því sem hugur hans stóð til. Þar voru
þykkar bækur um nafnafræði og sú
ómetanlega spjaldskrá hans um
mannanöfn sem hann gaf Héraðs-
skjalasafninu og Amtsbókasafninu
um áramótin síðustu. Einnig voru þar
ritvélin Kristjana og tölvan Raflína.
Veggir þessa herbergis eru þaktir
myndum af mönnum, ljósritum af
textum og ýmsu því sem við kölluðum
speki. Eitt ljósritanna er af ljóði sem
hann hafði sjálfur samið og kallaði
„Venjulegt haustljóð“. Fyrstu tvö er-
indin eru:
Aspirnar stand’ allar ennþá svo skínandi
gular,
æðrulausar og skynja í ró að það kular.
Brátt fæst sú hvíld sem þeim náttúran leyfir
að neyta
og næsta vor skulu þær laufhaddi grænum
sig skreyta.
Þær bera ekki ugg, enda augljós hin
geiglausa myndin,
en öðrum mun finnast sem haustljóð sé
komið í vindinn
og vita eins og skáldið að villusamt reynist
á vegi
og vonlaust að skrúði, sem horfinn er,
nýskapast megi.
Gísli vísaði stundum til veru sinnar
á Amtsbókasafninu og starfa sinna
þar með því að vitna í gamla mann-
talsbók en um einn mann stóð „er
þar“ eða þá að hann kallaði sjálfan sig
„húsleka í kansellíinu“. En okkur sem
nutum samvista við hann og áttum
hann að vini fannst miklu fremur að
frá honum stafaði birtu og hlýju og
nær væri að kalla hann staðarprýði.
Á Amtsbókasafninu er daglega
verið að safna og miðla þekkingu.
Starfsemi safnsins gengur út á að
helst fari þaðan engir bónleiðir. Oft
byggist það á því að allir leggjast á
eitt við að leita svara við þeim spurn-
ingum sem vakna og spyr þá gjarnan
hver annan. Því er ekki erfitt að
ímynda sér hversu stórkostlegt það
var að hafa mann eins og Gísla Jóns-
son í liðinu.
Enda þótt hann teldist aldrei til
ráðinna starfsmanna safnsins lét
hann aldrei sitt eftir liggja við að
leysa þær spurningar sem upp komu.
Aldrei fannst honum sem spurning
ætti ekki rétt á sér eða væri ekki
svaraverð og þótt hann væri einna
lærðastur Íslendinga í íslenskri tungu
var honum náttúrulegt það lítillæti og
hógværð fyrir fræðunum sem ein-
kennir sanna menntamenn. Hverjum
sem til hans leitaði var hann ráðhollur
og ráðsnjall og ef hann taldi sig hafa
aðgang að öðrum sem betur kunni,
voru engir krókar honum of langir til
að leita svara. Gilti þá einu hvort það
var „ursolog“, „aviolog“ eða jafnvel
„omniolog“ sem leita þurfti til.
Þegar Gísli fór að vera daglega á
Amtsbókasafninu var hann oft titlað-
ur fyrrverandi menntaskólakennari.
Hann var þá kominn á eftirlaun við
sinn gamla skóla en fráleitt var hann
hættur að kenna. Það gerði hann á
svo eðlislægan og lifandi hátt, að frá-
sögn úr heimasveitinni, Svarfaðar-
dalnum, eða þá frá þingskrifaraárun-
um varð okkur í senn skemmtun og
fræðsla. Hin síðari ár hélt hann tvisv-
ar sinnum opinberan fyrirlestur á
safninu. Í annað skipti á degi íslenskr-
ar tungu og í hitt skiptið við opnun
sýningar um sögu prents og bókaút-
gáfu á Íslandi. Í bæði skiptin var það