Morgunblaðið - 09.07.2002, Blaðsíða 36

MINNINGAR
36 ÞRIÐJUDAGUR 9. JÚLÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur
Minningarkort
Krabbameinsfélagsins
540 1990
krabb.is/minning
✝ Sigurður RagnarBjörnsson fædd-
ist á Vígholtsstöðum í
Laxárdal í Dalasýslu,
14. júní 1921. Hann
lést á Landspítalan-
um 1. júlí síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Hólmfríður Margrét
Benediktsdóttir, f. á
Þorbergsstöðum í
Laxárdal 3.8. 1891, d.
16.2. 1970, og Björn
Magnússon, f. á
Sveinsstöðum á Snæ-
fellsnesi 18.12. 1885,
d. 25.6. 1938. Systkini
Sigurðar: Margrét, f. 2.6. 1912, d.
30.3. 1992, Ása, f. 29. 4 1913, d.
17.3. 2000, Magnús, f. 24.6. 1914,
d. 9.5. 1990, Ragnheiður f. 28.9.
1916, d. 24.12. 1997, Benedikt, f.
20.2. 1918, Kristján, f. 26.4. 1919,
d. 1.7. 1990, Árni, f. 16.1. 1932.
Sigurður hóf búskap 1947 með
Margréti Guðmundsdóttur frá
Leiðólfsstöðum í Laxárdal, f. 16.3.
1922. Foreldrar hennar voru Guð-
mundur Guðbrandssson frá Leið-
ólfsstöðum, f. 5.8. 1864, d. 4.10.
1960, og Sigríður Einarsdóttir frá
Hróðnýjarstöðum, f. 25.5. 1892, d.
18.5. 1982. Sigurður og Margrét
giftu sig 1. júlí 1957. Sonur Mar-
grétar frá fyrra hjónabandi og
uppeldissonur Sigurðar er Svanur
Ingvason, f. 11.7. 1943, maki Rán
Einarsdóttir, f. 21.7. 1944. Dætur
þeirra eru Helga Björg, f. 20.8.
1968, maki Árni Örn Stefánsson, f.
2.4. 1966, þeirra börn eru Heiðar
Már og Una Svava; og Harpa Rut,
f. 14.10. 1975, sambýlismaður
Ólafur Hálfdánarson, f. 3.6. 1978.
Börn Sigurðar og Margrétar eru:
1) Sigmar Hlynur, f. 26.2. 1948,
sambýliskona Anna Guðný Guð-
jónsdóttir, f. 12.9. 1952. Fyrrver-
andi maki er Sæunn Eiríksdóttir,
f. 4.10. 1948. Börn þeirra eru:
Berglind, f. 28.12. 1973, Sigurður
Grétar, f. 11.3. 1979, og Sóley, f.
28.12. 1989. 2) Eygló Björk, f. 31.8.
1949, fyrrverandi
maki Rafn Baldurs-
son, f. 5.3. 1946, dæt-
ur þeirra eru Mar-
grét Ögn, f. 26.10.
1967, og Hrund, f.
29.4. 1969, sambýlis-
maður Rúnar Matt-
híasson, f. 12.4. 1953,
synir þeirra eru Arn-
ór Fannar, Bergur
Elí og Bjarki Rafn. 3)
Elfa Brynja, f. 6.8.
1958, sambýlismað-
ur Sigfús Haralds-
son, f. 31.7. 1955.
Fyrrverandi sam-
býlismaður Þorleifur Thorlacius
Sigurjónsson, f. 7.2. 1958, sonur
þeirra er Brynjar Örn, f. 8.11.
1980.
Sigurður ólst upp á Vígholts-
stöðum og í Skógsmúla í Þverdal
og síðar á Þorbergsstöðum. Hann
stundaði eitt ár nám í húsgagna-
smíði hjá Axeli Eyjólfssyni 1940
og starfaði í Reykjavík á stríðsár-
unum. Hann stofnaði gúmmískó-
vinnustofu með Magnúsi Ármann
1947 og rak hana þar til frjáls inn-
flutningur var leyfður á skófatn-
aði. Eftir 1950 vann Sigurður
nokkur ár hjá Sigurði Þ. Skjald-
berg við útkeyrslu á vörum í versl-
anir og þjónustufyrirtæki. Á árun-
um 1955–1964 vann hann á
skurðgröfum hjá Vélasjóði ríkis-
ins á sumrin en á veturna starfaði
hann við trésmíðar, fyrst hjá Þórði
Þórðarsyni, síðan á trésmíðaverk-
stæði Emils Hjartarsonar og að
lokum á eigin trésmíðaverkstæði
þar sem aðallega voru smíðaðar
innréttingar. Sigurður hóf störf
hjá trésmíðaverkstæði Sigurðar
Elíassonar 1967 og starfaði þar í
15 ár fram til ársins 1982. Síðustu
starfsárin, 1983–1993, starfaði
Sigurður hjá Olíufélaginu Skelj-
ungi við afgreiðslustörf.
Útför Sigurðar verður gerð frá
Grafarvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Ég er svo þakklát fyrir að fá að
vera dóttir hans pabba míns, því
betri föður er ekki hægt að hugsa
sér. Hann var sem gimsteinn, falleg-
ur, skýr og fullur af sólargeislum.
Pabbi veitti mér ómælda ást og
hlýju. Kenndi mér að standa á eigin
fótum – að skipta um klær á raf-
magnssnúrum, setja upp ljós, skipta
um bremsuklossa á bílnum og hafa
tvöfalda umganga af felgum svo ég
gæti skipt sjálf um sumar- og vetr-
ardekk. Dóttir hans átti að verða
jafn sjálfbjarga og hetjan hún Hólm-
fríður móðir hans, sem var ekki að-
eins kjarnorkukona, heldur einnig
vel hagmælt.
Björn Magnússon, faðir hans kvað
þessa vísu 1925:
Situr í kassa, Sigurður,
sæmilega fríður.
Er hann tíðum óþekkur,
oft á hnjánum skríður.
Móðir hans þótti seinni parturinn
vondur og kvað nýjan seinnipart:
Ó, mjög líkur er hann mér
yndislega blíður.
Nærvera pabba var yndisleg og
blíð gagnvart öllum og sonur minn
var lukkunnar pamfíll að hafa hann
sem föður og fyrirmynd á uppvaxt-
arárum sínum. Án hans væri sonur
minn ekki jafn vel gerður og hann er.
Fyrir það er ég óendanlega þakklát.
Guð geymi hann pabba minn.
Elfa Brynja.
Ég kynntist Sigurði Ragnari
Björnssyni fyrir nokkrum árum er
ég kom inn í fjölskylduna. Fyrir
rúmu einu ári átti ég gott viðtal við
Sigga, en það var hann oftast kall-
aður, í sambandi við verkefni sem ég
vann að. Hann sagði mér frá lífs-
hlaupi sínu og þeim umskiptum sem
átt höfðu sér stað í þjóðfélaginu.
Siggi var fæddur á Vígholtsstöð-
um í Dalasýslu 14. júní 1921 og var
næstyngstur átta systkina. Þegar
Siggi var fjögra ára gamall flutti fjöl-
skyldan í Skógsmúla í Þverdal í
Dalasýslu og bjó þar í ein tólf ár í
torfbæ langt úr alfaraleið við erfiðar
aðstæður. Nægjusemi og sparnaður
var á öllum sviðum en enginn leið þó
skort. Siggi sagði frá kaupstaðaferð
sem farin var á haustin. Elsta systir
hans fór oftast með og þegar hún
kom til baka sagði hún systkinum
sínum sögur af þessum mikla atburði
og dró frásögnina á langinn í eina tvo
daga með systkinin opinmynnt fyrir
framan sig. Þegar Siggi var sextán
ára flytur fjölskyldan að Þorbergs-
stöðum. Ári eftir að þau fluttu þang-
að missti Siggi föður sinn af slysför-
um en móðir hans bjó þar áfram með
nokkrum af börnum sínum fram til
ársins 1950.
Árið 1940 fór Siggi í fyrsta skipti
til Reykjavíkur og var það mikil upp-
lifun. Það var einkennileg tilviljun að
fyrsta morguninn vaknar hann upp í
höfuðstaðnum við mikinn hávaða og
læti en orsökin var að Bretar voru að
hernema landið. Þetta var tilkomu-
mikil sjón sem hann gleymdi aldrei.
Tilgangur með komu hans til
Reykjavíkur var að reyna að komast
að sem lærlingur í húsgagnasmíði en
hugur hans stefndi ávallt þangað því
hann var handlaginn mjög og var
alltaf smíðandi frá því hann mundi
eftir sér. Hann hóf nám í húsgagna-
smíði hjá Axel Eyjólfssyni og var hjá
honum í eitt ár. Sigurður fór að vinna
í Bretavinnunni og vann m.a. við
lagningu flugbrauta í Reykjavík.
Sigga líkaði vel í Reykjavík og flutt-
ist til Reykjavíkur haustið 1947 og
hóf búskap með eftirlifandi eigin-
konu sinni Margréti Guðmundsdótt-
ur frá Leiðólfsstöðum í Dalasýslu.
Fyrsta árið bjuggu Siggi og Magga,
eins og þau voru jafnan kölluð, í bak-
húsi að Laugavegi 28 við frumstæðar
aðstæður en fluttust síðan haustið
1948 inn á Sogaveg 152 þar sem þau
keyptu ófullgert lítið parhús, aðeins
um 60 fermetra að grunnfleti, sem
þau innréttuðu. Árið 1968 fluttu þau
síðan í raðhús sem þau byggðu,
Hraunbæ 87. Það má segja að Siggi
hafi verið handverkssnillingur og
sem dæmi um það vann hann nánast
allt handverk við húsið í Hraunbæn-
um eins og uppslátt, járnabindingar,
pípulagnir, múrverk og allt tréverk,
innréttingar og klæðningar. Ekki
var hann síðri þegar kom að vélum
og eru það ófáar bílvélarnar sem
hann hefur rifið í sundur og sett
saman.
Siggi var opinn fyrir nýjungum og
var fljótur að tileinka sér þau tæki-
færi sem honum buðust. Þegar til
Reykjavíkur kom fékk hann strax
vinnu við skógerð og lærði þar þau
handbrögð sem komu honum vel
þegar hann og Magnús Ármann,
mágur hans, keyptu vélar og hófu
framleiðslu á gúmmískóm. Þessi
rekstur gekk vel og voru öll kaup-
félög landsins í viðskiptum við þá.
Um leið og innflutningur var gefinn
laus var útséð með skóvinnustofuna
og hættu þeir rekstri fyrirtækisins.
Eftir það fór Siggi að vinna hjá Sig-
urði Þ. Skjaldberg við útkeyrslu.
Þetta var gífurlega erfið vinna þar
sem hann þurfti oft á tíðum að bera á
bakinu þungar byrðar upp margar
hæðir. Árið 1955 hófst nýtt tímabil
hjá Sigga því þá byrjaði hann að
vinna hjá Vélasjóði ríkisins á skurð-
gröfu með mági sínum Ragnari Guð-
mundssyni. Þetta var hálfgerð úti-
leguvinna því það var byrjað í lok
maí og unnið fram í október með
kannski viku sumarfríi. Þetta tímabil
varði í níu ár. Þar sem skurðgröfu-
vinnan varði aðeins yfir sumartím-
ann vann Siggi við trésmíðar á vet-
urna bæði við eigin rekstur og hjá
öðrum. Um 1967 fór Siggi að vinna
hjá Trésmíðaverkstæði Sigurðar
Elíassonar og starfaði þar samfleytt
til 1982. Síðustu tíu starfsárin 1983–
1993 vann hann við afgreiðslu hjá
Skeljungi í Hraunbænum. Siggi
hafði góða viðskiptahæfileika og til
marks um það þá fann hann upp og
hannaði marga snjalla hluti sem
hann ávallt kom í einhvers konar
framleiðslu og voru það hlutir eins
og standlampar, fjölmyndarammar,
borðlampar, kertastjakar og fánast-
angir svo eitthvað sé nefnt. Vinnu-
semi var honum í blóð borin og aldrei
skyldi keypt vinna af öðrum ef nokk-
ur kostur væri.
Helstu áhugamál Sigga voru
bridge og lax- og silungsveiðar.
Hann keppti m.a. í bridge á sínum
yngri árum hjá Breiðfirðingafélag-
inu. Siggi var veiðimaður af guðs náð
og haldinn ólæknandi veiðibakteríu.
Það mátti sjá langar leiðir þegar
Siggi hafði orðið var við lax þá setti
hann sig í sérstakar stellingar. Þau
Magga og Siggi voru svo heppin að
vera bæði haldin þessum veiðiáhuga
og fór hún í nánast allar veiðiferðir
með honum.
Siggi var alltaf kátur og glaður og
hafði einstaklega góða nærveru.
Hann hafði þá hæfileika að nálgast
fólk á því stigi sem það var á og eign-
aðist því vini á öllum aldri. Hann var
mikið fyrir afabörnin sín sem elsk-
uðu hann öll og eiga þau eflaust
margar góðar minningar um hann og
allar þær stundir þegar hann spilaði
við þau klukkutímunum saman.
Hann talaði um það hvað hann sakn-
aði þess sárt að hafa ekki getað verið
meira með börnunum sínum á fyrstu
árum þeirra en Siggi átti fjögur
börn, uppeldissoninn Svan, Sigmar
Hlyn, Eygló Björk og Elfu Brynju.
Magga og Siggi giftu sig mánu-
daginn 1. júlí árið 1957 en höfðu þá
búið saman í tíu ár. Það er einkenni-
leg tilviljun að dánardag Sigurðar
ber upp á mánudaginn 1. júlí 2002
nákvæmlega 45 árum síðar. Siggi
var hjartasjúklingur í um 35 ár. Síð-
ustu fjóra mánuðina sem hann lifði
var hann óvenju hress, ferðaðist m.a.
til Spánar, kom húsinu sínu í topp-
stand og fór í laxveiðar í vikunni áður
en hann andaðist. Það er gott að fá
að fara með slíkri reisn.
Ég er þakklát fyrir að hafa fengið
að kynnast Sigga og hafa fengið að
vera í návist hans. Ég votta þér,
elsku Margrét, og aðstandendum
þínum mínar innilegustu samúðar-
kveðjur og megi Guð styrkja ykkur í
söknuði ykkar.
Anna Guðný Guðjónsdóttir.
Nú þegar hvorki er dagur né nótt
og afneitun á dauðanum ræður ríkj-
um þá átti hann að ná hundraðinu og
helst betur. Langafabörnin áttu að
fá að njóta elsku hans til fullorðins-
ára. Hvað gefur barni meir en að
vera hjartatengt traustum grallaras-
póa sem elskar ótakmarkað, sýnir
það með orðum, gjörðum og bliki í
auga. Öll vorum við elskuð okkar eig-
in vegna. Gull og metorð skiptu hann
litlu þó hann gleddist yfir velgengni í
þeim efnum, öllu máli skipti að við
værum glöð í lífinu.
Við vorum þrjú barnabörnin sem
ólumst ekki upp hjá feðrum okkar og
urðum þeirrar gæfu aðnjótandi að
hann gekk okkur í föðurstað.
Þrátt fyrir að hann hefði meira af
okkar að segja, var augljóst að
barnabörnin skipuðu öll jafnan sess í
hjarta hans, enda hvað gat annað
komið til greina þegar jafnaðar-
mennskan var þetta stór þáttur í lífs-
sýn hans. Káti æringinn og mannvin-
urinn, hann afi, var kletturinn í
hafinu sem ég bar ótakmarkaða virð-
ingu fyrir og aðrir menn verða oft
smáir við hlið hans. Einn af hans fjöl-
mörgu kostum var hversu góður
huggari hann var. Fyrir 30 árum
þótti rautt hár ófínt. Ég grét yfir
freknunum og þessu leiðindahári.
Afi minn huggaði mig og sagði mér
alvörugefinn að hann hefði orðið og
væri bálskotinn í ömmu Möggu ein-
ungis vegna þess að hún væri frekn-
ótt rauðka. Sú frú var honum ást-
mey, vinur, veiðifélagi, sú sem hann
gat strítt alla daga, dansfélagi og
miklu meir. Hennar er missirinnn
mestur. Guð gefi henni styrk til að
takast á við nýtt líf.
Margrét Ögn.
Nú er hann yndislegi afi okkar dá-
inn. Þegar við setjumst niður og
hugsum um liðnar stundir er margt
sem kemur upp í hugann. Við minn-
umst þeirra stunda þegar við komum
til afa og ömmu í Hraunbæinn til að
gista ásamt hinum barnabörnunum.
Afi var höfðingi heim að sækja,
þegar hann var búinn að kaupa sæl-
gæti í poka og litlar kók í gleri, spil-
uðum við saman Marías fram á rauða
nótt.
Afi var mjög traustur og blíður
maður og faðmlag hans einstaklega
hlýtt. Hann var hjálpsamur og vildi
allt fyrir okkur gera. Fjölskyldu sína
elskaði hann heitt og var hann mjög
stoltur af henni.
Mikil gleði og kátína ríkti í kring-
um afa, hann sagði okkur vísur og
sögur, reytti af sér brandara og var
hrókur alls fagnaðar. Það var ynd-
islegt að horfa á íþróttaleiki með afa,
því hann lifði sig svo mikið inn í leik-
inn og tók mikinn þátt heima í stofu.
Afi var baráttumaður sem trúði á
samstöðu verkamanna og var ávallt
mættur í 1. maí göngu hvernig sem
viðraði. Hann var vinnusamur mjög
og var alltaf að dytta að einhverju í
bílskúrnum og búa til fallega hluti
sem nú prýða heimili okkar hinna.
Afi og amma voru einstaklega sam-
rýnd og samstiga í því sem þau tóku
sér fyrir hendur. Veiðiskapur var
eitt af þeirra áhugamálum. Áhugi
okkar barnabarnanna á veiðiskap
var kveiktur er þau tóku okkur með
að veiða bæði við Elliðavatn og í
Hvammsvík. Afi var mikill veiðimað-
ur og stundaði laxveiðar alla tíð.
Ekki eru nema örfáir dagar síðan
hann var við veiðar í Elliðaánum og
vílaði ekki fyrir sér að klifra með-
fram fossum og öðru til að komast á
bestu veiðistaðina.
Það er mikill missir að afa og hans
er sárt saknað. Takk, elsku afi, fyrir
þær góðu stundir sem þú veittir okk-
ur og við geymum nú í hjarta okkar.
Elsku amma, megi Guð styrkja
þig og varðveita.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem.)
Helga, Hrund og Harpa.
Afi var mjög mikilvægur maður í
mínu lífi. Fyrir mér var hann ekki
bara afi, hann var faðir og uppalandi
sem gaf mér svo mikið og kenndi
mér svo margt.
Hann hvatti mig alltaf til að
standa mig í því sem ég gerði og
sagði oft ,,stattu þig strákurinn
minn“. Hvort sem það var í skólan-
um eða í dansinum, hjálpaði hann
mér að ná takmarki mínu. Afi hafði
líka aga á mér, og þó svo að hann
gerði allt fyrir mig þá var það innan
marka.
Það situr alltaf ákveðin minning í
mér, þegar við yngri barnabörnin
vorum öll hjá honum í Hraunbænum
og gistum. Ég, Siggi, Harpa og
Berglind spiluðum langt fram á
kvöld, fórum í leiki og fengum litla
kók í gleri, sem maður fékk bara hjá
afa. Það var þessi orðaleikur sem afi
fór oft með: „stafurinn gengur og
gengur enn“ sem fór alveg með okk-
ur krakkana. Ég man við vöktum
langt fram á nótt til þess að botna
hana en án árangurs. Þessi orðaleik-
ur varð síðar svo mörgum erfiður í
jólaboðum fjölskyldunnar í Hraun-
bænum.
Ég var ungur þegar afi fór fyrst
með mig að veiða. Það var upphafið
að fjölmörgum veiðiferðum sem við
fórum saman í. Elliðaárnar voru
samt alltaf árviss viðburður hjá afa
og ég fékk oft að fljóta með. Maður
fylgdist með honum af aðdáun á ár-
bakkanum, kasta flugunni fyrir lax-
inn. Afi var frábær veiðimaður sem
vissi hvar fiskurinn lá.
Þegar presturinn spurði okkur
fjölskylduna niðri á gjörgæslu að því
hvernig lýsa mætti afa, svaraði ég
strax „hann gat allt“. Og það var al-
veg satt.
Það var ekkert sem hann gat ekki
gert, eða gert við. Hann byggði
Hraunbæinn, gerði við bíla, smíðaði
innréttingar, bjó til gúmmískó og svo
mætti lengi telja, hann var snilling-
ur! Afi varð alltaf að vera að gera
SIGURÐUR RAGNAR
BJÖRNSSON