Morgunblaðið - 09.07.2002, Blaðsíða 38

MINNINGAR
38 ÞRIÐJUDAGUR 9. JÚLÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
www.solsteinar.is sími 564 4566
Legsteinar
í Lundi
við Nýbýlaveg, Kópavogi
Blómastofa Friðfinns,
Suðurlandsbraut 10,
sími 553 1099, fax 568 4499.
Opið til kl. 19 öll kvöld
Kransar • Krossar • Kistuskreytingar
✝ Sveinbjörn KarlHalldórsson
fæddist 12. október
1928 á Gilsá í Eyja-
fjarðarsveit. Hann
lést á Dvalarheim-
ilinu Hlíð Akureyri
27. júní síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Halldór Friðriksson,
f. 23. maí 1902, d. 20.
desember 1973, og
Rósa Sveinbjörns-
dóttir, f. 29. júní
1904, d. 9. nóvember
1967. Systkini hans
eru: 1) Friðrik Bald-
ur, f. 19. desember 1929, d. 15.
febrúar 1988, maki Magnea
Magnúsdóttir, f. 18. apríl 1930. 2)
Sigrún, f. 24. október 1933, maki
Óttar Ketilsson, f. 19. apríl 1927.
3) Jóhann Þór Halldórsson 12.
september 1938, maki Auður Ei-
ríksdóttir, f. 11. ágúst 1938.
Sveinbjörn kvæntist 13. júní 1958
Guðrúnu Gísladóttur, f. 2. febr-
úar 1935. Börn þeirra eru: 1) Sig-
urgísli, f. 7. ágúst 1955, býr á Ak-
ureyri, maki Kristrún
Hallgrímsdóttir, f. 14. ágúst
1956, börn: Anna María, f. 26.
ágúst 1975, og Lína Björg, f. 16.
janúar 1985, 2) Tryggvi Gestur, f.
20. mars 1957, býr í Eyjafjarð-
arsveit, maki Anna Halla Emils-
dóttir, f. 5. apríl 1960, börn: Guð-
rún Helga, f. 4. apríl 1984, Erla
Hleiður, ,f. 26. apríl 1986, Hall-
dór Örn, f. 9. maí 1991, og Hulda
Bryndís, f. 1. september 1996. 3)
Halldór, f. 20. júlí 1959, d. 12. júlí
1980. 4) Rósa Ingibjörg, f. 18. maí
1962, býr á Akureyri, maki Gunn-
ar Sigtryggsson, f. 18. desember
1959, börn Halldóra Smáradóttir,
f. 18. apríl 1982, sonur hennar
Viktor Smári, f. 27. mars 2002,
Friðrik Smárason, f. 6. júní 1984,
Sigtryggur Gunnarsson, f. 7.
ágúst 1993, og Elísabet Rósa
Gunnarsdóttir, f. 8.
júní 1998 5) Svein-
björn, f. 10. mars
1964, býr í Reykja-
vík, maki Unnur
Inga Bjarnadóttir, f.
20. ágúst 1965, börn
Eydís Ósk Ásgeirs-
dóttir, f. 22. apríl
1985, Guðrún Dögg
Sveinbjörnsdóttir, f.
31. ágúst 1991, og
Bjarney Rósa Svein-
björnsdóttir, f. 17.
september 1993.
Sveinbjörn fluttist
með foreldrum sín-
um í Hleiðargarð 1933 og átti þar
heima til 1958. Hann var fastráð-
inn mjólkurbílstjóri í Saurbæjar-
hreppi frá 1949-1958. Þá fluttist
hann til Akureyrar og keyrði ol-
íubíl hjá Olíuverslun Íslands hf.
til ársins 1960. Árið 1960 fluttist
Sveinbjörn með fjölskyldu sína í
Melgerði. Árið 1964 fluttist hann
í Hleiðargarð og keypti svo Hrísa
í Eyjafjarðarsveit 1966. Samhliða
búskap stundaði Sveinbjörn akst-
ur, fyrst mjólkubíls til 1974, síðan
akstur á eigin vegum við flutning
á vörum fyrir sveitunga sína.
Sveinbjörn og Guðrún fluttu svo
til Akureyrar 1983. Sveinbjörn
var formaður Ungmennafélags
Saurbæjarhrepps frá 1948-1956
og var þá aðalhvatamaður að
leiksýningum og öðru félagslífi
innan félagsins. Hann var aðal-
maður í hreppsnefnd 1962-1966,
fyrsti varamaður 1966-1970 og
aðalmaður 1970-1986. Hann var
formaður mjólkurflutningafélags
Saurbæjarhrepps í mörg ár.
Hann var varaformaður Búnað-
arfélags Saurbæjarhrepps frá
1967-1969 og formaður 1969-
1978.
Útför Sveinbjörns verður gerð
frá Akureyrarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Elsku pabbi, nú ertu farinn frá
okkur til æðri heimkynna og laus við
allar þjáningar. Þegar maður lítur
um öxl, 15 ár aftur í tímann, frá því
þú veiktist fyrst, þá hugsar maður
hversu erfitt þetta hefur verið fyrir
þig og mömmu sem hefur staðið eins
og hetja þér við hlið og ekki síður
eftir að þú þurftir að fara af heim-
ilinu veikindanna vegna. Þú varst
aldrei sáttur við það og það eina sem
þú þráðir var að komast heim aftur.
Þú og mamma hafið alltaf reynt að
standa upprétt þrátt fyrir öll þau
áföll sem þið hafið þurft að upplifa.
Við öll systkinin höfum lent í slysum
en sárast var þegar Halldór bróðir
dó, en eftir það varst þú aldrei sami
maður.
Núna eru þið búnir að hittast aft-
ur.
Þú varst sterkur persónuleiki, fé-
lagslyndur, ákveðinn en stutt var í
húmorinn og stríðnina og svo kom
glottið. Þú varst athafnamaður, dug-
legur og vinamargur, mikil fé-
lagsvera og vannst í mörgum nefnd-
um fyrir þína sveit,
Saurbæjarhrepp. Svo varst þú að
keyra mjólkina á meðan hún var í
brúsum en vörur í sveitina eftir það
og nautgripi til slátrunar á þínum
fræga bíl sem við köllum Trukkinn
en um hann sögðum við systkinin
„jæja nú er Trukkurinn bilaður og
nú veikist pabbi.“ Þú vildir allt fyrir
okkur systkinin gera og ekki minnk-
aði það þegar barnabörnin komu. Ég
man alltaf eftir því þegar ég kom
með Halldóru og síðan Friðrik heim
til ykkar fyrst. Þá var stoltur afi sem
tók á móti okkur. Afi kenndi drengn-
um að ganga í vinnubuxum með der-
húfu, borða hræring með súru slátri
og eitt og annað sem hann er stoltur
af í dag. Móttökurnar voru jafngóð-
ar þegar ég eignaðist Sigtrygg og
Elísabetu Rósu, bara á annan hátt.
Þið voruð oft búin að kúra saman,
mata hvort annað og stríða hvort
öðru og svo var brosað. Þegar El-
ísabet Rósa kyssti þig sinn síðasta
koss komu tár en jafnframt kom
bros, bros sem gleymist aldrei.
Alla tíð fylgdist þú vel með ferðum
okkar og þurftir alltaf að vita þegar
við vorum komin á áfangastað. Ég
veit að þú heldur áfram að vaka yfir
okkur öllum en öll eigum við eftir að
sakna þín elsku pabbi. Minningar
þínar verða ljós í lífi okkar þangað til
við hittumst. Guð geymi þig.
Þín dóttir
Rósa Sveinbjörnsdóttir.
Við sjáum að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær,
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp var þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,.
svo brjóst þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt,
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson.)
Í dag kveð ég kæran tengdaföður
minn, Sveinbjörn frá Hrísum, sem
ég var svo lánsöm að fá að þekkja. Á
Hrísum kynntist ég honum fyrir um
það bil 20 árum. Ég man alltaf þegar
ég kom þangað í fyrsta skipti. Hann
bauð mér til stofu og sagði mér að
hann hefði verið að klippa kýrnar.
En ég unglingurinn og bæjarbarnið
vissi ekki mikið um hvað hann var að
tala og játti þessu bara. En það sem
svo kom á eftir var mér mjög kært
og lýsir því, hve mikið góðmenni
Sveinbjörn var, en hann sagði við
mig að hann gæti vel verið „pabbi
minn“ ef ég vildi og ég mætti líka
kalla hann „pabba“. Þetta kom til
vegna þess að hann hafði þekkt föð-
ur minn sem lést þegar ég var barn.
Margar góðar minningar á ég um
Sveinbjörn sem ég ætla ekki að tí-
unda hér, en þess í stað geymi ég
þær innra með mér.
Ég þakka fyrir að hafa fengið að
kynnast honum, þakka honum fyrir
að vera svo góður afi barnanna
minna og ekki síst fyrir það sem
hann gaf af sér til þeirra sem leið-
beinandi í upphafi lífsferils þeirra.
Elsku Dedda mín, Guð gefi þér
styrk til að halda áfram. Kæru
systkin, mínar innilegustu samúðar-
kveðjur til ykkar allra og fjölskyldna
ykkar. Góður Guð geymi ykkur öll.
Blessuð sé minning Sveinbjörns
Halldórssonar.
Þín tengdadóttir
Anna Halla.
Elskulegur afi okkar er látinn eft-
ir erfið veikindi. Eftir situr í hug-
anum minning um yndislegan mann.
Minningar um stundir sem eiga eftir
að ylja okkur um ókomna tíð. Hann
afi var sá heiðarlegasti maður sem
ég hef kynnst og aldrei heyrði ég
hann tala illa um nokkurn mann. Afi
bar ávallt hag og líðan annarra fyrir
brjósti. Hann var mjög stundvís og
mætti ávallt á réttum tíma eða helst
hálftíma fyrr en ætlað var. Hann var
maður sem var hægt að stóla á í alla
staði og kunni svar við öllu. Það var
stutt í brosið hjá honum enda ótrú-
lega stríðinn. Hann afi var einstakur
og góðhjartaður maður.
Ég er svo heppin að hafa fengið að
vera svo mikið með afa mínum í
æsku minni. Við bjuggum hjá afa og
ömmu á Hrísum svo ég ólst upp með
hann mér við hlið. Ég sé afa fyrir
mér í fjárhúsinu á Hrísum í stígvél-
unum, bláa gallanum og með derhúf-
una, að gefa kindunum. Þar undi
hann öllum stundum á mínum yngri
árum. Afi kenndi mér að þekkja
kindurnar í sundur, sinna þeim og
tala við þær. Ég fór í mörg ár í rétt-
irnar með afa á Reo Studibaker til
að draga sundur kindurnar og keyra
þær á bæina. Við skemmtum okkur
konunglega í þessum ferðum. Afi
með derhúfuna og ég með lambhús-
hettuna. Ég var að farast úr monti,
leið eins og ég væri fullorðin, en
þannig leið mér alltaf með honum.
Mér er einnig minnisstætt hvað það
var notalegt að koma í heitan bílinn
hjá afa þegar átti að fara eitthvað.
Þetta gerði hann í hvaða veðri sem
var hálftíma áður en lagt var af stað
svo engum yrði kalt. Á unglingsár-
unum var afi mér ómissandi, hann
hafði alltaf tíma fyrir mig, studdi
mig ávallt og gaf góð ráð. Ég sagði
honum allt sem var að gerast hjá
mér og talaði við hann eins og ég tala
við vini mína. Hann var mér meira
en afi, hann var einn af mínum bestu
vinum og áttum við ófá leyndarmál-
in. Eitt af því sem ég lofaði afa var að
ég myndi aldrei fara að reykja en ég
stend við það enn þann dag í dag.
Langt er síðan afi og amma
bjuggu á Hrísum en húsið og um-
hverfi þess geyma margar minning-
ar og alltaf er jafn ljúft að fara þang-
að í heimsókn.
Afi sagði mér og kenndi svo margt
sem ég mun búa að í framtíðinni. Ég
sakna hans mjög mikið en veit að
núna líður honum betur og hann þjá-
ist ekki lengur. Minningin um afa
mun lifa í hjarta mínu um alla eilífð,
ég minnist hans með bros á vör.
Anna María
Sigurgísladóttir
frá Hrísum.
Elsku afi. Svona er lífið, við fæð-
umst og við deyjum. Við fæðingu er
fagnað en við andlát er syrgt. Í dag
syrgjum við, því þú ert að kveðja
okkur. En við vitum að þér líður bet-
ur núna því þér leið ekki alltaf vel
síðustu árin vegna veikinda þinna.
Einnig vitum við að okkar leiðir eiga
eftir að liggja saman á ný. Þessi
sannfæring styrkir okkur í sorg og
hjálpar okkur og fjölskyldu að sætta
okkur við kveðjustundina.
Þú varst snillingur að vinna með
okkur barnabörnum þínum og þú
fékkst okkur ávallt til að fylgja þér,
því þú varst leiðtogi og okkur fyr-
irmynd hvort heldur við vinnu eða
leik. Við leituðum ávallt fyrst til þín
með vafamál, áður en við leituðum til
foreldra okkar. Við minnumst þess
innilega þegar þú í hæversku þinni
baðst okkur að finna þig, og gauk-
aðir að okkur barnabörnunum smá-
pening sem þýddi mikið fyrir okkur.
Og þegar þú stóðst á hlaðinu í sveit-
inni með mjúka silkigráa hárið og
kallaðir að við ættum að klæða okk-
ur betur þó svo að úti væri sól og
hiti.
Elsku afi, þú brostir og varst svo
glaður þegar þú eignaðist þitt fyrsta
langafabarn í mars á þessu ári. Við
eigum ávallt eftir að minnast þín,
ekki bara sem besta afa í heimi held-
ur líka sem góðan vin. Blessuð sé
minning þín.
Guðrún og Halldóra.
Þá er komið að því að ég þarf að
kveðja elsku besta afa minn, ég hafði
aldrei búið mig undir þessa stund og
ætlaði helst ekki að gera það. En nú
er komið að því og þá verð ég að vera
jafn sterkur og þú varst alltaf að
takast á við sorgina, elsku afi.
Þú varst alltaf svo góður við mig
og kenndir mér mikið, þú kenndir
mér að keyra og að reyna að vera
réttlátur.
Og ég gleymi aldrei þegar við vor-
um tveir einir heima í sveitinni er
amma fór til útlanda, þá var gaman
hjá okkur, við höfðum allt eins og
vildum, t.d. þvoðum ekki alltaf upp á
réttum tíma en alltaf gerðum við það
fyrir rest.
Elsku afi, mér finnst ég bara vera
hálfur maður núna því þú og amma
voruð mér allt en nú hefur þú kvatt
mig en eftir hef ég ömmu, þetta er
svo erfitt en ég mun takast á við að-
stæður og gang lífsins. Eins og sagt
er í Söknuði eftir Vilhjálm Vil-
hjálmsson:
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það, en samt ég verð að segja,
að sumarið líður allt of fljótt.
Elsku afi, þú varst búinn að fá að
reyna mikið í lífi þínu, sjúkdómurinn
sem þú hafðir og sonarmissirinn, en
alltaf varstu sterkur og hress og lést
ekki mikið á þig fá. Þú vannst mikið
og vildir alltaf hafa eitthvað fyrir
stafni, tókst þér sjaldan frí frá
vinnu, er mér sagt.
En afi, við munum öll sigrast á
sorginni, vitandi að þú ert kominn til
himna og fylgist með okkur þaðan.
Ég trúi ekki öðru en að þú takir þig
vel út með hvíta vængi, þeir fara
hvíta hárinu þínu sennilega mjög
vel.
Afi, ég mun tala við þig á hverjum
degi og ég veit að þó þú sért ekki hjá
okkur getur þú alltaf hjálpað mér
eins og þú gerðir.
Að lokum bið ég innilega fyrir því
að þú hafir það sem best, þú átt það
skilið og afi, ég veit það, að við hitt-
umst á ný. Takk fyrir allt, afi.
Þinn
Friðrik.
Hvernig get ég lifað án afa? Þetta
var örugglega fyrsta hugsun mín
rétt fyrir hádegi 27. júní, daginn sem
afi minn lést og mamma lét mig vita
að hann væri dáinn. Mér leið annars
fyrst og fremst hörmulega að geta
ekki verið hjá fjölskyldu minni og
geta stutt mig við þau. En ég áttaði
mig fljótt á því að ég var í raun pínu
sjálfselsk að hugsa svona, ég átti í
raun aðeins að gleðjast yfir því að
hann væri laus úr þeirri prísund sem
hann var fastur í, því hann þjáðist af
Alzheimer o.fl.
Sveinbjörn Karl Halldórsson var
látinn og ég ákvað að reyna að minn-
ast hans með nokkrum orðum.
Fyrsta minning mín um afa var að
við krakkarnir vorum með afa úti í
fjósi að brynna kindunum. Hann lét
engan vera útundan og leyfði öllum
að prófa að halda á slöngunni. Við
vildum öll vera eins og afi. Afi elsk-
aði öll dýr og öll dýr elskuðu afa,
hann vildi ekki hugsa til þess að eitt
einasta dýr þjáðist, og honum leið
illa að vita að enginn hugsaði um
dýrin hans ef hann var ekki heima
þó ekki væri nema í nokkra daga í
mesta lagi.
Svo man ég alltaf hve flott hárið á
honum afa var. Hvítt og alltaf vel
greitt og snyrtilegt, hvort sem hann
var að fara út í fjós að hugsa um
kindurnar, sem voru hans líf og yndi,
eða að fara í veislu.
Hann afi var góður maður og var
með stórar hendur, sem var gott því
hann átti heil ósköp af barnabörnum
sem enduðu í tölunni 13 og nú mán-
uði fyrir andlát okkar ástkæra afa
bættist eitt lítið sætt barnabarna-
barn við í hópinn. Ég sakna hans afa
míns rosalega mikið en alltaf þegar
ég er að hugsa um hann þá raula ég
lagið hans afa.
Þess vegna í minningu afa langar
mig að láta fylgja þennan lagbút:
Fram í heiðanna ró
fann ég bólstað og bjó,
þar sem birkið og fjalldrapinn grær.
Þar er vistin mér góð
aldrei heyrist þar hnjóð
þar er himininn víður og tær.
(Friðrik A. Friðriksson.)
Við elskum þig.
Lína Björg
Sigurgísladóttir
frá Hrísum.
Mín sterkasta minning af afa er að
hann gerði aldrei mun á milli mín og
hinna krakkanna. Ég var um
tveggja ára þegar ég kynntist afa.
Mamma sagði mér að þegar ég kom
fyrst í Birkilundinn þá hefði ég labb-
að beint til afa og faðmað hann eins
og að við hefðum alltaf þekkst. Mér
hefur alltaf fundist eins og við höfum
alltaf þekkst. Við búum í Reykjavík
og oftast þegar við vorum að fara
heim gaf hann okkur aur til að eiga
örugglega nóg af sælgæti á leiðinni
suður.
Þegar ég hugsa um afa, þá sé ég
hann úti í fjósi að brynna kindunum
eða í sparifötunum að reka á eftir
öllum, svo hræddur um að verða of
seinn þegar allir eru meira en hálf-
tíma á undan áætlun eða sitja bara
við eldhúsborðið á Hrísum. Ég heyri
ekki hvað hann segir en ég sé bara
glaðlega brosið og stolt í augum
hans þegar hann lítur yfir börnin
sín.
Elsku afi ég vona bara að þú sjáir
öll tárin sem falla þér til heiðurs.
Eydís Ósk
Ásgeirsdóttir.
SVEINBJÖRN KARL
HALLDÓRSSON