Íslendingaþættir Tímans - 20.09.1968, Blaðsíða 9

MINNING
Kristinn Bjarnason frá Ási
En þó a'ð Jón hafi verið góðuir
bóndi og láti eftir sig miikla sðgu
á þeim vettvangi verður hann þó
Vinum sínum eflaust jjiinnisstæð-
ári fyrir annað en afrek i búnaði.
Ytfir þau ber manninn sjálfan.
Jón er, eins og fyrr segir, maður
fluggreindur og er fáa ánægju-
legra að eiga orðastað við. Skap-
ríkur er hann, örgeðja og oft ó-
Væginn í deilum ef honum finnst
ballað á þann málstað, sem hann
telur réttan, enda manma hrein-
lyndastur og enginn hálfvelgju-
niaður, hvorki sem samlherji né
andstæðingur. En óðar eru Slíkar
væringar gleymdar þegar upp er
staðið. Á góðri stund er enginn
glaðari en Jón og sá, sem einu
'Sinni hefur heyrt hinn hjartanlega
hlátur hans gleymir ekki svo auð-
veldlega þeirri „músík“.
Félagsmálamaður er Jón fágæt-
nr. Kemur þar til greind hans,
góðvilji og óeigingimi ásamt ó-
venju glöggum skilningi á gildi
samstarfs til lausnar margvíslegra
Viðfangsefna. Fer aldrei hjá því,
að á slíka menn hlaðist j'miiss kon-
ar störf í almennings þágu, þótt
«kki seilist þeir sjálfir til manma-
forráða. Skal sú saga raunar ekki
rakin hér en geta má þess, svo að
á eitthvað sé minnzt, að árum sam-
an hefur Jón verið deiidarstjóri
Akradeildar Kaupfélags Skagfirð-
inga. Ekki eru slík störf ávallt vin-
sæt og mun fæstum reynast unnt
að rækja þau svo að öllum líki,
en það hygg ég sammæli þeirra er
ti' þekkja, að því hafi Jón skilað
svo, að erfitt sé um réttmætar að-
finns'lur. Á síðasta aðalfundi Kaup-
félags Skagfirðinga var Jón kos-
inn í stjórn þess, þá sjötugur, og
kann ókunnugum að þykja það
kyndug ráðstöfun, 'að velja til þess
mann á þeim aldri. En ástæðan er
eimföld og auðskilin þeim, sem
manninn þekkja. Jón er, ef svo
má að orði kveða, óvenjulega litf-
andi maður. Hann er, þrátt fyrir
áratugina sjö, yngri í anda mörg-
um manninum, sem kkemmri ævi
á að baki. Hann er heilihuga sam-
vinnumaðuir og hefur marga hildi
háð um kaupfélags- og samvinnu-
mál við suma þá, sem skoðana-
bræður hans teljast í ýmsum öðr-
um efnum. Þessi er skýringin á
Því, hvers trausts Jón nýtur meðal
skagfirzkra samvinnumanna, —
°g það traust er vissulega verð
skuldað.
Þótt örlögin hatfi um sumt verið
fSLENDINGAÞÆTTIR
F. 19.5. 1892.
D. 12.7.1968.
Kristinm Bjarna, kurnnur var
kvæða þulum Slynguim,
æði mörgum af hann bar
öðrum hagyrðingum.
Hagmælskan var honum ví«
heima stundar gaman,
lék sér oft við Ijóðadís
lumd þau áttu saman.
FerskeytÍunimi fögru gaf
flug í töfrum símum,
Ijóði og sögu unni af
andans næmleik fínum.
Aldrei fannst í orðum veill
eða í meinu háltfur,
var í allri hugsun heill
Húnvetningur sjálfur.
Sofnað hefur síðsta b'Iund
sízt það vekur kvíða,
eilífð þín mun alla stund
æðra valdi hlýða.
Þig ég kveð að loknum leik
Ijóðs við hendinguna,
græn þín stendur eftir eik
óðs með preskinguna.
Magnús á Barðl.
Jóni í Djúpadal andstæð ekki síður
en ýmsum öðrum þá hefuir hann
þó verið hamingjusamur. Homum
hefur ævina álla auðnazt að eiga
búsetu á þeim bletti, sam homum
er hjartfólgnari en aðrir staðtr á
jarðkrimglunni. Hann hefur séð óð-
al sitt vaxa að.fegurð og nytjum
í höndum sér. Hamn eignaðist
myndarlega, gáfaða og góða dóttur
sem hefur lengst af verið hans
önnur hönd við heimilishaldið allt
frá því hún óx úr grasi. Hann á
mannvænleg dótturbörn, sem eru í
senn stolt hans og yndi. Hann hef-
ur öðlazt verðuga vináttu og til-
trú samferðamanna sinna. Slíkir
menn geta með ánægju litið yfir
áratugina, sem eru að baki. Þeir
hafa til mikils lifað sjálfum sér,
— en öðrum þó meir.
Magnús S. Gíslason.
Emduð dagleið Ásverjans
— ei ímun heimför skeika. <
Síðast þegar sást til hans
sat hann á þeim bleilfa.
Hljóður dauðinn verk sitt vann
— var að frændum sorfið. —
Einn veit bezt hvað átti hann
eftir að það var horfið.
Átti trú, sem brúar bil
bjartsýnn iðjumaður. j
Kunnl á ýmsu ágæt skil i
og þó sjálfmenntaður. í
Kveðjum látinn ljóðsnilling
— Ijúft er að muna þegið. —
Fáir hafa um Húnaþing
Hörpuna betur slegið.
Þú sem dvaldir hams við hlið
— heil í starfi og dyggðum.
Aldrei gleymist ártalið
er þið bunduzt tryggðum.
Þó um síðir þorni tár
þróast minja-auður.
Fjörutíu farsæl ár
Fylgdust þið um hauður.
Ást til ljóða aldrei dvín
enn eru viðkvæm geðin.
Vimir munu nHnnast þín
meðan staka er kveðin.
Þ.S.
9