Íslendingaþættir Tímans - 20.09.1968, Blaðsíða 17

Una Pétursdóttir og Guðmundur K. Jónatansson.
Mynd þessi átti að fylgja minningargrein urn Guðmund, er birtist i
5. tölublaði fslendingaþátta, föstudaginn 16. ágúst 1968.
Lesendur eru beðnir velvirðingar á mistökum, sem urðu í því sair.bandi.
f staðinn fyrir „Þjóðræknishöf“ komi „Þjóðræknishvöt“, nafn á kvæði
sem Guðmundur orti I Kanada. Guðjón Bj. Guðmundsson.
sig í harðri lífsbaráttu, frá unga
úldri. En gegnvart börnum og ung-
iingum var ekki hægt áð greina
Þetta. í viðtali við þau var hann
liúfur og hlíður. Og þannig minn-
izt ég hans frá bernsku minni og
®sku. í augum Sigurðar var lífs-
för.unautur hans hinn góði engill,
sem treysta mátti í blíðu og stríðu.
Og þessu trausti brást hin sterk-
öyggða vel gerða kona hans aldrei,
ú hverju sem gekk.
Þegar Sesselja og Sigurður
örugðu búi sínu í Einholtum
(en jörðin var leigð nýjum
ábúanda, Eggerti Magnússyni),
Þá fluttust þau í húsmennsku,
fyrst að Skíðholtum í Hraun-
Þreppi og þaðan að Stóra-
Kálfalæk og voru eitt ár á hvor-
Um bæ. En árið 1914 endurreistu
þau eyðibýlið Gerðhús í Stóra-
Kálfalækjarlandi og bjuggu þar
við lítil efni til vorsins 1923. Það
vor fluttust þau með þremur elztu
sonum sínum að Skíðsholtum, en
Þeir hófu þar þá búskap og stóð
Sesselja móðir þeirra fyrir búinu.
Sigurður var þá orðinn slitinn
að kröftum og heilsuveill. Þessi
tápmikli fjörmaður sem framan af
®vi var hverjum manni léttari á
f®ti og hafði boðið baslinu birg-
inn en aldrei látið það smækka sig,
nú þótti honum gott að setjast að
f skjóli sona sinna.
Nokkrum árum síðar giftust
tveir bræðranna og fluttust þá frá
Skíðsholtum, en Sesselja og Sig-
tirður voru þar áfram hjá Jóni,
elzta syni sínum og þar dó Sig-
urður árið 1940 eins og að fram-
an segir. Jón bjó stóru fjárbúi í
Skiðsholtum til ársins 1944 og ann-
aðist Sesselja húsmóðurstörf á
heimilinu allan tímann. Ég kom að
Skíðsholtum á méðan gömlu hjón-
in voru bæði lifandi og þangað var
gaman að koma. Bæði voru þau
fróð um liðna tíð og sögðu vel
frá. Nú var áhyggjum hinnar hörðu
hfsbaráttu loks létt. af Sigurði og
hann naut þess, þrátt fyrir lélega
heilsu. Seselju þótti líka ánægju-
legt að standa fyrir búi sonarins,
sem lét hana ráða öllir innan húss
og sá um að engar nauðsynjar
Vantaði. Tryggð þessara gömlu
hjóna var órjúfanleg. Og hún náði
ekki aðeins til vina þeirra og
kunningja á líf3leiðinni, heldur
líka til afkomenda þeirra. Þetta
var kjarnafólk, sem vildi ekki
vamm sitt vita í neinu, og þess
vegna stóð það af sér, alla erfið-
leika.
Þegar Jón Sigurðsson hætti bú-
skap í Skíðsholtum árið 1944 þá
fluttist Sesselja að Miklholti í
sama hreppi til næstelzta sonar
síns Davíðs og konu háns Ingu
Eiríksdóttur og dvaldist þar til
daúðadags, en hún andaðist
1. apríl 1958 og var jarðsett í
Akra kirkjugarði við hlið manns
síns þann 12. sama mánaðar.
Á meðan Sesselja dvaldi í Mikl-
holti, þá kom ég þar oft síðustu
árin og átti þá viðræður við hana.
Hún var alltaf glöð og ánægð og
naut þess að fá að dvelja á þessu
heimili, þegar líkamskraftarnir
voru teknir að þver'ra. Hún hafði
af því sérstaka ánægju, að fá að
fylgjast með uppvexti og þroska
tveggja sonarbarna sinna. Svo þeg
ar lítil stúlka, sem tilheyrði þriðja
ættliðnum kom á heimilið og ólst
þar upp, þá varð hún eftirlæti
gömlu konunnar.
Oft minntist Sesselja á árin, sem
hún bjó í Einholtum, en þar hafði
hún verið sín mestu manndómsár,
alið stóran barnahóp og komið
þeim til þroska, oft við mjög erf-
iðar ástæður og kröpp lífskjör,
sérstaklega síðustu árin, eftir að
Sigurður maður hennar varð heilsu
veill.
Þessi kona taldi sig hafa notið
mikillar hemingju á langri lífsleið.
Engir erfiðleikar höfðu beygt hana.
Hún hafði boðið þeim birginn og
yfirstigið á einhvern hátt. Við enda
lok göngunnar stóð hún keik og
óbuguð. Sátt við guð og menn, til-
búin að kveðja ástvini og samferða
fólk, áður en stigið væri yfir
þröskuldinn milli þessa og næsta
tilverustigs.
í þessum anda talaði hún við
mig síðast þegar fundum okkar
bar saman í Miklholti. Svo lengi
sem þjóðin elur og fóstrar upp
slíkar kjarnakonur, sem Sesselju
Daviðsdóttur, þá er kynstofni okk-
ai borgið, því skal minning henn-
ar heiðruð.
Jóhann E. Kúld.
fSLENDINGAÞÆTTIR
17