Íslendingaþættir Tímans - 20.09.1968, Blaðsíða 23

Björn Sigurbsson
Frh. af bls. 21.
og reyndist alla tíð sem bezti fað-
ir og Sigurður launaði svo með
ást og virðingu á fóstra síniim.
Ég átti því láni að fagna að
dveljast sem drengur hjá afa mín-
um og ömmu í mörg sumur í Arn-
arbælishverfinu og meðal annarra
hugljúfra minninga frá þessum ár-
um eru góðar minningar tengdar
Nýjabæjarheimilinu
Björn var ákaflega léttur í lund
og gæddur afburða skemtilegri
kimnigáfu. Það var sönn unun að
vera nálægur þar sem hann var,
hlusta á hann segja frá einu og
!öðru er á dagana hafði drifið, ell-
egar frá sveitungum sínum, en
hann átti auðvelt með að sjá hið
spaugilega í fari margra, án þess
þó að það skemmdi einn eða neinn.
Þessi frásagnargáfa hans var ein-
stök og honum var lagið að koma
fólki í gott skap, enda laðaði hann
að sér bæði unga og gamla. Bjöm
hafði yndi af söng og var góður
söngmaður sjálfur. Hann þótti góð
Ur gestur hvar sem hann bar að
garði. Hann var ávallt kvikur á
fæti og hress í anda.
Eitt er það sem ég vildi minnast
á, en það er, hve Björn var fróð-
ur um örnefni í Ölfushreppi. Ég
held að varla hafi verið það kenni
leiti í fjallahringnum, hóll eða
kelda í sveitinni, að hann ekki
þekkti nafn á. Það væri illa farið ef
ekki væri búið að safna saman ör-
nefnum í hreppnum, eins og alls
staðar þykir sjálfsagt að gert sé,
nú við lát þessa fróða manns þar
um.
Þegar véltæknin hóf innreið
sína í sveitir þessa lands sem ann-
ars staðar, kom að þvi að Hverfis-
ingar voru illa staddir hvað rækt-
unarmöguleika snerti. Landrými
var lítið annað én blautar engjar
og lítil framtíð þótti í þeim. 1949
tekur Björn sig upp og flytur sig
um set í Ölfusinu eftir 19 ára
veru í Nýjabæ og fer að Kirkju-
ferjuhjáleigu. Nýibær þótti alveg
sæmilegasta jörð fram að þeim tíma
hvað grasnyt snérti, en hvað var
að Birni? spurðu nágrannarn-
ir. Hann var orðinn 58 ára að aldri
og Kirkjuferjuhjáleiga var harð
ba'lakot, illa hýst, lítið tún og eng-
ar engjar fylgjandi því. En þar var
þurrlent, móar og melar, sem
þurfti aðeins að ýta við tíl að koma
því' í gagnið. Menn komu ekki
auga á hvað nýtilegt væri í þessu
koti fyrr en Björn fór að láta
vinna við þetta, ýta börðunum yfir
Böggvisstaðamanna, og nú ný-
lega endurnýjaður í enn fullkomn
ara veiðiskip en áður.
Þorsteinn Baldvinson dvaldi
alla ævi á heimaslóðum, að ein-
um vetri undaiiskildum, er hann
var suður á Blikastöðum hjá Magn-
usi bónda Þorláksyni. En honum
þótti heima bezt. Og þar lifði hann
miklar breytingar. Hann sá Dalvík-
urþorp rísa, þar sem áður voru
fáeinir moldarkofar, sem bændur
sveitarinnar notuðu vor og haust
fyrir verbúðir, en nú er mikil og
vegleg mannabyggð-og fjölþætt at-
hafnalif þúsund manna. Hann fékk
áð lifa þá þráðu stund, að sjá bát-
ana losna við brimgarðinn, en
sigla inn á trygga höfn, „er teng-
ir byggð við sjá“, og „trausta brú
á Dalsin-sá.“ Og mikil var gleði
bans yfir öllu, sem bætti hag lands
°2 þjóðar. En ekki var svo um
allt og þó meira af því, sem til
heilla mætti horfa. Við margt hafði
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
Þorsteinn fengizt síðari hluta æv-
innar, og undi glaður við sinn hlut,
hjálpsamur, virtur og vinsæll. En
síðast dvaldist hann í skjóli dótt-
ur sinnar. Þar dó hann og fylgdi
honum mikill mannfjöldi til graf-
ar.
Um leið og ég kveð Þorstein
frænda minn hinztu kveðju, vil ég
þakka honum margt, sem ekki
verður hér talið. En minnisstæður
er hann mér ekki sízt frá þeim
dögum, er við vorum að stofna
Ungmennafél. Svarfdæla. Þangað
kom hann til að vera með, brenn
andi í andanum og eggjandi til
samtaka og athafna, ræðinn á fund
um og lyftandi undir marga
skemmtun og framkvæmd, alltaf
bjartsýnn, alltaf glaður og reifur
og fullur áhuga á málefnum, sem
til heilla horfðu.
Og þannig reyndist hann alla
sína löngu ævi.
Snorrí Sigfússon.
melana. Þá vildu ýmsir Hverfising
anna vera í sporum hans. Þarm*.
naut fjölskyldan sín, nóg verkefnl
var framundan. Byggð voru á
næstu árum gripahús, túnið marg
faldað að stærð og íbúðarhúsið lag
fært. — En nú var vinnudagurinn
nær á enda hjá Birni þegar hæst
stóð.
í mörg ár voru tengdaforeldrar
Björns á heimili þeirra hjóna og
voru miklir kærleikar á milli hans
og gömlu hjónanna. Einnig hefur
átt þar heima í mörg ár mágkona
Björns, Júlía, en hún héfur unnið
heimilinu af fyllsta trúleik.'Sonar-
sonur Vaigerðar, Guðjón, hefur al-
izt upp hjá þeim frá unga aldri
og hefur hann verið þeim ómetan-
leg stoð seinni árin og kunni fóstri
hans vel að meta störfin hans.
Einnig hefur margt ungmennið
dvalið á þessu heimili fyrr og síð-
ar, lengri og skemmri tíma, þar
sem það hefur átt góðar stundir.
Ég vildi segja, að einstök sam-
heldni hafi ríkt á heimili þessa
fólks alla tíð.
Björn var lánssamur þegar hann
valdi sér konu að lífsförunauti.
Þau hjón hafa alla tíð átt mjög
vel saman og verið samhent um
alla hluti að dómi þeirra sem
þekkt hafa. Hún var stoð hans og
stytta í þessi nær 40 ár, ,sem þau
bjuggu saman, og báru þau mikla
virðingu hvort fyrir öðru.
Orð hefur farið af hve Nýjabæj-
ar- og seinna Kirkjuferjuhjáleigu-
heimilið var og er gestrisið. Alla
tíð hefur þar verið mikill gesta-
gangur og hefur ávallt ríkt þar
hin gamla íslenzka gestrisni í rík-
um mæli.
Ég vil að lokum óska Birni góðr
ar gerðar yfir landamærin, sem
íyrr eða síðar verða á leið okkar
allra, og óska öllu vina- og venzla
fólki hans góðra samfunda við
hann seinna meir. Eiginkonu hans
systkinunv og öðrum vandamönn-
um sendi ég innilegar samuðar-
kveðjur.
Magnús Þorbjörnsson.
23