Íslendingaþættir Tímans - 20.09.1968, Blaðsíða 11

GUÐNÝ ÁSBERG
Guðný Ásberg lézt 1 Sjúkrahúsi
‘®flavíkur 4. sept s.l., og var jarð
vifi^ -á Keflavíkurtcirkju 11. þ.m.
1 fjölmenni vina og sannborgara.
fi ».^n á Sléttu í Reyðar-
„lði 2- júní 1893, dóttir hjón-
‘-nna Jónasar Eyjólfsonar, gull-
nuðs og bónda þar og síðar á
e lateigi, 0g fyrri konu hans, Sig-
*nu Guðnadóttur. Að þeim hjón
'n stóðu merkar og allfjölmenn-
n ættir, sem ættfræðingar kunna
rekja fram og aftur til nafn-
nnnra manna. Guðný missti móð
r sína tveggja ára, og voru þau
\Vstkini þá þrjú, en síðar gift-
„ ,^°nas Guðbjörgu Teitsdóttur,
« nttu þau saman níu börn. Urðu
Svv>tkinin því tólf, sem ólust upp
saman. Einn af þeim, albróðir
'Uðnýjar, var vestur-íslenzki prest
nrinn Eyjólfur Melan. í þessum
raendgarði ólst Guðný upp frarn
uni tvítugt, að hún leitaði náms-
nðstöðu í Reykjavík, sem hún varð
e.0 frá að hverfa, til þes að geta
s*nnt þörfum æskuheimilisins fyr-
lr austan.
. Árið 1920 giftist Guðný Eyjólfi
sberg, kaupmanni í Keflavík, og
attu þau heimili þar síðan, í húsi
nnssonar. Hörmulegt flugslys batt
enda á ævi fjögurra ungmenna.
nuðinn háfði höggvið stórt skarð
æskublóma fámennrar þjóðar,
nrifsað til sín herfeng, sem ekki
Verður endurheimt. Með nokkrum
haetti þekkti ég til allra þeirra,
Sem þarna- fórust, öll báru þau
æsku íslands fagurt vitni og sönn-
Uou á stuttri ævi, að ísland á sem
fyrr mannvænlega syni og dætur.
r~ Valgeir Stefánsson frá Auð-
rekku stóð framarlega í fríðri
sveit íslenzkra æskumanna. Ævi
nans og lífsviðhorf voru til eftir-
reytni. — Blessuð sé minning
bans og afa hans, Valgeirs Árna-
s°nar.
Ingvar Gíslason.
fSLENDINGAÞÆTTIR
við víkina, þar sem Þórður lækn-
ir Thoroddsen hafði áður búið. At-
vinnu- og athafnasaga þessara
hjóna skal ekki rakin hér að ráði,
en í fám orðum verður sagt, að
heimili þeirra varð fljótt viðkunn-
ugt af myndarskap og rausn. Eins
og kunnugt er, gerðust mannflutn
ingar tíðir til Suðurn’esja, þegar
líða tók á öldina, og komu þá
margir til Keflavíkur að leita sér
bólfestu. Ekki fáir af þeim höfðu
fyrstu kynni sín þar á heimili
•Guðnýjar og Eyjólfs Ásberg, því
þau ráku um alllangt skeið greiða
sölu og gististað fyrir ferðamenn.
Gestum og gangandi mun fljótt
hafa orðið ljóst, að í forystu þessa
heknilis var kona, sem hafði til
að bera meiri rausn en almennt
gerðist, Guðný Ásberg. Kom þar
til bjart og gáfulegt yfirbragð, stLl
föst og virðuleg framkoma, sem
fylgdi hlýja. Heimilistörf pessar-
ar konu urðu fljótt og lengst af
með allmiklum umsvifum og
hlutu að reyna á þrek og still-
ingu, þeim kostum var hún líka
búin. Auk sinna húsmóður- og
gestgjafastarfa tók hún þegar frá
leið mikinn þátt í félagsmálum
ýmsum, svo sem kvenfélags- og
slysavarnamálum, sem hún hafði
lengi forystu um. Störfum sínuim
lauk hún öllum með sæmd, og þeg
ar aldur færðist yfir, heilisa bil-
aði og kraftar þurru af þeim sök-
um, entist henni enn hófstilling sú
og skapfesta. sem einkennir kon-
ur, sem getið verður í sögum.
Hún hafði verið borin til gifturíkr-
ar samfylgdar við fjölskyldu sína
og sani'tíð.
Mann sinn missti Guðný Ásberg
1954. Þau hjónin eignuðust eina
dóttur, Elísabetu Láru. Auk þess
ólu þau upp tvo fóstursyni. Elisa-
bet dóttir peirra og. maður henn-
ar, Björn G. Snæbjörnsson for-
stjóri, tóku við forsvari því, er
þau höfðu áður haft, en Björn
lézt fyrir aldur fram fyrir rúmu
ári. Þeirra bö-rn, Guðný Ásberg
hin yngri og Eyjólfur Ásberg, áttu
hauk í horni, þar sem arnman var,
enda voru þau henni mjög kær.
Annað þeirra, Eyjólfur, hvarf
henni þó skjótar en mannlegur
kvarði miskunnsemdanna gerir
ráð fyrir, þvi hann lézt af slysi
tvítugur, sjö mánuðum síðar en
faðir hans. Nú munu ömmunni
horfnir harmar, en þeir báru að
henni þungan skugga á kvöldi æv-
innar. Einkadóttirin, Elísabet Ás-
berg, dóttir hennar, Guðný hin
yngri, gift vel gerðum og traust-
um manni, Árna Samúelssyni, og
þeirra börn þrjú, auk margra vina,
færðu henni þá Ijós og yl, sem
hún naut og þakkaði.
Fyrir nær fjórum tugum ára
voru fyrstu kynni mín hér í bæ
af heimili þeirra Guðnýjar og Eyj-
ólfs Ásberg. Þau höfðu þá 10 ára
blám á milli sín. Eins og margir
aðrir komumenn minnist ég nú
þeirra með kærri þökk.
Valtýr Guðjónsson.
11