Morgunblaðið - 24.01.2007, Blaðsíða 26

26 MIÐVIKUDAGUR 24. JANÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ari Huynh veit-ingamaður
fæddist í borginni
Saigon í Víetnam,
sem nú nefnist Ho
Chi Ming-borg, 5.
janúar 1946. Hann
andaðist á Lands-
spítalanum í Foss-
vogi af völdum
heilablæðingar 15.
janúar síðastliðinn.
Eftirlifandi kona
Ara er Margrét Hu-
ynh, f. 25. desember
1951. Börn þeirra
eru: 1) Anna, f. 2. apríl 1972, dóttir
hennar Hjördís Þrastardóttir, f.
27. febrúar 1992. 2) Torfi, f. 12.
júlí 1973, kvæntur Borghildi Fjólu
Kristjánsdóttur, f. 18. mars 1979.
Börn þeirra eru Alex Uni, f. 20.
maí 1997, Margrét Sól, f. 13. mars
1999 og Mikael, f. 14. okt. 2004. 3)
Bogi, f. 4. nóvember 1975, kvænt-
ur Eyrúnu Jónsdóttur, f. 14. jan-
úar 1976. Börn þeirra eru María, f.
landinu. Brast þá á fjöldaflótti frá
landinu. Sigldu flóttamenn á illa
búnum fleytum til nágrannaríkja,
einkum Malasíu og Indónesíu og
myndaðist þar mikill vandi vegna
flóttamannastraumsins. Flótta-
mannastofnun SÞ fór þess þá á leit
við fjölmörg ríki að þau tækju við
flóttamönnunum til varanlegrar
búsetu. Íslensk stjórnvöld sam-
þykktu að taka við nokkrum hóp-
um flóttamanna og var Ari í fyrsta
hópnum sem hingað kom frá
flóttamannabúðum í Malasíu,
haustið 1979.
Skömmu eftir komuna hingað
til lands hóf Ari störf við mat-
reiðslu. Starfaði hann víða, m.a á
Hótel Sögu, í Kaffivagninum við
Grandagarð og í Vörumarkaðnum
við Ármúla. Hann stofnaði síðar
veitingahúsið Indókína, sem hann
rak í Kringlunni, en flutti síðan á
Laugaveg 19. Þar starfaði hann
ásamt fjölskyldu sinni til ársloka
2006, er hann lét reksturinn í
hendur þriggja sona sinna.
Útför Ara verður gerð frá Frí-
kirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
6. maí 2000 og Daní-
el, f. 16. mars 2004. 4)
Stefán, f. 20. október
1976 og 5) Hákon, f.
11. febrúar 1979.
Ari hóf ungur að
stunda veit-
ingarekstur með föð-
ur sínum í Saigon.
Hann gegndi her-
þjónustu og að því
loknu sneri hann aft-
ur að veitingarekstri
auk þess sem hann
setti á fót verksmiðju
til að framleiða kúlu-
penna. Skömmu eftir lok hinnar
svokölluðu Víetnam-styrjaldar og
brottför Bandaríkjamanna frá
landinu hófust styrjaldarátök milli
Vietnam og Kína. Í framhaldi af
því þrengdu stjórnvöld í Víetnam
mjög kosti hins kínverskumælandi
minnihluta í Víetnam sem Ari til-
heyrði og hertu auk þess refsiað-
gerðir gegn starfs- og stuðnings-
mönnum fyrri stjórnvalda í
Mig langar að þakka fyrir að hafa
fengið að kynnast Ara tengdaföður
mínum, hann var mjög góður og
stoltur maður. Sannarlega hafði
hann skap og lét alveg vita ef hann
var ekki sáttur enda er ég alveg viss
um að án þessa mikla persónuleika
og skaps hefði hann aldrei komist
eins langt í lífinu og hann gerði.
Hann og kona hans Margrét hafa
upplifað margt á ævi sinni, þau
komu hingað árið sem ég fæddist
með tvær hendur tómar og fjögur
ung börn, en einn sonurinn varð eft-
ir úti og kom síðar. Það hefur
örugglega verið erfitt en þau náðu
að vinna sig upp á ótrúlegan hátt
með vinnusemi og dugnaði. Stund-
um hef ég óskað þess að hafa þó
ekki væri nema brot af þessum
dugnaði og krafti sem hefur ein-
kennt tengdaforeldra mína.
Ari lifði fyrir barnabörnin sín og
vildi allt fyrir þau gera og meira til,
honum fannst alltaf jafn gaman að
fá þau í heimsókn eða fá að stela
þeim í smástund og skreppa með
þau í búð eða eitthvað annað. Það
var nú síðast föstudaginn áður en
hann lést sem Mikael var í fríi í leik-
skólanum og fékk að fara með
pabba sínum í vinnuna, hann átti nú
eiginlega að fara með honum í
klippingu á eftir, en amma og afi
voru nú ekki lengi að stela prins-
inum í bíltúr og smábúðarráp svo að
klippingin gleymdist alveg og bíður
víst bara betri tíma. Sorglegast þyk-
ir mér að hugsa til þess að Mikael
litli eigi ekki eftir að fá að kynnast
afa sínum betur en hann á eftir að
fá að heyra margar sögur af honum.
Við megum líka þakka fyrir að
hafa átt góðan tíma með Ara um
áramótin, hann var svo hamingju-
samur að hafa barnabörnin hjá sér,
naut þess að skjóta upp flugeldum
með Alex. Aldrei hefðum við trúað
því að þetta yrðu síðustu áramótin
hans, að aðeins tveim vikum síðar
yrði hann kallaður frá okkur.
Þótt Ari fái ekki meiri tíma með
barnabörnum sínum hér á jörðinni
mun Bjartur litli taka á móti afa sín-
um og ég veit að afi hans á eftir að
hugsa vel um hann, fá loksins að
kynnast honum og passa hann fyrir
okkur foreldrana þar til við fáum
tækifæri til að kynnast litla engl-
inum okkar. Það er viss huggun
harmi gegn.
Elsku Margrét, Anna, Torfi,
Bogi, Stefán og Hákon, missir ykk-
ar er meiri en orð fá lýst, megið þið
finna styrk og von til að takast á við
þessa erfiðu tíma.
Borghildur F. Kristjánsdóttir.
Það er minnisstæð lífsreynsla að
heimsækja flóttamannabúðir. Í
þeim sporum stóðum við tveir
fulltrúar RKÍ haustið 1979, staddir
á lítilli eyju, sem nefnist Pulah
Tenga og er undan landi við bæinn
Mersing í Malasíu. Innan um
pálmatré og annan hitabeltisgróður
hafði verið komið upp frumstæðum
skýlum fyrir flóttafólkið og á
ströndinni hafði verið byggð lítil
bryggja og almenningssalerni. Í
fjörunni lágu á síðunni alls konar
fley sem borið höfðu fólkið yfir hafið
frá Víetnam.
Hlutverk okkar var að velja fólk
sem þiggja vildi boð íslenskra
stjórnvalda um varanlegra búsetu
hér á landi og var þetta í fyrsta sinn
sem við vorum í því hlutverki. En
kvöldið áður höfðum við hitt kan-
adíska sendinefnd sem þarna var í
sömu erindagjörðum og við. Þetta
voru menn með langa reynslu og við
notuðum tækifærið til þess að
spyrja þá hvaða viðmið þeir notuðu í
vali sínu. Þeir sögðu það ávallt
vandasamt að flytja og „planta nið-
ur“ fólki frá hitabeltinu á norðlæg-
um svæðum eins og lönd okkar
væru. Því legðu þeir áherslu á að
finna þá sem líklegastir væru til að
bjarga sér við slíkar gjörólíkar að-
stæður – fólk með lífsorku, áræði og
aðlögunarhæfni. Hér yrði þó að
gæta meðalhófs og t.d. mætti ekki
skilja eftir í búðunum fólk sem
byggi við örorku eða þráláta sjúk-
dóma. Slíkt væri ekki sanngjarnt
gagnvart því ríki sem fyrst hefði
tekið við flóttamönnunum.
Okkur var þetta ofarlega í huga,
þegar við með aðstoð túlks, ræddum
við fyrstu fjölskylduna sem gefið
hafði sig fram til Íslandsferðar. Hér
var um að ræða hjón með lítil börn,
þar af eitt með lamaðan handlegg.
Maðurinn geislaði af lífsorku og
kvaðst reiðubúinn að einbeita sér að
því að skapa fjölskyldunni farsælt líf
í nýju landi. Við settum fjölskylduna
efsta á lista okkar yfir þá sem koma
skyldu í fyrsta hópnum. Þetta var
Ari Huynh sem nú er til grafar bor-
inn 61 árs að landi. Honum tókst
ætlunarverk sitt eins og hann hafði
lýst yfir fyrir 27 árum.
Ari lagði strax áherslu á að aðlag-
ast íslensku samfélagi og jafnskjótt
og hann hafði öðlast lágmarksþekk-
ingu í íslensku fór hann út á vinnu-
markaðinn til þess að afla fjölskyld-
unni lífviðurværis. Hvarvetna ávann
hann sér hylli yfirmanna, samstarfs-
manna og viðskiptamanna sinna fyr-
ir lipurð og skemmtilega framkomu.
Hann átti það líka til að sýna mikinn
höfðingsskap, ekki síst þegar hann
taldi sig standa í þakkarskuld við
samferðafólk sitt. En Ari var líka
góður fulltrúi þeirrar menningar
sem hann var upprunninn í. Hann
bjó yfir víðtækri þekkingu á tungu-
málum, bókmenntum og þjóðfræði
hins kínverska menningarheims og
hann kunni einnig vel að meta ým-
islegt úr víetnamskri menningu.
Hann gat ausið af þessum þekking-
arbrunni jafnframt því sem hann
sagði frá ýmsu er á daga hans hafði
drifið. Þar má sem dæmi nefna sög-
una af því hvernig hershöfðingi
nokkur forðaði Ara frá víga-
mennsku þegar hann hafði verið
kvaddur í herinn. Þegar hershöfð-
inginn heyrði að svo frábær „veislu-
kokkur“ hefði verið skráður til her-
þjónustu lét hann óðar skrá hann til
starfa í einkaeldhúsi sínu þar sem
Ari beitti eldhúsáhöldum í stað víg-
tóla til styrjaldarloka og kunni vel
að meta þau skipti.
Um leið og við hjónin vottum
Margréti, konu Ara, og fjölskyldu
þeirra samúð okkar við hið ótíma-
bæra fráfall hans geymi ég minn-
ingar um frábæran samferðamann
sem sýndi okkur hinum hvernig
sigrast má á örðugleikum með lífs-
þrótti og léttri lund. Um leið er ég
þakklátur Kanadamönnunum sem
gáfu okkur uppskrift að slíkum ein-
staklingi.
Björn Friðfinnsson.
Ég vil byrja á því að segja frá
kynnum okkar af Ara og fjölskyldu
hans. Þannig var, að þegar fyrsti
hópurinn kom frá Víetnam, má
segja allslaus og mállaus á okkar
mál, fékk Rauði krossinn nokkra Ís-
lendinga til að leggja fjölskyldunum
lið. Maðurinn minn tók að sér að lið-
sinna Ara og fjölskyldum hans, þar
sem hann hafði verið skólastjóri við
stóran skóla og því ekki óvanur að
umgangast börn og annað fólk, og
ég held að honum hafi verið það
ljúft starf.
Ég minnist fyrstu jólanna sem
þau dvöldu hér. Þá fór dóttir mín
með pabba sínum með jólatré til
Ara og fjölskyldu og skreyttu með
þeim tré og hús eftir getu og sögðu
frá jólahaldi hér, enda var fjöl-
skylda Ara ekki vön jólahaldi.
Fyrstu árin sem Ari og Margrét
bjuggu hér á landi með börnin sín
voru þau vægast sagt í slæmu hús-
næði, en öll virtust þau taka því vel.
Í dag hefðum við, sem segja má að
lifum í allsnægtum, ekki getað sætt
okkur við þær aðstæður. Við þekkt-
um heldur ekki þá upplausn sem þá
var í landi þeirra.
En fjölskyldunni hefur farnast
mjög vel, enda verið óþreytandi við
vinnu og nám. Ari og Margrét hafa
eignast gott húsnæði fyrir fjölskyld-
una, komið börnunum til mennta og
látið þau njóta lífsins sem tíðkast
hér, en ég held að Ari og Margrét
hafi frekar látið sig sitja á hakanum.
Árangur af þeirra þrotlausu vinnu
má m.a. sjá af því að í mörg ár hafa
þau rekið eigin veitingastað.
Eitt var í fari Víetnamanna sem
ég tók eftir, það var hvað þau báru
mikla virðingu fyrir sér eldra fólki;
alltaf áttum við Helgi maðurinn
minn að sitja í bestu sætunum við
kaffiborðið.
Ég minnist Ara með hlýju og
þakka honum og fjölskyldum hans
þá miklu vinsemd sem þau sýndu
okkur Helga ætíð.
Gunnþóra og fjölskylda.
Góður Íslendingur og vinur okkar
Ari Huynh er fallinn frá langt um
aldur fram. Ari kom til Íslands
ásamt Margréti konu sinni og ung-
um börnum tómhentur eftir ótrú-
lega hrakninga og ævintýralegan
flótta frá heimalandi sínu undan al-
ræðisstjórn sem hafði líka svipt
hann öllum eigum sínum.
Árið var 1979 og Ari var 34 ára.
Íslensk stjórnvöld og Rauði kross-
inn tóku þá við hópi víetnamskra
flóttamanna sem dvöldust í flótta-
mannabúðum í Malasíu og áttu að
baki skelfilegan flótta yfir opið haf á
vanbúnum smábát þar sem sjóræn-
ingjar voru á hverju strái og rændu
flóttamennina því litla sem þeim
hafði tekist að hafa með sér af jarð-
neskum eigum. Þegar þarna var
komið var fátt um fyrirheitin lönd
og því tóku Ari og Margrét því
fagnandi að komast til þessa lands
sem þau höfðu að vísu aldrei heyrt
um, en sem sagðist bjóða þeim
möguleika á að koma undir sig og
fjölskylduna fótum á ný. Það var því
hrein en góð tilviljun að þau hjón og
börn þeirra lentu til Íslands sem
varð fósturjörð hans og þeirra það-
an í frá og þar sem Ari verður nú í
dag jarðsettur.
Við hjónin urðum vinnuveitendur
Ara um nokkurra ára skeið eftir
komu hans til landsins og með okk-
ur hjónum og fjölskyldu þeirra
tókst góð vinátta sem aldrei bar
skugga á. Ari var listakokkur og
vann við kjötiðn og matargerð á
okkar vegum meðan hann var að
átta sig á nýju umhverfi og nýjum
siðum.
Ari fór aldrei dult með að hugur
hans stefndi til að verða sjálfstæður
atvinnurekandi og við ræddum oft
um möguleika þess að hann gæti
stofnað sinn eigin matsölustað og
kennt Íslendingum að meta aust-
urlenskan mat eins og hann fram-
reiddi. Það var svo þegar „Kringl-
an“ var opnuð að við gátum í smáu
aðstoðað hann við að semja um og
setja á stofn matsölustaðinn Indó-
kína sem æ síðan varð fyrirtæki
hans, fyrst í Kringlunni, síðan í
Borgarkringlunni og síðast á
Laugaveginum, þar sem hann hefur
rekið glæsilegan veitingastað um
margra ára skeið. Einkunnarorð í
rekstri Ara voru alltaf að þó að
verðinu væri stillt í hóf væri aldrei
gefinn afsláttur af gæðunum eins og
hinir mörgu viðskiptavinir hans
bera vitni um.
Ari var glæsilegt dæmi um hvern-
ig innflytjendur geta auðgað mann-
lífið á Íslandi og gefið þjóðfélaginu
nýjar víddir og þeir leggja oft fram
miklu stærri skerf en við gerum
okkur grein fyrir. Ari varð Íslend-
ingur eins og þeir gerast bestir,
vinnusamur með afbrigðum, traust-
ur og heiðarlegur. Að skulda engum
neitt og standa ávallt við öll sín lof-
orð var honum sjálfsagður hlutur.
Ef vinnustundir hans í þau 27 ár
sem hann bjó hér væru lagðar sam-
an í venjulegum launareikning
myndi örugglega vanta mikið á að
eðlilegur hvíldartími hefði nokkurn
tíma náðst enda var vinnan öllu
æðri í huga Ara og Margrétar og
vinnutími aldrei talinn eftir.
Það stóð á endum að þegar kallið
síðasta kom voru aðeins liðnir örfáir
dagar frá því að Ari lét rekstur
Indókína formlega í góðar hendur
sona sinna Torfa, Stefáns og Há-
konar sem hafa alið allan sinn aldur
við veitingarekstur og verið burðar-
ásar í rekstri Indókína frá því þeir
komust á legg. Nú ætlaði Ari að
fara taka það rólegar og taka lífinu
hægar með Margréti. Við höfðum
líka rætt um öll ferðalögin sem var
á dagskrá að fara að skipuleggja
saman svona þegar voraði og jafnvel
að heimsækja fornar slóðir Ara í
Austurlöndum.
Það átti ekki að verða og því
missum við af að hafa Ara sem leið-
sögumann um ókunna stigu en
kveðjum hann í dag sem kæran vin
sem fór alltof fljótt frá konu sinni,
fjölskyldu og vinum.
Ragnheiður Ebenezersdóttir,
Stefán Friðfinnsson.
Stundum finnst manni forlögin
höggva of nærri einstaklingum og
fjölskyldum, vera jafnvel miskunn-
arlaus. Það fannst mér eiga við þeg-
ar ég frétti af andláti kærs ná-
granna míns, Ara Huynh.
Ari var nýbúinn að ljúka við
byggingu reisulegs húss þar sem
þau Margrét eiginkona hans bjuggu
sér heimili við Hólahjalla í Kópa-
vogi. Hann hlakkaði til að njóta af-
raksturs vinnu þeirra hjóna og
barnanna þeirra í gegnum árin.
Drauminn um betri kjör og betra líf
fjölskyldunnar í nýju heimalandi,
köldu og framandi, hefur örugglega
ekki verið auðvelt að láta rætast.
Ari og fjölskylda komu ókunnug
inn í nýtt samfélag, þar sem hluti
fólks hafði fordóma gagnvart nýbú-
um eða flóttafólki. Það hefur ekki
verið auðvelt að hasla sér völl í ís-
lensku samfélagi á þessum tíma,
ásamt því að þurfa líka síðan að
læra nýtt og erfitt tungumál. Það
beygði þó ekki þessa fjölskyldu, sem
hefur staðið þétt saman alla tíð. Þau
unnu í byrjun ýmis störf, en stofn-
uðu síðan árið 1987 veitingahúsið
Indókína í Kringlunni, og síðar við
Laugaveg, þar sem þau kynntu nýja
tegund matargerðar á Íslandi sem
notið hefur vinsælda alla tíð síðan.
Sem nágrannar og húsbyggjend-
ur litum við stundum inn hvor til
annars og ræddum gang mála. Það
var ljóst frá byrjun að Ari sparaði
ekkert til svo að hús og heimili
þeirra Margrétar hentaði fjölskyld-
unni sem best. Börnin og síðar mak-
ar þeirra og barnabörnin skyldu
eiga góðar stundir í Hólahjalla. Ari,
sem atvinnumaður í matargerð,
lagði eðlilega áherslu á góða vinnu-
aðstöðu í eldhúsi, en ekki síður var
áherslan á að skapa góða aðstöðu
fyrir stórfjölskylduna til að eiga
góðar stundir saman, hvort sem
væri innan dyra, á veröndinni eða í
garðinum.
Í byggingarframkvæmdum okkar
nágrannanna átti Ari það oft til að
berja óvænt að dyrum, með girni-
lega rétti frá veitingahúsi þeirra
hjóna. Þessir fjölbreyttu og góm-
sætu réttir voru auðvitað mikill
hvalreki fyrir húsbyggjandann sem
var vanari samlokum og kexi á
vinnustað.
Ari, Margrét og börnin fimm,
yngsti drengurinn þá tveggja mán-
aða, fluttust til Íslands og gerðust
Íslendingar árið 1979. Þau komu
með tvær hendur tómar. Við barn-
fæddir Íslendingar megum margt af
Ara læra. Eljusemi og dugnaður
einkenndi hann og í raun alla hans
fjölskyldu. Ari kenndi börnum sín-
um heiðarleika og ráðdeildarsemi.
Safna skyldi fyrir því sem hugurinn
girntist, en ekki skulda. Af þessu
gætu líklega margir lært.
Það sem þó að mínu mati ein-
kenndi Ara hvað mest var sú mikla
jákvæðni og þolinmæði sem hann
sýndi öllum. Það var ætíð létt yfir
honum og stutt í hláturinn. Ánægju-
legt var að verða vitni að þeirri gleði
sem hann sýndi þegar húsið og
garðurinn var eins og hann ætlaðist
til. Þótt Ara hafi stundum mislíkað
vinnubrögð eða að frágangur og
framkvæmdir tefðust óþarflega, sá
ég hann aldrei skipta skapi, né
heyrði ég hann hallmæla nokkrum
manni.
Ég vona, kæra Margrét, Anna,
Torfi, Bogi, Stefán, Hákon, makar
ykkar og afabörnin sjö, að allar
góðu stundirnar og minningar um
góðan eiginmann, föður, tengdaföð-
ur og afa, hjálpi ykkur og styrki í
sorg ykkar.
Mér þykir vænt um og þakka fyr-
ir að hafa fengið að kynnast Ara og
hans góðu eiginleikum, þó kynnin
hafi ekki verið löng og kveð hann í
bili.
Tryggvi Baldursson.
Góður drengur er fallinn frá.
Hjartahlýr og góður maður, sem
átti viðburðaríkari ævi en flest okk-
ar fá nokkurn tímann að kynnast.
Ari Huynh, Margrét konan hans
og börnin, höfðu gengið í gegnum
ólýsanlegar hremmingar í heima-
landi sínu Víetnam, en lifðu af og
komu til Íslands í hópi fyrstu víet-
nömsku flóttamannanna sem hingað
komu. Eins og við mátti búast komu
þau allslaus til Íslands, beint úr
flóttamannabúðum. En hér fundu
þau vináttu og stuðning, sem gerði
þeim kleift að fóta sig og með ein-
skærum dugnaði og elju náðu þau
að skjóta hér rótum. Þau stofnuðu
veitingastaðinn Indókína, sem nú er
til húsa við Laugaveg. En þau
þurftu að hafa mikið fyrir því og 80–
100 tíma vinnuvika, án nokkurs frí-
dags, var staðreynd hjá þeim næstu
árin. Ari kvartaði samt aldrei yfir
löngum vinnudegi. Þetta var í hans
huga það sem þurfti að gera og þá
var ekki verið að kvarta og kveina.
Þannig var ekki hans hugsunarhátt-
ur.
Ari Huynh