Morgunblaðið - 24.01.2007, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 24. JANÚAR 2007 27
Ég kynntist Ara þegar hann hóf
störf hjá Vörumarkaðnum árið 1983.
Ákveðið var að prófa þá nýbreytni
að selja viðskiptavinum tilbúna
rétti, sem aðeins þurfti að hita upp
þegar heim var komið og Ari eldaði
þar nýstárlega rétti sem runnu út
eins og heitar lummur.
Mér er líka minnisstætt þegar
hann kom fyrstur manna með ný-
stárlega fiskrétti, svo sem ýsubita í
rækjusósu og ýsubita í ostasósu,
sem þekktust ekki í verslunum á
þeim árum en slíkir réttir þykja í
dag sjálfsagðir í öllum verslunum
þar sem fiskur er seldur.
Tveimur árum síðar þurfti ég á
góðum matreiðslusnillingi að halda
til að elda mat fyrir veislu sem ég
hugðist halda og hafði ég því sam-
band við Ara. Það var sjálfsagt að
taka að sér verkið og hann kom
ásamt Margréti á heimili mitt til að
fá upplýsingar og undirbúa verkið. Í
stuttu máli sagt leysti hann verk-
efnið snilldarlega af hendi og það
var varla að hann vildi taka greiðslu
fyrir þar sem hann leit frekar á
þetta sem vinargreiða. Svo þegar
gjafirnar voru opnaðar var mynd-
arlegur pakki frá Ara og Margréti
sem þau höfðu laumað á pakkaborð-
ið þegar þau komu með matinn.
Ari talaði alltaf hlýlega um fjöl-
skyldu sína og hann var ákaflega
stoltur af börnunum sínum og síðar
barnabörnum. Hann spurði mig líka
alltaf þegar við hittumst hvað væri
að frétta af strákunum mínum og
hvort þeir væru ekki orðnir stórir.
Ég hitti Ara á förnum vegi síð-
asta haust og hann gaf sér tíma til
að spjalla aðeins, eins og hans var
von og vísa. Hann sagði mér þá að
hann væri orðinn þreyttur og fyrst
hann nefndi það á orð hlýtur það að
hafa verið staðreynd. Ari var ekki
vanur að vorkenna sjálfum sér.
Hann var heppinn að eignast
góða vini, bæði hjá Rauða krossi Ís-
lands og víðar, sem reyndust honum
hjálplegir eftir að hann kom hingað
með fjölskyldu sína.
Við eigum öll eftir að sakna Ara
og óskum Margréti, Önnu, Torfa,
Boga, Stefáni, Hákoni og fjölskyld-
um þeirra alls hins besta. Ari var
einstakur og minningin um góðan
dreng lifir.
Gunnar Kr. Sigurjónsson
og synir.
Á snjóþungri Þorláksmessu árið
1980 kom Ari hlaupandi upp tröpp-
urnar heima hjá okkur með gjafir.
Hann þáði hressingu og sagði tíð-
indi. Hann var nýbúinn að kaupa
sér fjórhjóladrifinn fólksbíl og
komst allra sinna ferða í snjónum.
Hins vegar hafði hann rétt áður ek-
ið fram á konu sem sat föst. „Það
óku allir framhjá“, sagði hann og
hristi höfuðið. Sjálfur hafði hann
stoppað og hjálpað konunni af stað
aftur. Svo hélt hann ferðinni áfram.
Mér kom þetta atvik í hug þegar
faðir minn hringdi og sagði mér að
Ari hefði orðið bráðkvaddur. Kraft-
urinn, dugnaðurinn, greiðviknin
sem við höfðum kynnst hjá honum
allt síðan hann kom hingað sem
flóttamaður haustið 1979 endur-
speglast í því.
Ari kom hingað allslaus með stóra
fjölskyldu. Kom frá ströndum Suð-
ur-Kínahafs beint í vetrarmyrkur
og kulda. Hann miklaði ekki fyrir
sér erfiðleikana en sá tækifærin.
Hann var fljótur að læra nægilega
mikið í íslensku til að koma sér
áfram og með eljusemi, dugnaði og
samheldni kom fjölskyldan sér vel
fyrir. Og Ari var alltaf reiðubúinn
að aðstoða. Hann var höfðingi í
lund.
Hjónin Ari og Margrét voru tíðir
gestir á heimili fjölskyldu minnar.
Ég sá hann síðast rétt fyrir jól þeg-
ar hann kom með jólaglaðning til
foreldra minna. Hann var á hrað-
ferð eins og svo oft. Tíminn var dýr-
mætur en nú færi að hægjast um.
Hann var að breyta um takt, að
komast á það skeið að njóta ávaxta
erfiðisins. Hann ætlaði að ferðast
með Margréti, heimsækja ættingja í
fjarlægum löndum.
Ari varð bráðkvaddur á heimili
sínu. Hann fór fljótt og það er reið-
arslag þeim sem þekktu hann. Mest
er sorgin hjá Margréti, börnunum
og barnabörnum. Þeim votta ég
innilega samúð. Sjálf er ég þakklát
fyrir að hafa kynnst þessum syni Ví-
etnams sem varð Íslendingur og í
lífi sínu og starfi sameinaði svo
margt það besta úr lífi beggja þjóða.
Steinunn Arnþrúður
Björnsdóttir.
Síðast þegar ég hitti Ara var
hann að vanda fullur af lífsþrótti.
Hann var á besta aldri, um það bil
að setjast í helgan stein og njóta til-
verunnar í faðmi fjölskyldunnar.
Það var því reiðarslag að frétta að
hann hefði orðið bráðkvaddur. Mér
fannst það óréttlátt og ég veit að
fréttin um andlát hans var öllum
sem þekktu hann mikil sorgarfregn.
Eftir situr minning um heilsteyptan
og sterkan einstakling.
Lífshlaup hans ber vitni því að
dugmiklir og sterkir einstaklingar
geta sigrast á fjandsamlegum að-
stæðum og verið eigin gæfu smiðir.
Þegar Ari var ungur maður komust
ógnaröfl til valda í heimalandi hans.
Frekar en lifa ófrjáls við þröngan
kost lagði hann í hættulega sjóferð í
leit að bjartari framtíð fyrir sig og
fjölskyldu sína. Þá framtíð fann
hann á Íslandi, en þangað kom hann
eftir vist í flóttamannabúðum í Mal-
asíu. Það er við hæfi að hann skuli
hafa skapað sér nýtt líf hjá þjóð sem
á rætur að rekja til þeirra sem líka
unnu frelsinu nóg til að leggja á haf-
ið í leit að nýju lífi. Ég man fyrst
eftir Ara daginn sem víetnömsku
flóttamennirnir komu til Íslands. Í
fyrstu gátum við ekki talað saman,
en Hanna, túlkur Víetnamanna,
kynnti mig fljótlega fyrir honum,
Margréti og litlu börnunum þeirra.
Þegar íslenskukunnáttu hans fleytti
fram gátum við talað saman. Hann
vildi vita hvað ég lærði í skólanum,
hvort ég ætlaði í menntaskóla, hvað
ég ynni á sumrin og þar fram eftir
götunum. Mér þótti til um að þótt
ég væri unglingur talaði Ari alltaf
við mig eins og ég væri fullorðinn.
Og ég fékk um tíma að fylgjast með
Ara og fjölskyldu, t.d. þegar börnin
hans byrjuðu í skóla í Vesturbænum
og þegar hann opnaði veitingastað í
Kringlunni. Um árabil bjó ég er-
lendis, en stundum þegar ég var á
Íslandi heimsótti ég Ara á veitinga-
staðinn hans sem þá var kominn
niður á Laugaveg. Þá kom Ari iðu-
lega, settist hjá mér og spurði
fregna. Hvernig væri að búa í Kan-
ada, hvernig væri í Bandaríkjunum,
hvernig liði börnunum mínum. Og
hann sagði mér af sér og sínum.
Hann var mjög stoltur af fjölskyldu
sinni. Það var alltaf gaman að hitta
Ara, og hann var mikill höfðingi
heim að sækja. Ari lést þegar hann
sá fyrir endann á starfsævinni. Með
einarðri atorku hafði honum heppn-
ast það sem hann ætlaði sér þegar
hann fór frá Víetnam, að búa sínum
betri framtíð. Það skipti hann
örugglega máli að vita að ekki var
stritað til einskis og að hag ástvina
hans er vel fyrir komið.
Það þjóðfélag sem Ari settist að
hjá árið 1979 er gjörbreytt. Veit-
ingahúsamenning hefur tekið al-
gjörum stakkaskiptum og tóku Ari
og fjölskylda hans þátt í þeim um-
skiptum. Aukið úrval af veitinga-
húsum hefur gert tilveru okkar allra
auðugri. Á sinn hátt skilur Ari því
eftir djúp spor í nútímamenningu
okkar. Minningin um gegnheilan
heiðursmann mun lifa og vera þeim
sem hann syrgja til huggunar.
Halldór Björnsson.
✝ GuðmundurPálsson fæddist
á Böðvarshólum í
Vestur-Hópi í Húna-
vatnssýslu 8. júlí
1919. Hann lést á
Hjúkrunarheimilinu
Eir aðfaranótt 17.
janúar síðastliðins.
Foreldrar hans voru
Anna Halldórsdóttir
og Páll Guðmunds-
son. Systkini Guð-
mundur eru Björn
Jónas, látinn, Ingi-
björg Soffía, látin,
Sigurbjörg, Elínborg Sædís, Snæ-
björn, Kolfinna Gerður og Halla
Valgerður, látin.
Guðmundur kvæntist 1. janúar
1945 Katrínu Gísladóttur frá
Höfn í Hornafirði, f. 11. janúar
1922, d. 27. maí 1996. Börn þeirra
eru: 1) Arnbjörg, f. 1945, maki
Dag Handeland, þau eiga þrjú
börn. 2) Páll, f.
1946, var giftur
Steinunni Há-
konardóttur, skildu.
Þau eiga þrjú börn.
3) Anna, f. 1948,
maki Óskar Þór
Þráinsson, þau eiga
þrjú börn. 4) Þór-
halla, f. 1949, var
gift Sigurði Ó. Guð-
mundssyni, d. 2005.
Guðmundur ólst
upp á Böðv-
arshólum til 10 ára
aldurs þegar hann
flutti með foreldrum sínum til
Reykjavíkur og fór 15 ára gamall
að vinna sem sendill hjá Lands-
síma Íslands. Hóf nám í símvirkj-
un á sama stað 16 ára og vann
óslitið þar í tæp 60 ár.
Guðmundur verður jarðsung-
inn frá Grafarvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Margar minningar koma upp í
hugann þegar við kveðjum kæran
tengdaföður minn, eftir löng og erf-
ið veikindi. Landið sitt þekkti Guð-
mundur vel, bæði vegna starfa
sinna sem í áratugi voru víðsvegar
á landsbyggðinni og í félagsskap
skáta sem hann gekk til liðs við á
unga aldri, gekk á fjöll og jökla,
stundaði útivist, var algjör reglu-
maður og fór vel með sitt.
Guðmundur var gæfumaður í
einkalífi, bjó eiginkonu sinni og
börnum þeirra gott heimili. Barna-
börnin eru níu og barnabarnabörn-
in 15.
Skugga bar þó á þegar Katrín
eiginkona hans lést árið 1996.
Skömmu eftir það flutti hann í
þjónustuíbúð eldri borgara í
Hraunbæ 103, sá um sig sjálfur og
fékkst við útskurð sem ber vott um
einstakt handbragð. Þegar heils-
unni fór að hraka fór hann á hjúkr-
unarheimilið Eir þar sem hann naut
einstakrar umönnunar uns yfir
lauk, örugglega sáttur við að fá að
fara.
Ég kveð tengdaföður minn með
virðingu og þökk fyrir nær 40 ára
samfylgd.
Óskar Þór Þráinsson.
Guðmundur Pálsson
✝
Elsku eiginmaður minn, faðir okkar, afi og bróðir,
LÁRUS ARNAR PÉTURSSON
tannlæknir,
Heiðarbraut 61,
Akranesi,
lést þriðjudaginn 16. janúar.
Útför hans fer fram frá Akraneskirkju föstudaginn
26. janúar kl. 14.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Krabbameinsfélagið.
Svanhildur Thorstensen,
Pétur Atli Lárusson,
Lilja Björk Lárusdóttir,
Hulda Klara Lárusdóttir,
Lára Björk,
Sólrún Pétursdóttir.
✝
Eiginmaður minn,
ÁSTVALDUR ÓSKAR TÓMASSON,
Hólavegi 5,
Sauðárkróki,
lést á Dvalarheimili aldraðra, Sauðárkróki,
laugardaginn 20. janúar.
Útförin verður gerð frá Sauðárkrókskirkju
laugardaginn 27. janúar kl. 15.30.
Fyrir hönd aðstandenda,
Svanfríður Steinsdóttir.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og amma,
JÓHANNA H. STEFÁNSDÓTTIR,
Hrafnistu Reykjavík,
áður til heimilis á Hólagötu 3,
Ytri-Njarðvík,
lést miðvikudaginn 17. janúar.
Jarðsungið verður frá Ytri-Njarðvíkurkirkju fimmtu-
daginn 25. janúar kl. 14.00.
Ólína H. Guðmundsdóttir, Kristófer Valdimarsson,
Júlíana Guðmundsdóttir,
Hulda Guðmundsdóttir, Þór Magnússon,
Páll G. Guðmundsson
og ömmubörn.
✝
Eiginkona mín og móðir okkar,
ÞÓRA KRISTINSDÓTTIR
frá Þvottá,
Silfurbraut 40,
Höfn, Hornafirði,
verður jarðsungin frá Hafnarkirkju laugardaginn
27. janúar kl. 14.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Kári Alfreðsson, Hlynur Kárason og Bjarki Kárason.
✝
Ástkær eiginmaður minn,
SNJÓLFUR BJÖRGVINSSON
frá Borgargerði, Djúpavogi,
Vestursíðu 10,
Akureyri,
lést á hjúkrunarheimilinu Seli mánudaginn
22. janúar. Útförin auglýst síðar.
Fyrir hönd barna hins látna og annarra ástvina,
Hulda Friðriksdóttir.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
MARÍA GUÐMUNDSDÓTTIR,
lést á Heilbrigðisstofnun Siglufjarðar aðfaranótt
mánudagsins 22. janúar.
Jarðsungið verður frá Siglufjarðarkirkju laugar-
daginn 27. janúar kl. 11.00.
Halldóra Ragnarsdóttir, Frímann Gústafsson,
Einar Júlíusson,
María Lillý Ragnarsdóttir, Haukur Jónsson,
Guðmundur Ragnarsson, Herdís Sæmundardóttir,
Kristín Ragnarsdóttir, Jón Ásgeirsson,
Ragnar Ragnarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.