Menntamál - 01.08.1957, Blaðsíða 40

134
MENNTAMÁL
sinni. En enginn veit, hverjar reynslustundir bíða barnsins,
og vonandi kemur einhvern tíma sá dagur, að tímabært
verður að beina áhuga íslenzkra foreldra að því að gefa
gaum að byrjun á taugaveiklun hjá börnum sínum og
veita þeim sálfræðilega aðstoð.
Hvað gerist svo í lækningatímunum hjá barni og sál-
fræðingi? Ég mun aðeins fara um það fáeinum orðum og
koma með stutt dæmi til skýringar. Hætt er við, að hlust-
andinn hefði lítið gagn af langri frásögn. Mér er minn-
isstætt, hvernig mér fór, þegar ég las í fyrsta sinni orð-
rétta frásögn (skrifaða í lækningatímunum) af sállækn-
ingu barns. Þess háttar frásagnir geta verið mjög
skemmtilegar aflestrar, „dramatískar" og spennandi, en
mestar líkur eru til, að óæfður lesandi lesi þær eins og
skáldsögu, gleymi því að lesa á milli línanna, gleymi „sym-
bólikinni", gleymi að þýða á hið fræðilega mál, sem getið
var um hér að framan. Foreldrar, sem leita sállækningar
fyrir börn sín, vita oft ekki, hvaðan á þá stendur veðrið,
þegar börnin segjast hafa leikið sér að bílum eða brúðum
allan tímann, mótað leir eða teiknað. Hvernig getur nokk-
ur læknazt af því? Og það er að nokkru leyti rétt. Enginn
læknast af því einu að leika sér, enda þótt uppeldisgildi
leiksins sé ótvírætt. Barnið myndi ekki læknast, hversu
mikið sem það léki sér með jafnöldrum sínum á leikvelli
eða í heimahúsum. Hver er þá munurinn? Sá, að sálfræð-
ingurinn er hinn eini, auk barnsins sjálfs, sem skilur
táknmál leiksins. Hann skilur, að barnið tjáir vandkvæði
sín í leik og að það mál er því tamara og nærtækara en
hið talaða orð. Vegna þess að sálfræðingurinn skilur leik-
inn, getur hann svarað barninu, annað hvort í leik eða
orðum. Hann hjálpar því til að staldra við vandamál sín,
íhuga þau og virða fyrir sér og hann aðstoðar það við
að leysa þau.
Það hlýtur að liggja í augum uppi, að sálfræðingurinn
þarf að vera barnavinur, lipur og laginn, maður, sem börn