Menntamál - 01.08.1957, Blaðsíða 26

120
MENNTAMÁL
2. Til þess að mannhelgi fái haldizt og tryggt sé, að hún
njóti sín í því umhverfi, sem einkennist af mjög sérhæfðu
hagkerfi og vandasömum tæknistörfum, ætti að stefna að
því, hvaða kennsluaðferð sem beitt er, að veita öllum ein-
staklingum sameiginlega haldgóða undirstöðumenntun.
3. Eftir að börnin hafa hlotið sameiginlega undirstöðu-
menntun, ætti að skipta þeim eftir námsgreinum, sem
miðaðar væru við hneigðir þeirra.
4. Þessa skiptingu barnanna ætti þó ekki að fram-
kvæma þannig, að hún væri óbreytanleg, er hún hefði einu
sinni verið framkvæmd, heldur þannig, að auðvelt væri
að flytja börn úr einni námsgrein í aðra, hvenær sem
væri á námstímanum.
5. Þessi skipting barnanna ætti ekki að fara fram of
snemma á námsárunum, og eftir sem áður ættu þau að
njóta eins alhliða almennrar menntunar og andlegur
þroski þeirra leyfði.
6. Skólarnir ættu að hvetja hvert barn og hvern full-
orðinn mann til að taka þátt í menningarlífi samfélags
síns. Mundi slíkt stuðla að virðingu manna fyrir vinnu
og heppilegri notkun tómstunda, — en tómstundunum
mun smám saman fjölga, eftir því sem tímar líða.
7. Þessar endurbætur gætu ekki komið til framkvæmda,
nema skyldunám barna væri lengt, kennaralið væri aukið
og menntun kennara bætt, svo að bæði almenn menntun
þeirra og sérmenntun væri svo fullkomin, að þeir gætu
örugglega og stöðugt lagað kennslu sína eftir þeim breyt-
ingum lífsskilyrða, sem samfara eru efnahagslegri og
tæknilegri þróun.
8. Það er óhjákvæmileg nauðsyn, að allan starfsaldur
sinn hafi kennarar allra landa yfir að ráða bæði eigin og
sameiginlegum hjálpargögnum til að fullkomna og auka
þekking sína, svo að þeir geti aukið reynslu sína í sam-
ræmi við áðurnefnd markmið og í þágu þeirra og full-
komnað stöðugt starfshæfni sína.