Menntamál - 01.08.1957, Blaðsíða 48

142
MENNTAMÁL
því marki, sem samtölunum var sett í upphafi. Hann verð-
ur að vita, hvað foreldrunum er fyrir beztu, hafa þolin-
mæði og þroska til þess að segja þeim það ekki, en bíða,
unz þeir hafa séð það sjálfir.
Hvaða áhrif hafa samtöl sem þessi á foreldrana? Yfir-
leitt eiga þeir erfitt með að venjast þeim, og oft mun þá
langa til að hlaupast á brott frá öllu saman. En um síðir
fer þó svo, að þeir finna, hversu mikið þeir hafa lært,
hversu léttara þeim reynist uppeldisstarfið og hver gleði
er fólgin í því að skilja börn sín og geta fylgzt með því,
sem gerizt í huga þeirra. Samt sem áður skyldi sálfræð-
ingurinn ekki vænta þakklætis fyrir starf sitt og það
allra sízt, hafi hann lagt sig mikið fram.
Hvað svo um taugaveiklun foreldranna? Að hve miklu
leyti er hægt að ráða bót á henni?
Þess var áður getið, að lækningu sjálfra foreldranna er
skorinn allþröngur stakkur bæði vegna þess, hve langt
líður á milli samtala og eins vegna hins, að höfuðmarkmið
samtalanna er að hjálpa barninu.
Sálfræðingurinn verður að gæta þess vandlega að reisa
sér ekki hurðarás um öxl. Yfirleitt er vonlaust verk að
ætla sér að bæta mjög taugaveikluðum foreldrum að fullu
(til þess þarf miklu róttækari lækningu). En ef sálfræð-
ingurinn er fljótur að átta sig á því, hvers eðlis tauga-
veiklunin er og hvernig sambandinu milli barns og for-
eldra er varið, getur hann vinzað úr þau vandamál, sem
líkur eru til, að hann geti hjálpað foreldrinu til að leysa,
en látið hin eiga sig. Með því móti er hægt að hjálpa sum-
um foreldrum mikið, auka geðstyrk þeirra og varna því,
að þeir „falli saman“, þegar mikið reynir á. Það er þó
ekki á færi annarra en mjög duglegra sálfræðinga að leiða
þannig löguð samtöl til góðra lykta. Foreldrar þessir geta
verið mjög erfiðir, geðbrigði þeirra eru ör og athygli
þeirra er á sífelldu flökti. Þeir hverfa stöðugt frá því að
ræða um barnið og koma inn á eigin vandamál. Þeir eru