Menntamál - 01.08.1957, Blaðsíða 80

174
MENNTAMÁL
ÓLAFUR GUNNARSSON, sálfræðingur:
SkólasálfræSi.
Fyrirlestur fluttur á fulltrúaþingi kennarasamtakanna
vorið 1956.
Allir kennarar þekkja úr daglegu kennslustarfi, að nem-
endur eru mjög misjafnir, ekki aðeins að gáfum, heldur
einnig hvað áhuga, ástundun, hegðun og starfshæfni snert-
ir. í enn styttra máli mætti segja, að hver einasti kennari
hefur eins marga mismunandi persónuleika í bekknum sín-
um eins og nemendatala bekkjarins er. Þegar þessar stað-
reyndir eru skoðaðar í ljósi reynslunnar, þarf engan að
undra, þótt allir einstaklingar hafi ekki jafnmikið gagn
af kennslunni. Það er eðlilegt og sjálfsagt og við engan
að sakast, þótt sú sé raunin. Hins vegar er það markmið
sérhvers kennara, sem tekur starf sitt alvarlega, að koma
hverjum nemanda til þess þroska, sem áskapaðir hæfileikar
og eiginleikar einstaklingsins leyfa. Þar eð hver einstak-
lingur er samsettur úr svo mörgum og slungnum þáttum,
er ekki nema eðlilegt, að kennari geti stundum verið í
vafa um, hvað hægt sé að bjóða hverjum einstaklingi,
þannig að gagn megi að verða, hvort lítill námsárangur
sé litlum hæfileikum nemandans að kenna, hvort aðrar or-
sakir ráði þar meira um, hvort hegðunargallar séu náttúru-
lögmál, sem einstaklingurinn lúti, eða orsakanna sé að
leita í umhverfi því, sem hann hefur alizt upp í.
Glöggur og reyndur kennari getur oft svarað þessum
spurningum sjálfur að miklu eða öllu leyti, en af og til kem-
ur þó fyrir, að hann verður í vafa um, hvernig snúast skuli
við vandamálum barna þeirra, sem honum er trúað fyrir.
Þessi vafi varð á sínum tíma þess valdandi að kennarar í
Parísarborg leituðu til sálfræðingsins Binet, sem ykkur