Kirkjuritið - 01.10.1968, Blaðsíða 37

^sbjörn Aavik:
Höllin
IJað var mikill sandhaugnr í öðrum enda stóra liúsagarðsins,
Srásvartur sandur -— líkur eldfjallaösku.
Þarna átti að fara að byggja. Undanfarna daga liöfðu húð-
latir uxar drattast ]>angað með þung lilöss í eftirdragi eftir
götunum.
Hópur barna var að leikjum í garðinum, æpandi og í loft-
köstum, flest grútóhrein. Þau voru líka tötralega búin, og
hávaðinn í þeim bergmálaði frá húsveggjunum. Talið var gróft,
°g óheflað í munni þeirra, er flest voru vaxin iír grasi. Þetta
'ar skuggahverfi, fátækrabæli horgarinnar.
Uítill drengur baukaði út af fyrir sig úti við sandhauginn.
Uann var á að gizka tíu, ellefu ára. Leikur, óp og kúnstir
félaganna höfðu engin lokkandi álirif á liann. Hann lá á
hojánum í liálfvotum sandinum og var að vinna að ein-
hverju. Svo niðursokkinn var liann í iðju sína að hann varð
aHs ekki var við ókunna manninn, sem átti þarna leið um
°g stanzaði fyrir aftan hann.
Hrengurinn var magur, skinhoraður, alltof kinnfiskasoginn
nngu barni að vera. Hárið hafði hvorki verið klippt eða
Sriyrt í langan tíma. Handleggirnir örmjóir eins og ungar
kyrkingslegar bambusstengur, fötin gatslitin og öll blettótt.
ðuðsaítt að enginn hafði farið nötnum liöndum um þau í
angan tíma. Drengurinn var berfættur eins og gerist um
'hengi í úthverfum. Sennilega aldrei átt neina skó.
En það var líf í þessum litla kroppi. Barnið var allt á iði
Ug sandurinn fékk ]íf og mótun milli beinaberra fingranna.
Eg færði mig nær.
Hann hafði liöll í smíðum. Einhver félagi hans kann að
'afa lánað lionum fimm aura, eða lofað honum að glugga
jtteð sér í einliverja myndabókina, sem fengust til láns í horn-
nðinni. Þar var hægt að fá mynda- eða teiknibók lánaða í
'alftíma. Enginn mátti fara með hana heim, lieldur varð