Kirkjuritið - 01.10.1968, Blaðsíða 46

412
KIRKJURITIÐ
Þegar liér er komið er bakdyrunum skyndilega hrundið upp>
og móðirin snarast inn með fangið fullt af þvotti, sem liún
liefur verið að liirða af snúrunum. I annarri liendi ber liún
fulla fötu frá liúsbrunninum.
Hún tekur víst ekkert eftir mér úti á götuiini, aðeins drengn-
um.
— Hypjaðu þig inn og það í snarlieitum! Ertu ef til vill að
glápa eftir sandinum, vesaldar ormurinn?
Sem betur fer lvefur bún í báðum liöndum svo að bún get-
ur ekki barið hann. Og litli Snati liendist tipp tröppurnar.
Nokkrum dögum síðar, þegar ég var á útleið, stóð Litli Snati
í portdyrunum.
— Þú liefur þá ratað?
— Ég er oft búinn að koma án þess að sjá þig.
— Það er von. Ég bý lengst inni. Komdu með mér inn fyrir.
Ég bafði keypt litblýantaöskju, sem beið hans. Eins papph'
— Gjörðu svo vel.
Drengurinn leit upp til mín.
— Á ég þetta? Má ég eiga það?
— Já, ég keypti Jiað lianda þér.
Það færist líf og fjör í allan kroppinn. Hann strýkur öskj-
una, gælir við liana.
— Þú verður að reyna litina og vita bvort þér líka þeir.
— Hérna — núna?
Drengurinn virðir fyrir sér berbergið.
— Já hérna er pappír.
Hann strýkur stóra, mjallhvíta örkina með mörgum fi»gr"
unum. 1 næstu andrá tekur hún að skrýðast litum. Af undra-
verðri eðlisvísun gætir bann fyllsta og fegursta samræinis-
Óðar en varir er þotið upp pálmatré, og bananatré, rautt
tunglport, liús, annað stærra. . . Síðan grípur liann aðra örk
og töfrar af skyndingu fram borgarmúr með varðturni. Sain-
stundis sé ég að þarna er kominn hallarmúrinn frá sand-
liaugnum.
Litli Snati gleymir sér algjörlega. Ég gef honum stærri
örk. Og liann dregur upp marglitar myndir af öllu sem hon-
um býr í liuga. Fingurnir skjótast fram og aftur. Ennið er