Kirkjuritið - 01.10.1968, Blaðsíða 40

406
KIHKJURITIÐ
Hann sat tímunum saman á liækjum sínum og teiknaði með
pinna í sandinn, því svo örsnauður var hann að hann átti
ekki einu sinni pappír. Það vantaði ekki að liann gæti dreg-
ið upp stór og falleg hús, já, heilar borgir í sandinuni-
Hverju skiptir það mig? Hefði hann nú í staðinn farið með
mig á bíó! En liann átti ekki aura til þess. Einhvern tíma
byggi ég, sagði hann. Við eignumst fínt liús. — Og um leið
liélt liann áfram að teikna á stéttina, þar sem við stóðum. Og
konan sópaði malarstíginn með nöktum fætinum, eins og liún
væri að afmá allar þessar minningar.
Fleiri konur hafa bæzt í hópinn. Nokkrir karlmenn hafa
líka stanzað þarna.
Sumir reka upp hlátur.
—- Stilltu þig kona. Á sínum tíma byggir maðurinn þér
höll.
Móðirin veifar höndum:
— Höll! Hún bendir til þess grvtan, sem við hýrumst '
Fólkið, sem þyrpst hefur um konuna lítur upp á leiguhjalh
inn.
— Ekkert annað en eymd og vesaldómur. Hvað liefur orðið
lír þessum föður sonar míns? Hann draslast ineð ruslavagn-
Frá morgni til kvölds dragnast hann frá einu lnisinu að öðru
og þrífur til eftir ríka fólkið, tæmir ruslaskrínumar við hak-
dyrnar. Hvort við eignumst ekki höll og sófa! .. .
Og konan ryður úr sér blóts- og klúryrðum.
Karlmennirnir lilæja.
— Andaðu rólega. Þú átt enn langt líf fyrir höndum. Haim
kann að rekast á himinsæng við einliverjar hakdyrnar áðui
en varir.
En móðirin hlótar.
— Og svo þarf krakkinn að liegða sér rétt eins og faðir-
inn. Komist hann yfir hlað og blýant, situr liann við að krota
hús og musteri. Og nú bætist þetta bauk lians í dag þarna i
sandliaugnum ofan á alltsaman. Fjandinn sjálfur liirði uxana,
sem drógu þetta liingað. Aftur heinir konan nefinu í áttina
að haugnum. Og hin líta þangað líka. Þetta er orðinn fjöl'h
fólks. Surnir liafa komið á lijólum. Konur í burðarstólum hafa
skipað ökukörlunum að stanza, og aðrir burðarkarlar leggja
líka frá sér byrðamar.