Kirkjuritið - 01.10.1968, Blaðsíða 45

KIHKJUItlTIÐ
411
— Nei.
•— Ertu lijá nokkrum fleirum en pabba þínum og mömmu?
— Ömmu.
— Áttu ekki afa?
— Hef aldrei sé3 hann.
— Er pabbi þinn beima?
— Hann er ekki lieima.
Meðan þessu fer fram skiinar drengurinn liræðslulega í kring-
um sig, eins og bann eigi von á höggi eða sparki. Hann er
ennþá tærðari en liann var áður. Kinnarnar enn sognari, og
bendurnar, sem hann hefur á dyrakörmunum skorpnar eins
°g fuglsklær. En sami gneistinn í kolsvörtum augunum.
Hurð er einhvers staðar opnuð og drengurinn lirekkur í kút.
-— Ertu ekki í skóla?
— Ég byrjaði á því.
-— En núna?
-— Hættur.
— Hvers vegna bættir þú?
-— Pappírinn er svo dýr.
— Skrifaðir þú of mikið?
t*á fyrst brosti liann ofurlítið.
-— Nei, ég teiknaði.
-— Teiknarðu þá heima?
-— Ég á engan blýant. Þó gefur pabbi mér þá stundum.
Hann rekst á stubba í „skraninu“, en ...
-— Hvað ætlaðir þii að segja?
Hrengurinn skýtur augunum í allar áttir.
— Mamma brýtur þá, eða grýtir þeim undir pottana.
— Hérna er einn. Ég var svo heppinn að liafa liann í vas-
anum.
Hrengurinn þrífur bann alls bugar feginn, rétt eins og
bann væri úr gulli. Það var mjúkur japanskur teikniblýantur.
— Gætir þú ekki skroppið til mín einhvern daginn? Ég
bý þarna vesturfrá við endann á Friðargötu. Það er stórt hús
Uieð krossi.
— Ég hef séð krossinn. Hann Ijómar á kvöldin á húsinu
bínu.