Búnaðarrit - 01.01.1902, Blaðsíða 97
89
þesg að á gíðnstu 20 árum hefir kýrfóðursvöllur (,,t>omba“) orðið
gjörsamlog gandauður.
Þeim hluta túnsins, aem enn er óeyddur, hafa einkum hlíft
lækirnir og gilið, sorn rennur í gognum túnið, svo og túnræktin og
saudmokstnrinn af túninu, gem á sumum árum hefir numiðmörgum
tugum dagsverka.
Síðastliðin 4 ár hefir mátt heita hlé á sandfokinu svo að túnið
hefir ekki orðið' fyrir etórgkemdum. Það gem dregið hefir úr oyði-
leggingunni yfir þenna tíma, nr eflaust það, að á síðasta áratugi
hefir myndast flatt graslendi (grasfitin) uorðvestan við Sauðlauksdals-
vatn þar sem jarðrakinn hofir loks sigrað sandfokið og heíman til
við þetta graslondi tekur strax við grjótleitið, þar som sandinum
er sópað burtu ofan í fast grjót.
Þannig sýnist náttúrau ejálf benda á það, að nú sé kominn
hinu hontugi tími til þess að mennimir, að sínu loyti, stuðli að
því að helta þetta eyðiloggjandi sandfok, og vanþörf er það ekki
að raonnirnir styðji náttúruna í þossu þvi að hættan er enganvog-
inn úti enn. Fyrir öllum norðurjaðri túnsius, milli þes» og grjót-
loitisins, er foksande breíða um 20 dagBláttur að stærð, með þoim
sandbirgðum að nægja mundi til að eyða túnleifunum í Sauðlauks-
dal á fám árum.
Aðal ráðið til að hefta þetta sandfok hygg og að sé sáning
og gróðursetning ýmsra sandjurta. Bg hefi þegar gjört nokkra til-
raun í þessa átt. Siðautliðið suraar fékk og eina tunnu af inelfræi
austan úr Skaftafollssýslu. Fræið kom ekkí til min fyr on 18 júní
og. eg gat ekki sáð því fyr en 20.—24. júuí. Ég sáði því í sand-
aua í mjóar rcínar Irá austri til vesturs, bæði á bersvæði og i
hlé við smásteina, bæði í rakan og þurran saud og alstaðar kom
það vel upp og dafnaði fremur vouum yfir sumarið þótt því væri
síð sáð. 1 vetur hefir sandurinn sópast burtu frá rótum þeirra
plantDa, som oru á bersvæði og eru því líkindi til að þær deyi, en
hinar sakar ekki, sem í skjóli eru. Sandbúa (Hippophae rhamno-
ides) royndi eg að gróðursetja suunau undir „Rmglát“ vorið 1897
en sú tilrr.uu varð árangurslaus" ....
Það hefir komið til tals að græða út túnið í Sauðlauks-
dal með því að voita yfir það lækjunuiu, sem renna í gegn
um það, en það álít eg vera ógjörandi; vatnið í þeim er
svo lítið að það hyrfi ofan í sandinn þegar það ætti að fara
að renna dreift, lækjarfarvegirnir mundu þá fyllast og hætta