Búnaðarrit - 01.01.1902, Blaðsíða 202
194
enn. Margar fleiri jurtir mætti nefna, sem vaxa hér til
nokkurra muna, en þetta læt ég nægja.
2. Mnkímblöðungar. — Þegar graskendu plönturnar eru
taldar í'rá, eru víst, að eins tvær einkímblaðaplöntur hór á laudi,
sem talist geta til fóðurjurta, nefnil. mýrasauðlaukur (Trig-
lochin palustris 27) sem algengur er um alt land í raýr-
um, en víðast hvar strjálvaxinn, og frændi hans strandsaud-
laulurinu (T. maritima 28), sem er í-jaldgæfari, en vex
þéttara og helzt á deiglendi nálægt sjó. A Möðruvallaengi
utan til og eins i Eyrarlandshólmunum í Eyjufirði vex ínjög
mikið aí þessari teguud.
3. Elflingar. — Af þessum flokki blómlausra jurta eru
nokkrar tegundir hér á landi, sem hafa alhnikið gildi fyrir
oss sein fóður- og beitijurtir. Allir þekkja mýrelftinguna
(Equisetum palustro 17) er mikið vex í mýrum og á
deigum árbökkum víðsvegar um land alt. Elftingarhey það,
sem aflast hér árlega, skiftir vafalaust mörgum þúsuudum
hesta. Það þykir allgott fóður handa hestum og sauðfó, en
þarf góða verkun, annars er það mjög óholt. Fergin (E.
limosum 18) er önnnr sú elftiugartegund, som að mestu
gagni kemur hér á landi. Það vex víða í tjörnum á lág-
leudi og þykir ágætt kúafóður til mjólkur. Á óræktartún-
um er oft mikið af vallelfting (E. pratense 16) og spillir
töðunni sem kúafóðri, eu er líklega ekki svo vont sauðpen-
ingsfóður. Beitieski (E. variegatum 19) hefir fengið orð
fyrir að vera ágætt til vetrarbeitar. Það vex viða i móum
og óræktarvalllendi og er sígrænt. — Allar þessar tegundir
þarf nákvæmlega að rannsaka, áður sagt verði með vissu
uni fóðurgildi þeirra. Það eitt er vist, að þær eru mjög
notaðar hór á landi, og er sjálfsagt að telja þær meðal ís-
len/.kra fóðurjurta, þótt útlendir fóðurjurtafræðingar hafi all-
ir til skamms tima talið þær sem verstu illgresi og eitraðar
búpeningi.
4. Þarar og skófir. — Um Jiessa deild fóðurjurta get
ég verið fáorður, mest fyrir þá sök, að raér liefir enu ekki
gefist tækifæri til að athuga, hverjar teguudir eru til mestra