Búnaðarrit - 01.01.1902, Blaðsíða 272
264
metast, en auðvitað mjög svo af handahófi. Sem sagt má
ekki of mikið gera úr þessari dagsverkatölu, sem talin er
hjá verðlaunamönnunum.
Að mínu viti ættu verðlaun þessi eklci um of að miðast
við dagsverkafjöldann; verðlaunin eiga að vera nokkuð
annað og meira en viðbót við búnaðarstyrkinn handa þeim
sem mestu afkasta. Yerðlaunin eru sæmdarviðurkenning
til mannsins og þá er einmitt á svo margt að líta, sem
ekki verður talið í ferföðmum eða lengdaríoðmum. Auðvitað
er hægast að úthluta eftir dagsverka-upphæðinni, og eg
skil það, að hún muni jafuan ráða einna mestu, en ræki-
legar og róttorðar skýrslur geta þó orðið til þess, að fleira
komi t-il greina. Þetta sérstaklega, sem á að koma til
greina, getur umsækjandi vísast ekki sjálfur tekið fram,
það er of persónulegt fyrir hann, en það geta þá þessir 2
áreiðanlegu menn, sem með honura rita, og þá eigi síður
sýslunefndiu, því að skiljanlega verður orðum hennar gefinn
góður gaumur af úthlutunarvaldinu. ]Það eru að vísu orð
i sjálfum lögunum, sem gætu skilist svo, að eingöngu sé á
að lita, hvað mikið verkið er i sjálfu sér, þau orð, að verð-
launin veitist „fyrir frábæran dugnað í jarðabótum". Þenn-
an skilning þarf þó alls eigi að hafa; einyrkinn og leigu-
liðinn getur hafa sýnt eftir sínum liögum og kringumstæðum
jafnfrábæran dugnað og óðalsbóndinn á stóra búinu, þó að
hann nái hvergi nærri dagsverkatölu hans árlega. Eg vil
mintia á það, að lánin úr Itæktunarsjóði, sem eru stórmikil
hlunnindi, það sem þau ná, koma ekki verulega öðrum að
haldi en sjálfseignarbændum, því að ekki má búast við
því, að leiguliðar alment fari að taka jarðabótalán, þó að
rýmkað verði um lánsskilyrðin, eftir óskuin síðasta alþingis.
Það er því saungjarnt að sjá það við leiguliðann í úthlutun
verðlaunanna. Eigi síður gæti það og komið eitthvað til
greina, hve mislangt héruðin eru komin í jarðabótuin, 30
dagsverk á ári að meðaltali er „frábært11 í Hnappadalssýslu,
en ekki stórt í Miðdölum.
Þessar athugasemdir eiga að vera bonding til manna