Búnaðarrit - 01.01.1902, Blaðsíða 141

183
þeim kostum að súrsa hey i vætutið, og jafnvel sumt fóður
hvernig sem tíð er.
Þegar eg hefi átt tal við íneun um súrheyið, og sýnt
þeim það hjá mór, liafa þeir, hér um bil undantekuingar-
laust, sagt, að það væri mjög nauðsyulegt að nota það, og
að það ættu allir að gjöra. Samt eru þeir örfáir, hór í
kring, sem hafa gjört það; þrír bændur hór í sveitinni aðrir
eu eg, og eiun þeirra fyrst síðastliðið sumar. Að eg nú
skýri frá miuni aðferð og reynslu við súrheys notkun, kem-
ur af því, að þeir Einar garðyrkjumaðar Helgason og Sig-
urður búfræðingur Sigurðsson, ráðanautar Búnaðarfélags ís-
lands, liafa átt tal við mig um það, og kvatt mig til að
skýra frá miuni reynslu, i Búnaðarritinu.
Sumurin 1881 og 1882, var eg á búnaðarskólanum
„Stend“ í Noregi, og sá þá fyrst notaða súrlieysgerð. Háin
var uotuð á þann liátt, og reyndist ágætlega vel. Þar var
mjög litlu kostað til að útbúa staðinn (gröfina). Eg hefi
því uotað þá aðferð hjá mér, að kosta sem minstu til og
það hefir einnig reynst mér vel.
Suinarið 1883, reyudi eg það fyrst hér heinm hjá föður
mínum. Eg gróf í þurranu moldarbing, sem var vel þéttur,
gróf rúmar 3 álnir á breidd, lengd og dýpt, (eu staðurinu
var þó móti rigniugaátt), fylti haua svo með uýsleginni liá
og þakti yfir með nýskornu, blautu torfi og þar utan yfir lót
eg rúml. tveggja feta þykt inoldarlag svo vel samanþjappað
sem kostur var á. Þetta verkaðist vel og reyndist vel til
gjafar veturinn eftir. Eg hafði þá mold til að fergja heyið
með, því eg vissi þá ekki að annað væri notað til þess; á
Stend var mold notuð þegar eg var þar.
Síðan hefi eg á hverju sumri, að undanskildu 189G, gjört
súrhey úr háar-töðu og sum árin uokkuð af fyrri slættin-
um. Og aldrei misheppuast neitt. Eg hefi tekið grasið ým-
islega á sig koinið og látið það í gröfina, bæði rennblautt f
mikilli riguingu og eins slegið og rakað i þurru veðri og
látið heyið niður vel grasþurt. Bozt hefir mér reynst það
sem tekið er vel grasþurt. Það er þurrast í gröfiuni að vetr-