Búnaðarrit - 01.01.1902, Blaðsíða 145
137
þá fá skeptmrnar ræpu. Sé það gefið með hröktu eða sein-
slegnu heyi eða úrgangsheyi, rekjuin, og moði, þá raá það
og þarf að vera nokkuð mikill liluti gjafar. Eius og eg
hefi getið um hér að framan, bjó eg ekki til súrhey sumar-
ið 1890, Þá, um vorið, var dálítið eftir af því, rúmlega fets
þykt lag í öðruin enda grafariunar. Eg taldi vist að það
mundi verða ónýtt til íóðurs, og hjóst við að nota það til
að bera það uudir þökur á sléttu. En svo drógst fyrir mér
að taka það úr gröfinni og nota það til þess, svo það var
þar óhreyft og í svo mikilli óhirðu sem mest gat verið, því
það var ekkert ofau á því annað en torfusneplar og rusl,
sem barst oí’an á það, þaugað til i júlím. 1897, að eg fór
að hreinsa gröfina til að láta í liaua á ný, því þá var vætu-
tíð. Þegar eg hreinsaði ruslið af því og tók upp torfu-
sneplana, var súrheyið með óbreyttum lit og lykt og bragði.
Eg tók það sarat upp, þvi eg hugsaði að það mundi vera
skemt við botninn, eu það var ekki heldur skemt þar; eg
lét það því niður í gröiiua aftur undir nýja heyið, sem eg
lét í hana þá. Þetta er svo ótrúlegt að eg gæti naumast
trúað þyi, et' eg hefði ekki reynt það sjálfur, en satt er það
þó. Þetta, hvað súrhey þolir hin skaðlegu áhrif vatnsins,
er einn af þeim mörgu kostum þess, og hann er mjög þýð-
ingarmikill.
Eini ókosturinn sem mér þykir það hafa, er sá, að þeg-
ar viðvarandi frost er, frýs það í sárið, og þá or óþægilegt
að hagtæra því fyrir skepnuruar.
Það er góð regla að fara varlega i tilraunum og til-
breytinguin, einkum þegar þær hafa mikinu kostnað i för
með sór. Eu þegar sú aðferð er notuð við súrheysgerð, sem
eg liefi lýst og inór hefir reynst vel, þá er ekki um kostn-
aðarsama tilraun að tala. Og það er alt of mikil varfærui
að vilja ekki reyna hana þegar heyskapartíðin er óhagstæð;
þá gengur oft mikill tíini í snúuiuga á heyinu, til einkis
gagns, eins og menn vita, en heyið missir mikið af sínum
nærandi efnum við það að þorna og vöknaávixl. Það væri því