Búnaðarrit - 01.01.1902, Blaðsíða 212
204
Skógurinn myndar ekki eina heild heldur eru t.rén 1
smá þyrpingum misjafnlega há, sumt nærri því liggjandi
einkum i útjöðrum. Ejóðrin eru misjafnlega stór, þau eru
grasivaxin þar sem jarðvegurinn er rakur, en í útjöðrum eru
þau berari.
Þar sem birkið er þétt er lítið um aðrar plöntur. Þar
sem það er gisnara er fjalldrapi, lyng, víðir, grasateguudir
o. fl.
Skógarnir eru rjóðurfeldir, hið hezta at þeim er liöggv-
ið, hvar sein vera skal. Nú vex varla aftur upp af rótum
eða stofni gamalla trjáa, þess vegna fær annar jurtagróður
yfirhönd en skógarkjarrið á erfitt uppdráttar, sauðféð tefur
þá líka fyrir. í flest öllum islenzkum skógum er mikið af
rjóðrum, sem fjölga með hverju ári og liggur við, að þetta
muni fullkomlega eyða skógunum.
Þau rjóður sem eru inni í skógunum eru ekki mjög
hættuleg, en þar sem þau eru í útjöðrum er liættan meiri,
þar fer jarðvegurinn að blása upp, fjalldropiun megnar ekki
að binda hanu og vegna skuggaus fá aðrar plöntur þarekki
viðném.
Að nokkrum tíma liðnum breytist skóglendið i grýtta
mela, allur jarðvegur fýkur burt. Þar sem uppblástur einu
sinni er bj'rjaður heldur hann stöðugt áfram lengra og
lengra. Kjarrið, sem uppblásturinn stefnir á veikist og mink-
ar þaugað til að lokura ekki er annað eftir en fjalldrapi, er
svo hverfur með jarðvegitium og landið verður að grýttum
melum. Þessi afttirför sést í flestum fslenzkum skógum stig
af stigi, skógarkjarrið verður lægra og lægra, rýntir fyrir
fjalldrapauum og blæs síðast upp í mela.
Því verður ekki neitað að þessi afturför stafi af skeyt-
ingarlausu skógarhöggi ásamt með búpeningsbeitinni.
Norðurhlutiun af Hálsskógi hefir eyðst á þennan hátt;
þar eru nú auðir melar, sem fyrir einum tveimur inartu.s-
öldrum kvað hafa verið ágætur skógur. Skógarnir hindra
mikið vatnsrensli niður eftir fjalshlíðunum. Eyðist kjarrið
og annar gróður með þvi, getur jarðvegurinn ekki lengur