Morgunn - 01.12.1941, Síða 12

110
MORGUNN
heilt ár eða meira og átti erfitt með að ganga og var
göngulagið mjög líkt því, sem hér er lýst“.
„Nú kemur hún mögur og veikindaleg, með bláa
bauga neðan við augun“. B. spyr hvernig hárið sé útlits
nú. „Ég sé elclci hdrið, nema ég sé að það er dökkt. Það
er mikill skuggi yfir því, það er eins og reykur yfir því
og ég fæ ekki að sjá það. Það er eins og hún vilji fela
það, eða eitthvað er athugavert við það“.
Um þetta segir B.: „Þetta finnst mér afar merkilegt.
Hárið var klippt af henni í veikindum, þvert á móti vilja
hennar. Eftir það fyrirvarð hún sig alltaf fyrir hárleysið
cg vildi helst ekki láta sjá það. Hún sagði einu sinni við
rnig: „Ég get ekki látið nokkurn mann sjá mig síðan ég
var klippt“.
„Þetta finnst mér því“, heldur B. áfram, „merkileg
sönnun fyrir því, að vina mín H. hafi sjálf verið stödd
þarna hjá okkur, en ekki framkölluð af minni eigin
ímyndun“.
„Hvers vegna er hún svona hvarflandi? Vitið þér
það?“ B. neitar því ákveðið, að hún viti nokkuð um það.
Spurningin er ítrekuð, en B. neitar enn ákveðnara en
fyr. „Það stendur kona hjá stúlkunni, — hún er lifandi.
Hún virðist vera um þrítugt. Hún er feit í andliti. Hún
skiftir hárinu út í vinstri vangann, og það bylgjast mjög
yfir gagnauganu. Hún er lítið eitt hærri en H. sýnist mér.
Þér lýstuð henni nokkuð nánara“.
„Þetta er lýsing á systur H., sem er lifandi", segir B.
„Átti H. mjög bágt með að vera kyr með hendurnar? Ég
sé hana í rúminu og hún er alltaf að þreifa um lakið og
getur aldrei verið kyr með hendurnar. Hún hefir verið
veiklynd eða veilduð á geðinu. Hún er svo hvarflandi“-
Þetta kom fram enn ákveðnara en áður.
Um þetta segir B.: „Nú verð ég að játa því, sem ég þó
hafði ætlað að leyna í lengstu lög, þ. e. sálarástandi H-
síðustu ævistundirnar. En það er ekki síður merkilegt, að