Morgunn - 01.12.1941, Qupperneq 24

122
M 0 R G U N N
miður eru eðlileg eða afsakanleg heldur en þessi, sem nú
hafa verið nefnd. Og með því að vísindi og rannsóknir
hafa varpað ljósi á sjálfan dauðann, má víkja á bug
þessum óeðlilegu og þarflausu ástæðum til þess, að kviðið
sé komu hans.
Mörgum hættir enn til að líta á dauðann sem laun synd-
arinnar, og þannig í vissum skilningi sem bölvun. Séu
þeir kristnir, trúa þeir því, að Kristur hafi breytt bölvun-
inni í blessun, en ekki er það þó sjaldgæft, að eigi að síður
loði við óljós grunur um það, að samt sem áður sé dauð-
inn þó refsing fyrir syndina. Nú er það svo, að Kristur
kom til að opinbera sannleikann. Frammi fyrir Pílatusi
lýsti hann yfir því, að þetta væri hlutverk sitt, og læri-
sveinn hans sagði, að hann hefði „leitt í ljós lífið og
ódauðleikann“ með fagnaðarerindi sínu. Hann gerði ekki
manninn ódauðlegan. Hann opinberaði guðleg sannindi,
sem voru og eru ævarandi; svo að þegar hann „afmáði
dauðann“, gerði hann ekki annað en að sýna dauðann
eins ocj hann hefir ávallt verið í vitund og vilja guðs.
Dauðinn var aldrei bölvún guðs, heldur hugsaði maður-
inn sér hann þannig, Og í huga hans varð hann því að
bölvun. Það er sektarvitund mannsins, sem litaði skoðun
hans á dauðanum. Hverskonar hugmynd um bölvun í
sambandi við dauðann, er ekki veruleikinn sjálfur, heldur
mannleg ímyndun. Sú hugmynd stafar að nokkru leyti af
vanþekkingu, en að nokkru leyti af syndinni. Syndin er
andlegur dauði, og meðvitundin um hana skapar í mann-
inum ótta, einkum um það, er lýtur að andlega heiminum
og hinu ókunna.
Vísindin hafa fært sönnur á það, að líkamlegur dauði
tilheyrði viðburðarás heimsins löngu áður en maðurinn
var til á jörðinni. Eins og lífeðlisfræðingum er kunnugt,
er það hvorugt, að dauðinn sé gagnstæður hinu guðlega
áformi né heldur, að hann sé sjálfsagður fylgifiskur lífs-
ins. Fyrir því, hvað satt er í þessu máli, er ljós greinar-
gerð í bók nokkurri eftir Newman Smyth, er nefndist