Morgunn - 01.12.1941, Qupperneq 32

130
MORGUNN
Eftir að heimili mitt hafði orðið fyrir sprengju í loft-
árás, í okt. 1940, fluttist ég í gistihús, sem er í nágrenn-
inu. Minn ósýnilegi vinur var ekki ánægður með dvalar-
stað minn. Hvað eftir annað, kvölds og morgna, kom
þessi aðvörun til mín: „Þú skalt ekki dvelja lengi hér“.
Ég tók ekki mark á aðvöruninni. Var nú vinur minn að
verða taugaveiklaður? Og hver var auk þess þessi rödd?
Var þetta nokkuð annað en að ég var að tala við sjálfa
mig? Skynsemi mín var óbrjáluð enn, og ég var, sem bet-
ur fór, manneskja til að sjá fótum mínum forráð! En
þá heyrði ég röddina tala til mín aftur: „Þú hefir verið
aðvöruð og gerðu nú það, sem þér sýnist“.
Næturnar voru voðalegar um þetta leyti. Um kvöldið
15. okt., stóð ég við rúmið mitt og var á báðum áttum
hvort ég ætti að hátta. Ég var að spyrja sjálfa mig
hvort ráðlegt væri að fara úr fötunum þessa nótt. Þá
kom til mín gamla hugþekka röddin. „Háttaðu og farðu
úr fötunum eins og venjulega, í þetta sinn skulum við
sjá um þig“. Samt gat ég ekki ákveðið mig, og þá kom
röddin aftur: „Getur þú ekki treyst okkur? Hlustaðu
ekki á byssurnar. Sofðu. Við skulum vekja þig, þegar með
þarf“. Enn þá var ég hikandi við að fara úr fötunum, og
enn sagði röddin við mig: „Það verður séð um þig í nótt.
Sýndu nú trú þína“.
Þessi síðustu orð riðu baggamuninn. Ég lagðist róleg
til svefns og svaf í nokkrar klukkustundir. Þegar ég vakn-
aði, var allt með kyrrum kjörum. Hvað mundi vera fram
orðið? spurði ég sjálfa mig. Sennilega mundi innan stund-
ar verða komið með morgun-teið mitt. Þá talaði röddin
einu sinni enn: „Farðu á fætur og klæddu þig! Ég leit á
klukkuna og sá, að hún var hálf eitt. Hvaða vitleysa! sagði
ég við sjálfa mig og sneri mér til veggjar. „Farðu á fæt-
ur og klæddu þig! Farðu á fætur og klæddu þig!“ var sagt
við mig.
Ég hreyfði mig ekki fyrr en mér var blátt áfram ómögu-
legt annað. Hversvegna átti ég að vera að klæða mig?