Morgunn - 01.06.1976, Qupperneq 74

72
MORGUNN
lausn frá þjáningu og taugaveiklun, sem hrjáir manninn
vegna veraldarhyggju og andlegrar hlindni. — Boðskapurinn
er þannig, að einungis með óhagganlegri trúfesti, kærleika
gagnvart öllum mönnum og þvi, að vera óháður ávöxtum
athafnanna, verði hin andlega þjáning, hryggð og vonleysi,
og jafnframt hin brjálæðislega andstæða þessa, hin taum-
lausa blinda og misskilda gleði yfir efnislegum eða verald-
legum ávinningi, umflúnar. Á þann eina máta, að maðurinn
sé í andlegu jafnvægi og hófsamur í afstöðu sinni til þess,
sem veldur sorg og gleði, geti hann verið í sátt við sál sína,
og þannig öðlast sálarheill. Með slíku öðlist hann aðgang að
hinni tæru vizkulind, sem á sér upptök innra með hverjum
manni, svo frá henni streymi til hans hinar æðstu hugsanir
og innblástur andans. Þannig eignast hann innsæi og hug-
ljómun, þegar yfirborð hugans er orðið kyrrt og gárur ver-
aldlegrar hugðarefna loki ekki fyrir að skyggnst verði niður
í hið tæra djúp vizkunnar, svo hann megi bergja veigar
Mímisbrunns alþekkingarinnar frá hinni Æðstu uppsprettu.
— Fyrir sakir samtengingar við æðri vitsmuni skal maðurinn
ná að temja ástríðumar, — stjóma hug sínum og tilfinn-
ingum. Hann skal vera herra sins eigin lífs, hann skal vera
fær um að hafa taumhald á fákum stríðsvagn eigin lífs, og
á þann veg öðlast frið og lausn frá hugarkvöl og þjáningu. Þá
kemst hann í samband við sjálfan sig og sinn eigin innri
veruleika, og öðlast um leið sameiningu við hina Æðstu Sál.
Hann hefir þannig öðlast hina miklu „einingu“ eða sam-
stillingu, sem Indverjar hafa táknað með ýmsum orðum: orð-
inu Samadi, eða, eins og hinn mikli Buddha nefnir það, Nir-
vana, hinn æðsta friðinn.
Krisíni og Hindúatrú, — lögmál sáluhjálpar.
Boðskapur Bhagavad Gita til hinna hrjáðu kynslóða allra
alda er þannig grundvölluð á því, að manninum beri að
ástunda störf sín og skylduverk óháður, og rækja þau af alúð