Morgunn - 01.06.1976, Qupperneq 88

86
MORGUNN
gjarna vera fremur í verki með mér en öðrum á heimilinu
og var það mér síst til ama. Sagði hann jafnan „nafni minn,“
þegar hann beindi orðum sínum til mín. Ekki þurfti hann þó
að leita athvarfs eða skjóls hjá mér sérstaklega, því heimilis-
fólkinu varð fljótlega öllu hlýtt í huga til hans, eins og áður
er getið.
Þegar leið að vori fór hann að kenna nokkurs lasleika, sem
lýsti sér þannig, að hann hafði stundum óþægindi í hálsi,
einkum er hann var að matast. Lítið vildi hann þó gjöra úr
þessu og aftók með öllu að leita læknishjálpar, kvaðst ekkert
veikur að öðru leyti. Öskaði þó fremur að nærast á mjólk og
spónamat en fæðu í fastara formi og var honum auðvitað fús-
lega veitt það, ef hann óskaði þess. Það var þvi ekkert gjört
frekar í þessu efni að sinni. Og fór svo fram um hríð. En
fremur mun þessi lasleiki hans liafa ágerst, er leið að vori,
þótt hann vildi ekki kannast við það, enda ekki merkjanleg
ytri veikindamerki á honum. Hann geklc að sínum venjulegu
störfum fram á síðasta dag og matarlyst virtist eðlileg. Og
fór svo fram um hríð, að ekki var frekar að gjört í þessu efni.
En hér urðu snögg mnskipti og óvænt. Það var venja móður
minnar, að fara fyrst á fætur af heimilisfólki að morgni til
þess að glæða eld og undirbúa matseld. Þorsteinn klæddist
þá venjulega um sama leyti og fór til sinna starfa, sem var að
hirða nautgripi í fjósi, sem var í bæjarþorpinu og auk þess
ýmis önnur störf, sem til féllu á heimilinu hverju sinni. Það
gjörðist svo að morgni dags, nálægt sumarmálum, er móðir
mín hafði tendrað eld að venju, að hún veitti því athygli, að
Þorsteinn var ekki kominn á fætur, svo sem venja hans var
um það leyti, svo hún fór að grennslast eftir, hverju það sætti.
Þegar hún kom inn í herbergið til hans er hann vakandi og
segir: „Viltu gjöra svo vel að gefa mér að drekka, Sveinbjörg
min.“ Já, segir hún, „en þú ferð nú ekkert á fætur strax,
Þorsteinn minn“; fer að vörmu spori fram í búr, en þar var
geymdur mjólkurmatur o. fl., sem þurfti kalda geymslu,
lætur nýmjólk í könnu og fer að svo búnu upp til Þorsteins.
En, er hún kemur þangað er hann örendur. Ró og friður