Búfræðingurinn - 01.01.1940, Blaðsíða 29

BÚFRÆÐINGURINN
23
Þessi dýr voru veidd í norðanverðum Bandaríkjum og
Canada. Á þeim slóðum er allmikið af smá nagdýrum, sem
þar verða eðlilega aðalfæða refann-a.
Það, sem er sérslaklega eftirtektarvert við þessar rann-
sóknir, er það, að þær sýna greinilega, að refir eru ekki
eingöngu kjötætur, en lifa, þegar þeir eru frjálsir ferða
sinna og geta sjálfir hindrunarlaust valið fæðu sína, að %
hluta af jurtafæðu, svo sem grastegundum og alls kon-
ar villtum ávöxtum og herjum, sem þeir ná í. Hamilton-
rannsóknin sýnir, að 25.8 % af allri fæðunni er jurtafæða.
Það er líka eftirtektavert, að rannsóknirnar eru fram-
kvæmdar að haustinu og vetrinum, þegar erfiðara er að
ná i jurtafæðuna en að sumrinu. Það virðist því ekki
rangiátt að álykta af þessum rannsóknum, að um 20 %
af fæðunni verði ávallt að vera ávextir, grænmeti og
kornmatur og að sumrinu til nokkru meira eða um
30 %. Það verður því að slá því föstu, að refir eru í eðli
sínu ekki eingöngu kjötætur, en þurfa nauðsynlega liæfi-
legt magn af jurtafæðu. Reynslan hefir líka sýnt, að refir,
sem eru fóðraðir eingöngu á fæðu úr dýrarikinu, van-
])rifast og gefa Iclegan arð. Slíka fóðrun ber að fordæma.
Annað er það, sem framangreindar rannsóknir greini-
lega bera með sér og rétt er að veita sérstaka eftirtekt.
Villtir refir éta nær eingöngu lcjöt af dýrum, sem eru
miklu minni en þeir. En kjöt af þessum smádýrum er
yfirleitt iniklu ríkara af ólífrænum efnum, söltum, en t. d.
kjöt af hinum stærri liúsdýrum: lirossum, nautum og
sauðfé. Mismunurinn er þó ekki allur innifalinn í þessu.
Refirnir éta smádýrin mcð húð og hári, innyflum og öllu
saman, og sjá sér þannig sjálfir fyrir mjög steinefnaríku
og bætiefnaríku fóðri.
Næringarefnin.
Þegar taka skal ákvörðun um fóðrun á refum, er aldir
eru sem húsdýr, her að taka sérstakt tillit til, hver er hin
eðlilega og bezta fæða liinna villtu bræðra þeirra og systra.
Með þvi einu móti má húast við sæmilegum árangri.