Búfræðingurinn - 01.01.1940, Blaðsíða 40

34
BÚFRÆÐINGURINN
ekki er talið fyrsta flokks mannafæSa. Sé kjötíð mjög
feitt, þarf að skera það mesta af fitunni úr, áður en gefið
er. Hitt mun þó algengara, að gömlu rollurnar eru ekki
feitari en það, að óþarfi er að taka fituvefina frá. — Ivinda-
kjöt inniheldur um 14—15 % eggjahvítu.
Nautakjöt. Af því mun tæplega vera notað til refafóð-
urs nema kjöt af gömlum kúm, sem oftast er mjög léleg-
ur mannamatur. Þetta getur þó verið sæmileg refafæða.
En þó er ekki við því að húast, að gamalkýrkjöt sé jafn
næringarríkt eins og af yngri og að jafnaði feitari dýr-
um.
Hrossakjöt er yíirleitt talið léttmeltara og betra refa-
fóður en kjöt af gömlum ám og kúm. Þó er galli á hrossa-
kjöti, að það er oft mjög feitt. En hrossafitan er bráðfeit,
og þola refirnir hana mjög illa, sérstaklega ef kominn er
noklíur vottur af þráa í hana. Það er því nauðsynlegl að
skera fituna sem vandlegast úr kjötinu, áður en það er
gefið, sérstaklega að sumrinu.
Verður þá ófrávíkjanlega að skera alla fitu úr því, að
öðrum kosti liefir það mjög skaðleg álirif á fekhnn, hárin
fá daufan og hrúnleitan blæ, sem dregur mjög úr verð-
mæti skinnanna og hindrar verðlaun á sýningum. Af
þessum ástæðum vill lirossakjötið verða úrgangssamt, og
ber að taka tillit til þess, þegar það er keypt til refafóð-
urs. Aftur á móti er hrossakjöt talið gott fóður að vetr-
inum, sérstaklega um fengi- og meðgöngutímann.
Lifur, hjörtu, nýru og vömh eru ágætis refafóður og yfir-
leitt næringarefnaríkara en kroppskjötið. Þetta á þó sér-
staklega við um lifrina, sem er auðug af vítamínum. Vegna
hins sérstaka verðmætis lifrarinnar og vegna þess, að hún
liefir mjög leysandi áhrif á magann, er ekki rétt að gefa
hverju dýri nema lítinn skammt af þessu verðmæta fóðri
daglega.
Kjöt af sjávardýrum. Það kjöt, sem hér kemur tíl gi’eina,
er hvalkjöt og selkjöt.
Sú aðalkrafa verður að vera gerð lil þess kjöts, að
það sé algerlega fitulaust. Verður að fylgjast mjög vel