Ný saga - 01.01.1999, Blaðsíða 14

Helga Kress
þínum góðu hlutum og dæmum.“47 Það gerir
hún síðan í löngu og ýtarlegu máli. María
egypska hefur verið portkona í Alexandríu,
„svo sem sú er verst mátti vera“ og framið
„líkamslosta með hverjum manni er það vildi
gera“. Hún kaupir sér föt til að körlum lítist
vel á sig og mat og drykk „til þess að líkami
minn skyldi þá meiri gleði standast og fleira
illt lystast en áður“. Þegar allir karlmenn í
Alexandríu eru uppurnir kemur hún sér á
skip til Jórsala. Þarna vill hún hætta frásögn
sinni, en munkurinn biður hana spenntur að
halda áfram: „Fyrir guðs sakir, systir, kvað
hann, segðu mér lengra, því að það gerir
margan mann góðan ef slíkt heyrir.“ Á skip-
inu lokkar hún til sín alla karla og „var svo
sem pyttur helvítis í að falla öllum þeim er
við mig áttu og svo sem fella til músa.“ í
Jórsölum fer hún um borgina alla „og lokkaði
ég til mín hvern mann þann sem ég mátti og
spandi ég svo sálir þeirra til helvítis sem
fiskar vefjast í neti.“48 Þessi kona sem hefur
verið í hreinsunareldi eyðimerkurinnar í 47 ár
er sams konar „porthús líkamans“ og lýst er í
skriftamálum Ólafar og konan sem þar skrift-
ar óttast „þó síðla sé, að fjandinn ntuni til
eldsneytis geymt hafa, minni hörmulegri sál
til bótlausrar bölvunar.“
Aumasti kennimann
Um leið og skriftamál Ólafar eru paródía á
skriftir eru þau klám um líkama kvenna og
kynlíf, þar sem karl leggur konu játningar í
munn og lætur hana ljóstra upp sínum
forboðnu leyndardómum.4g Hina karl-
legu uppsprettu má sjá á ýmsum stöð-
um í textanum sjálfum. Fyrir utan að
konan er stundum látin karlkenna
sig málfræðilega, segist t.a.m.
hafa girnst þess að vera
„heilagur“, kemur þetta
fram í myndmáli
samfaralýsing-
anna, þar

12
sig hlutverk karlsins og er ofan á, eða hún er
lil hliðar sem er stelling homrna (eða dýra).50
Á tveimur stöðum þar sem textinn breiðir
hvað mest úr sér er lýsing á kynferðislegri
fullnægingu sem getur ekki átt við um konur.
En hér koma jafnframt fyrir þær klúru klaus-
ur sem forseti Bókmenntafélagsins „inn-
sirklaði“ og lét fella burt í útgáfunni.
Svo bar það og til stundum, þó háskalegt
væri, ef eg hafði nokkra styggð eða reiting
míns bónda ófyrirsynju og hann vildi mig
þýðast, hugsaði eg að hann skyldi missa
þeirrar gleði sem eg mátti honum veita og
útgefa, hafði þær hræringar með sjálfri mér
áður hann bar sig til nokkurra gjörða, að
mitt náttúrlegt eðli losaðist burt úr tilheyri-
legum stað og í ógildan akur á minn lík-
ama, myrðandi það efni og undirstöðu sem
afskaplegt er, sem almáttugur guð hefur til
ætlað að af samblandi blóðsins rná gerast.
Þetta er Iýsing á sjálfsfróun og sáðfalli,
reynsla karlmanns án samneytis við konur,
sennilega klerks eða kannski munks.51 Athæf-
ið er „háskasamlegt“. I „Speculum penetent-
is“ er það „peccatum contra naturam", en svo
kallast „er maður sáir sæði sínu öðru vísi en í
kvenlegan akur, það er í konu bland, að þar
fæðist sáðið sem til er sett.“ Þessi synd er
„mortale" og „er því meiri sem meiri eru
mein á og fúlslegar framið“.52 Það sama kem-
ur fyrir í lýsingu á framhjáhaldi konunnar
sem skriftar:
Einkanlega hefi eg misgert eigi síður, minn
kæri faðir, að eg hefi oftlega í blíðlæti verið
með aðra karlmenn, það er að skilja í koss-
um og faðmlögum, gleðilegum orðum og
léttlátum augnatilrenningum, í umspenn-
ingum og nákvæmri líkamanna samkomu
og í átekningum handanna og margháttuð-
um viðvikum þeim er full blíða mætti af
gerast, og þó að með guðs drottins forsjá
og þeirri minni ástundan að eigi skyldi eg
af þess háttar manni saurgast, og þó að eg
hefði við sjálfa hórdómsins framning eða
samkomu getnaðarlimanna frí verið, þá
hefi eg allt eins af fyrr sögðum blíðskap
ruglast með sjálfri mér, svo að það hefir
losnað sem eg átti að halda burt af geymslu
míns kviðar og í óskaplegan stað annars
vegar á ntinn líkama, og hvílík synd mér er