Ný saga - 01.01.1999, Blaðsíða 84

Katrín Kristinsdóttir
Að vera góður
íslendingur er
að vera sönn
manneskja,
trú köllun sinni
í lífinu, hvar í
heiminum sem
við búum
Ólafía Jóhannsdóttir14. Þá fórum við að skilja.
Þetta kalla ég þjóðrækni, þetta er það sem all-
ir eiga að hafa í huga, að gera þjóðflokki sín-
um sóma, gagn, það eru verkin sem tala, sem
lifa um aldir alda. Eg og margir fleiri hafa
gagn og ánægju af verkum þessa fólks hvar í
heiminum sem þeir hafa búið. Minnismerki
Ólafíu er ekki reist á íslandi, það er langt frá
hennar föðurlandi, ég veit ekki til að íslend-
ingar hafi reist henni minnisvarða, heldur er
ekki örgrannt að landar hennar hafi bara
gjört gys að henni þegar hún var að reyna að
útbreiða sitt góða starf heima.
Ég kynntist konu í New York sem er að
gera svo mikið líknarstarf þar að ég hefði
ekki getað trúað því ef ég hefði ekki reynt
það sjálf. Svoleiðis var, að ég var að senda
kistu til íslands og þeir góðu herrar vildu ekki
eiga neitt við það nema ég komi daginn áður
en skipið færi, en ég var að fljúga heim næsta
dag og þekkti engann. En af hendingu hitti ég
þessa konu um kvöldið og hún segir: „Þú mátt
nefna nafn mitt og vittu hvað þeir segja.“ Ég
flýtti mér ofan eftir og segi: „Mrs Camp
sagði mér að þið munduð sjá um kistuna
mína.“ Ó þeir voru allir eitt bros og sögðu
það væri besta konan sem til er í New York,
og kistan kom með bestu skilum til Reykja-
víkur. Þessi kona er að gera líknarstarf eins og
Ólafía. Þetta er fólk sem er fullt af kærleika til
annarra, langt í burtu frá sínu föðurlandi.
Ólafía er fræg á Norðurlöndum, en Vilhjálm-
ur Stefánson er frægur um allan heim. Að
vera góður íslendingur er að vera sönn mann-
eskja, trú köllun sinni í lífinu, hvar í heimin-
um sem við búum.
Verið þið blessaðar og sælar og ég bið ykk-
ur fyrirgefa þetta skrif, ykkar einlæg.
Dóra Thorsteinson
Kœru konur.
22. apríl 1953
Frænka mín minntist á það við mig að þið
væruð oft að spyrja um mig og hugsa til mín.
Þetta þykir mér sérstaklega vænt um, því ég
met það mest af öllu að hugsa vel til fólks.
Máttur hugsananna hefur meiri kraft en
margur hyggur, og þess vegna þykir mér vænt
um, því ég veit að þið hafið góðar hugsanir til
mín. Kæra þökk. ... Jæja, einhver sagði mér
að það hefði verið sagt, að hér á ströndinni
þyrfti maður ekkert annað en að rétta hend-
ina út um glugga þá gæti maður náð í öll þau
aldin sem maður vildi. Ég fyrir mitt leyti trúi
ekki að nokkur Islendingur leggi trúnað á
þetta, þið íslendingar eruð svo gáfað fólk, ég
veit að þið yfirleitt trúið ekki þessu. Sannleik-
urinn er þetta að hér vaxa aldin en það verð-
ur mikið fyrir því að hafa að ná góðum ár-
angri. Ég þekki þýskt fólk þar sem að konurn-
ar vinna út í garði frá kl. 6 til í myrkri á kvöld-
in. Svo talaði ég við Pólverja famíliu urn dag-
inn, ég spurði konuna: „Verðuru ekki þreytt
að vinna svona langan vinnutíma?“ „Nei, nei,“
segir hún, „veðrið er svo gott.“ „Er ekki gott
veður í Póllandi?“ sagði ég. „Stundum," segir
hún, „en ég kom frá Síberíu.“ Ég bað guð
að hjálpa mér og fór að verða forvitin og
langaði að spyrja og spyrja. Svo ég segi: „Er
ekki voðalegt að vera þar,?“ „Nokkuð svo“
segir hún. „Hvernig er það, gastu nokkuð lát-
ið vaxa þar?“ „Já“, segir hún, „ég byrjaði
plönturnar mínar inni því sumarið er stutt en
heitt svona líkt og í Manitoba.“...
Jæja, annars er merkilegt hvað þetta Mið-
Evrópufólk er myndarlegt og duglegt. Það
fær óræktað land, eftir 2-3 ár eru þetta orðin
blómabú hjá því og mesta myndarfólk rnargt
af því. ... þegar fólk er orðið gamalt þá flytur
það hingað í góða veðrið frá austurfylkjunum,
hefur þá lítil efni og svo er ellistyrkurinn svo
því getur liðið vel, nerna hvað margir fá gikt
hér í rigningunni og sólarleysinu á veturna og
rakinn mikill.
Þá er að segja frá mannfólkinu það er líka
mikið öðruvísi en austar frá, lifir öðruvísi lífi,
þetta er líka hafnarborg og mér er sagt að það
sé af því að hér er allt svo frítt. Bjórstofur fyr-
ir bæði konur og karla, en best að fara ekki
lengra út í þau mál. En eftir mína reynslu og
margt sem ég hefi séð mundi ég ráðleggja öll-
um sem ,..15 nokkurn veginn að hlynna að sín-
um og sínu umhverfi, því þótt við gæturn safn-
að auði, sem auðvitað allir vona, þá ber allt að
sama brunni. Þess hefi ég oft séð dærni að
þegar maður er búinn að safna þá er rétt tími
til að fara ofaní gröfina, og þið vitið hvað