Ný saga - 01.01.1999, Blaðsíða 91

Erindi liðins tíma
Mynd 3.
Börn að leik í fjör-
unni á Húsavik.
„Hér áður fyrr léku
börn sér með
heimatilbúna báta
i flæðarmálinu.
I dag eru tölvuleikir
vinsælasta afþrey-
ingin hjá börnum.
Skrifuð saga er best
til þess fallin að
varðveita þær breyt-
ingar sem verða á
íslensku þjóðfélagi
í timanna rás“.
fræðileg fagmennska. Nefndin var vel virk og
kom alloft saman á ritunartímanum. Fjöl-
mörg álitamál voru þar brotin til mergjar og
allir tóku nefndarmenn þátt í baráttunni við
heimildirnar, einkanlega þó við að hafa uppi á
þeim. Það er þakkarvert að allir sem til var
leitað, fyrirtæki, félög og einstaklingar, brugð-
ust vel við og af áhuga þegar eftir því var leit-
að að gerðarbækur og önnur gögn yrðu lánuð
höfundi og í einstaka tilvikum lögðu þessir
aðilar verulega vinnu í að leita slík gögn uppi.
Slíkur stuðningur er ómetanlegur og lýsir
bæði áhuga og velvilja í garð félagsins og
verkefnisins.
um skyldur þess í þessu samhengi? Slíkar
spurningar leiða af sér enn aðrar. Er íslensk
sagnfræði og íslensk fræði yfirleitt einkamál
sérfræðinga og háskólafólks og óviðkomandi
okkur sem lifum og störfum utan fræðaheims-
ins?
Það verður að viðurkennast að slík álita-
mál komu aldrei til umræðu innan félagsins
eða ritnefndar svo mér sé kunnugt. Við höf-
um öll alist upp við menningu okkar og sögu
sem sameiginlega eign. Mikill almennur
áhugi á sagnfræðilegu efni, ötult kennslustarf
í skólum og blómleg bókaútgáfa undirstrika
þetta. I raun held ég að einmitt þessir þættir
Sagan og franitíðin
Mér hefur nokkuð orðið tíðrætt um nauðsyn
þess fyrir Verkalýðsfélag Húsavíkur (sem og
raunar önnur félagasamtök svipaðrar tegund-
ar) að skrá sögu sína, þá ábyrgð sem það ber
í því efni og loks þá skyldu að miðla þekkingu
á sögunni til félagsmanna. Má í þessu sam-
bandi enn spyrja um réttmæti þess að félagið
standi sjálft að slíku verkefni; höfum við ekki
„atvinnumenn“, sérfræðinga og háskólaaka-
demíu, sem fást við rannsóknir af slíku tagi
og bókaforlög sem koma íslenskri sagnfræði
á þrykk og í hendur lesenda? Er það félags-
ins að skilgreina í þessu efni nauðsyn á sam-
antekt sögunnar, ber það ábyrgð á fram-
gangi íslenskra sagnfræðirannsókna, þótt
ekki sé nema í srnáu, og hvað er þá að segja
séu undirstaða þess að íslensk fræði fái sæmi-
lega þrifist - við berum öll ábyrgð á því að
menning okkar og saga fái lifað af umrótið í
margmiðlunarþjóðfélaginu þar sem lífið litasl
enn meir af framandi straumum sem berast
hvaðanæva að. Það eru líka hugðarefnin sem
leiða okkur að þeim verkefnum sem við fá-
umst við, hvort sem það er sóknin að betra og
lífvænlegra þjóðfélagi eða sú rækt sem við
sýnum sögu okkar og menningu í verki.
Frumkvæðið að því að ráðist sé í ritun og út-
gáfu sagnfræðiverka liggur ekkert endilega
hjá fræðimönnum eða bókaútgáfum. Hvert
og eitt okkar getur tekið af skarið og hrundið
úr vör slíku verki.
Það má auðvitað alltaf segja sem svo að
það sé ekki stéttarfélaga að sýna slíkt frum-
kvæði. Tilgangurinn með stofnun þeirra og
89