Morgunblaðið - 11.07.2011, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 11. JÚLÍ 2011
✝ ArnþrúðurMargrét Jó-
hannesdóttir (Dúa)
sjúkraliði fæddist
25. júlí 1931 á
Gunnarsstöðum í
Þistilfirði. Hún lést
á Landspítalanum
við Hringbraut 28.
júní 2011.
Foreldrar henn-
ar voru Jóhannes
Árnason bóndi og
Aðalbjörg Vilhjálmsdóttir ljós-
móðir. Systkini: Axel, Anna
Guðrún, Arnbjörg, Sigríður,
Þorbjörg, Árni og Guðbjörg.
Arnþrúður giftist árið 1951
Sigurði Gunnlaugssyni, fæddum
1929 á Akureyri, garðyrkju-
fræðingi og prjónameistara.
Foreldrar hans voru Hulda Guð-
mundsdóttir og Gunnlaugur
Jónsson. Fósturfaðir Sigurðar
var Gunnlaugur Sigurður Jóns-
son.
Arnþrúður og Sigurður eign-
uðust fimm börn: 1) Aðalbjörg, f.
1951, gift Gísla Eiríkssyni. Börn
þeirra: Eiríkur f. 1979, í sambúð
með Helgu Þórunni Gunnlaugs-
urhúsum á Gunnarsstöðum næst
yngst í systkinahópnum. Ung að
aldri missti hún móður sína, en
Jóhannes faðir hennar hélt
áfram heimili og búskap með
börnum sínum. Veturinn 1947-
48 sótti hún nám í Reykjaskóla í
Hrútafirði og veturinn 1950-51 í
Húsmæðraskólann á Hvera-
bökkum. Arnþrúður vann um
tíma á Garðyrkjuskólanum á
Reykjum í Ölfusi þar sem föð-
ursystir hennar var ráðskona.
Þar kynntist hún eftirlifandi
eiginmanni sínum vorið 1949,
þar sem hann stundaði nám.
Arnþrúður og Sigurður byggðu
sér hús á Kópavogsbraut á Kárs-
nesi, fluttu í það vorið 1960 og
bjuggu þar til ársins 1999. Um
tíu ára skeið gekk hún næt-
urvaktir á Grund ásamt því að
sinna heimilisrekstri og uppeldi
barna. Í kjölfarið lauk hún námi
í Sjúkraliðaskóla Íslands og réð
sig til starfa á endurhæfing-
ardeild Grensáss. Þar vann hún
allt til starfsloka, var stolt af og
talaði af virðingu um starfsem-
ina þar. Kringum 1980 keyptu
þau hjón sé landskika úr landi
Austureyjar við Apavatn. Þar
hófu þau trjárækt og komu sam-
hent, sér og fjölskyldunni, upp
sælureit sem þau nefndu Mýri.
Útför Arnþrúðar fer fram í
kyrrþey, að hennar ósk, mánu-
daginn 11. júlí.
dóttur og þau eiga
tvö börn, Greipur,
f. 1982, Arnþrúður,
f. 1987. 2) Gunn-
laugur Sigurður, f.
1953, d. 2009,
kvæntur Gíslunni
Arngrímsdóttur.
Börn þeirra: dreng-
ur f. 20. apríl 1970,
d. 21. apríl sama ár,
Sigurður, f. 1973,
Bergþóra, f. 1975,
hún á einn son, Hulda, f. 1986,
hún á einn son. 3) Hulda, f. 1957,
gift Haraldi Þorsteinssyni. Börn
þeirra: Jóhannes, f. 1977, Þor-
geir f. 1980, í sambúð með Ásdísi
Einardóttur, þau eiga einn son,
Bergþóra Magnea, f. 1983. 4)
Sigurlaug, f. 1962, gift Emil Val-
garðssyni. Börn þeirra: Bene-
dikt Sigmar, f. 1981, Ester
Anna, f. 1984, Emil Þorri, f.
1990, Þorkell Óttar, f. 1994. 5)
Margrét, f. 1965, gift Eyþóri
Rafni Þórhallssyni. Börn þeirra:
Guðlaugur Garðar, f. 1991, Dav-
íð Ármann, f. 1994, María Mar-
grét, f. 2005.
Arnþrúður ólst upp í föð-
„Að kveðjustundu hefur klukkan tifað.“
(Jóhann Jóhannsson)
Síðustu daga hefur þetta ljóð
hljómað í höfði mínu, með blíðri
og fallegri söngrödd mömmu:
Snemma lóan litla í
lofti bláu , „dírrindí“
undir sólu syngur:
„lofið gæsku gjafarans –
grænar eru sveitir lands,
fagur himinhringur“.
Ég á bú í berjamó,
börnin smá í kyrrð og ró
heima’ í hreiðri bíða;
mata ég þau af móðurtryggð,
maðkinn tíni þrátt um byggð
eða flugu fríða.“
Lóan heim úr lofti flaug
(ljómaði sól um himinbaug,
blómi grær á grundu)
til að annast unga smá –
alla étið hafði þá
hrafn fyrir hálfri stundu!
(Jónas Hallgrímsson)
Við hjónin viljum þakka henni
fyrir allan stuðninginn í gegnum
árin. Húmorinn hennar, náttúran
og heilræðin eru okkur ofarlega í
huga. Henni þótti mikilvægt að
allir kynnu þá kúnst að skilja
áhyggjur af börnum og búi eftir
um leið og fólk lokaði dyrunum á
eftir sér á leið í ferðalag. Njóta
frísins, treysta því að þeir sem
gættu heimilisins myndu sjá um
að allt gengi vel. Nú biðjum við
þess að hún hafi skilið við sínar
áhyggjur og treysti okkur til að
sjá um þá sem eftir eru, sérstak-
lega pabba.
Góða ferð, elsku mamma.
Sigurlaug og Emil.
Hugsið ykkur, allt þetta fólk
og enginn eins. Svona lýsti Dúa
tengdamóðir mín heimsókn sinni
til erlendrar stórborgar fyrir
nokkrum árum. Þessi orð lýsa
Dúu betur en mörg önnur, því
þannig var hún, lagði sig í líma
við að kynnast hverjum einstak-
lingi og meta hann að eigin verð-
leikum og skipti þar engu um
stöðu, stétt eða hvort um barn
eða fullorðinn var að ræða. Þann-
ig löðuðust barnabörnin að henni
og undu sér hvergi betur en í ná-
vist ömmu sinnar og þar var hún
drottning í ríki sínu og skipulagði
út í hörgul leiki með þeim og
hafði einnig einstakt lag á að láta
þau hjálpa til við létt störf sem til
féllu. Sama hvað amma Dúa hafði
fyrir stafni þá var það gert á
spennandi hátt í augum
barnanna og þannig náði hún að
laða fram það besta í fari hvers
og eins, og þannig var það með
fullorðna fólkið líka, allir höfðu
einhverju hlutverki að gegna í
návist Dúu.
Ég kynntist Dúu um miðbik
sjöunda áratugarins þegar kynni
mín og Huldu dóttur hennar hóf-
ust og má með sanni segja að hún
tók mér vel og urðum við fljótt
góðir félagar og áður en varði var
undirritaður byrjaður að taka til
hendinni undir öruggri hand-
leiðslu hennar við að stinga upp
kartöflugarðinn, flísaleggja og
mála glugga og veggi á Kópa-
vogsbrautinni. Skipti þar engu
hvort undirritaður hafði unnið
slík störf áður, maður þurfti þá
bara að læra. Allt þetta var gert í
hæfilegum skömmtum, vandlega
úthugsuðum af Dúu. Dúu tókst
einnig að gera matargikkinn mig
að alætu á skömmum tíma, enda
afbragðs kokkur, það var alveg
sama hvað var í pottunum, allt
varð að veislumat.
Eitt sinn vorum við Dúa ásamt
fleirum í berjamó í miklu berja-
landi og hafði Dúa áhyggjur af
því hvað við þyrftum að skilja
mikið af berjum eftir þrátt fyrir
ötula tínslu, því hvert sem litið
var voru bláar þúfur stútfullar af
berjum. Þá hafði Dúa að orði að
seinka ætti kennslu í grunnskól-
um og leyfa börnunum að fara í
berjamó, þannig mætti slá tvær
flugur í einu höggi, annars vegar
myndu börnin komast í nána
snertingu við íslenska náttúru og
einnig færa björg í bú. Svona var
Dúa, alltaf tilbúin með lausnir á
vandamálum, réttlátar, jákvæðar
og hugmyndaríkar lausnir fyrir
allt og alla, lausnir sem voru
markaðar af skýrri og sterkri
réttlætiskennd ástinni á Íslandi,
íslenskri náttúru, mönnum og
málleysingjum.
Ég vil í lokin á þessum fátæk-
legu orðum nota tækifærið og
færa þér, Dúa, þakklæti fyrir
„stálskálarnar“, „þegar ég sagaði
slátrið“ , „ökulagið“, „skoðanirn-
ar“, „dugnaðinn“, „hugmynda-
auðgina“, „samfylgdina“,
„Huldu“, minninguna um þig.
Haraldur Þorsteinsson
Landið, sem mín vígð er vinna,
vöggustöðin barna minna!
Ég hef fellt í lag og línu
ljóðið mitt í grasi þínu.
Yfir höfuð yrkir mitt
aftur seinna grasið þitt.
Hjarta og hugur er
heimabundið þér.
Met ei við milljón dali
mætur, sem á þér ég hef,
stuðla ei í stef
hrós þitt í hundraða tali.
Sé ei rík þú sért –
syng, að slík þú ert:
Allslaus undi eg mér,
ás og grund, hjá þér.
Einkunn er þín sú,
yndi mér varst þú!
Myndi í fjarlægð þér frá
fluttur út í heiminn víða
eftir þínu sólskini sjá,
sakna þína hríða.–
Bert og bólfest land,
byls og skjóla land,
hvamms og hóla land,
húms og sólar land!
Landið, sem mín vígð er vinna,
vöggustöðin niðja minna!
(Stephan G. Stephansson)
Elsku amma Dúa, þú lifir í
minningum okkar og við söknum
þín.
Akureyringarnir þínir,
Benni, Ester Anna, Emil
Þorri og Þorkell Óttar.
Það var hásumarið 1995 sem
við bræðurnir tókum far með
Fagranesinu ásamt ömmu Dúu
heiman frá Ísafirði, norður fyrir
Horn og alla leið í Reykjarfjörð á
Ströndum. Þó svo að siglingin
sjálf hafi einungis verið fyrsti
leggur leiðarinnar varð hún
ógleymanleg og amma strax far-
in að hugsa hverja hún gæti sent
næst í siglingu fyrir Horn. Næsti
leggur leiðarinnar var ganga til
kirkju í Furufirði þar sem átti að
ferma vini. Reykjarfjarðarbænd-
ur gátu varla leynt undrunarsvip
sínum þegar þeir horfðu á eftir
unglingunum tveimur og ömmu
þeirra.
Búseta okkar á Ísafirði fjarri
Kópavogsbrautinni olli því að
samverustundir sem þessar voru
ekki algengar en þeim mun eft-
irsóttari. Hvert sem tilefnið var;
barnaveislur, jólaboð, kvöldkaffi,
millilendingar og það að vera
veðurtepptur og dvöl, þá var hús-
ið alltaf opið og afi látinn snúast.
Eiríkur hafði nokkru áður gengið
með ömmu milli Landmanna-
lauga og Þórsmerkur og þótti
ekki ganga verr en svo að nú
skyldi leikurinn endurtekinn.
Það er skemmst frá því að segja
að ferðin gekk vel og ekki fór að
draga til tíðinda fyrr en í Svarta-
skarði. Og þó. Á leiðinni, við
nokkur tækifæri, hafði amma
dregið upp pela með koníaki og
leyft okkur að dreypa á, úr ein-
um tappa á mann enda skaðar
það engan. Frá Svartaskarði er
víðsýnt og loks sáum við til bæjar
í Furufirði og það var erfitt að
hemja fæturna og stökkva niður
fannirnar.
Amma Dúa hefur alla tíð verið
uppátækjasöm og séð til þess að
hlutirnir gerist. Hún flaug vestur
til okkar snemma árs 1987 þegar
nafna hennar, Arnþrúður, fædd-
ist. Það þurfti að gæta drengj-
anna og halda heimili. Leiðir
þeirra Arnþrúðanna áttu svo eft-
ir að liggja oft saman. Það þótti
ekki tiltökumál að skrá sig á
námskeið í þjóðbúningasaum
þegar nafna hennar á Ísafirði
hugðist fermast í slíkum. Nema
hvað? Amma þreyttist ekki á að
fárast yfir flakkinu á okkur fram
og til baka yfir landið, þrátt fyrir
það stóðum við hana að því sama
trekk í trekk. Fermingar og aðr-
ir stórviðburðir urðu enn hátíð-
legri þegar amma og afi voru
mætt. Nú, amma stakk auðvitað
upp á því, og stóð fast á, að við
skyldum bara láta okkur gossa
niður í Furufjörð, hún myndi
bara fara fetið og hvílast á leið-
inni. Og það stóð heima. Við þut-
um af stað og skildum ömmu eft-
ir.
Amma Dúa var auðvitað eins
og allar ömmur, með kökur og
kleinur í öllum hólfunum á bíln-
um, kókópöffs eins og hver gat í
sig látið og stolt af öllum okkar
uppátækjum, hver sem reisnin
yfir þeim var. Svo var amma eng-
inn eftirbátur afa í sögu-
mennsku. Lambakjöt og sósa
með nokkuð sönnum skemmti-
sögum af okkur, fólkinu okkar og
þeim sjálfum ásamt óskilgreind-
um eftirréttum var háskólastúd-
entum kærkomið mitt í próf-
lestri. Maturinn alltaf góður en
sögurnar og kímnin stóðu uppúr.
Og eina söguna gat hún sagt
endalaust. Söguna af því þegar
strákarnir tveir komu hlaupandi
heim að bænum og Furufjarðar-
systur komu út og spurðu um
ömmu þeirra. Nú, hún er á leið-
inni niður hlíðina, svöruðu þeir
þá. Ein? Já, en það er allt í lagi,
hún er með koníakspelann með
sér.
Eiríkur, Greipur og
Arnþrúður Gíslabörn.
Arnþrúður Margrét
Jóhannesdóttir
HINSTA KVEÐJA
Guð þig leiði sérhvert sinn
sólarvegi alla.
Verndarengill varstu minn,
vissir mína galla.
Hvar sem ég um foldu fer,
finn ég návist þína
Aldrei skal úr minni mér,
mamma ég þér týna.
(Jón Sigfinnsson.)
Með þökk fyrir allt og
allt.
Þín
Margrét.
✝ Þorsteinn Val-týr Krist-
jánsson fæddist 6.
maí 1930. Hann lést
á heimili sínu,
Breiðabliki 18a í
Fjarðabyggð
(Norðfirði), 3. júlí
2011.
Foreldrar hans
voru Kristján Guð-
mundsson, f. 2.
febrúar 1894, d. 7.
júlí 1986, og Guðrún Ágústa
Gottskálksdóttir, f. 14. janúar
1905, d. 31. október 1978.
Þorsteinn (Steini) var næst-
elstur fimm sytstkina. Steini átti
fjórar systur: Guðrún Elísabet, f.
3.11. 1928, d. 5.12. 1988, El-
ínbjörg, f. 28.7. 1933, Sesselja
Eiginkona Steina, Nanna
Jónsdóttir, f. 29. júní 1932, d. 17.
maí 1995, var fædd og uppalin á
Stöðvarfirði. Steini og Nanna
bjuggu allan sinn búskap á
Stöðvarfirði og áttu fjögur börn:
1) Jón Kristmann, f. 16.9. 1953.
Eiginkona Jóns er Guðný Bald-
ursdóttir, f. 1954, og eiga þau
tvo syni: a) Elvar, f. 1975, maki
Guðlaug Ragnarsdóttir, f.1976.
Dætur þeirra eru Nanna Björk,
f. 2000, og Ragna Guðný, f. 2006.
b) Rúnar, f. 1977, maki Rut Vil-
hjálmsdóttir, f. 1984, og eiga þau
eina dóttur, Ásu Dóru, f. 2009. 2)
Kristján Rúnar, f. 16.10. 1956.
Rúnar á tvö börn með Alek-
söndru Thorsteinsson: a) Demi
Nönnu, f. 1994, og b) Oliver
Birk, f. 2001. Rúnar og Aleks-
andra slitu samvistir. 3) Sesselja
Fjóla, f. 16.1. 1962. Fjóla á tvo
syni með Smára Stefánssyni, f.
1958. a) Pálmi Fannar, f. 1981.
Sambýliskona hans er Unnur
Malmquist Jónsdóttir, f. 1980.
Börn þeirra eru: Hekla, f. 2005,
Óðinn, f. 2007 og Rökkvi, f. 2009.
b) Birkir Fannar, f. 1992. Einnig
áttu Fjóla og Smári tvö andvana
fædd börn; c) stúlku, f. 1987 d.
1987, og c) dreng, f. 1990, d.
1990. Fjóla og Smári slitu sam-
vistir. 4) Heimir, f. 8. ágúst 1966,
maki Berglind Guðmundsdóttir,
f. 1967. Börn þeirra eru: a)
Tinna, f. 1993, b) Örvar Steinn, f.
1996, og c) Katla, f. 1999.
Þann tíma sem Steini bjó á
Stöðvarfirði vann hann ýmis
störf til sjós og lands. Steini
hafði einnig mikinn áhuga á
sauðfjár- og hrossarækt og átti
um tíma bæði hesta og kindur.
Steini flutti frá Stöðvarfirði
1996 og bjó þá um tíma á Sauð-
árkróki og síðar í Hveragerði.
Árið 2004 flutti Þorsteinn svo
aftur austur og nú til Norð-
fjarðar og bjó þar á dvalar-
heimilinu Breiðabliki til dauða-
dags.
Þorsteinn verður jarðsunginn
frá Stöðvarfjarðarkirkju í dag,
11. júlí 2011, kl.14.
Aníta, f. 13.12.
1938, d. 4.6. 1985 og
Sara Hulda Björk ,
f. 27.10. 1942. Þrjú
elstu systkinin voru
fædd á Litla Kálfa-
læk í Hraunhreppi
á Mýrum, en þær
tvær yngstu í
Reykjavík.
Fjölskyldan flutti
til Reykjavíkur
þegar Steini var
ungur að árum og þar gekk
hann í grunnskóla. Eftir ferm-
ingu og grunnskólanám fór
hann norður í Skagafjörð og var
þar meira og minna fram til tví-
tugs. Lengst af sinni ævi bjó
hann þó á Stöðvarfirði, en þang-
að flutti hann árið 1952.
Ég vil í fáum orðum minnast
elsku pabba míns sem lést þann 3.
júlí sl. Á huga minn leita minn-
ingabrot frá bernskuárum fram
til símtals sem við áttum stuttu
áður en hann kvaddi þennan heim
þar sem hann hvatti mig til dáða
og lét mörg falleg orð falla til „litlu
stelpunnar sinnar“ en hann var
ævinlega óspar á hrósyrði mér til
handa. Pabbi minn bjó alla tíð yfir
mikilli rósemi og þolinmæði og
var trúr og traustur. Hann hafði
unun af því að hlusta á tónlist og
ekki var ég gömul er hann hóf að
spila fyrir mig Nönu Mouskori og
Harry Belafonte sem voru í miklu
uppáhaldi hjá honum. Hann sýndi
mér ómælda þolinmæði er hann
las fyrir mig sögur fyrir svefninn
en oft tók það tíma að svæfa þá
litlu sem vildi ræða hverja sögu
nánar og bæta við söguþráðinn.
Pabbi minn var ötull ásamt
elsku mömmu minni að kenna
mér að nálgast náttúruna og finna
þá næringu, fegurð og kraft sem
hún hefur að geyma. Hann var
mikill hestamaður og naut þess að
fara í reiðtúra um fjörðinn okkar
fagra og oftar en ekki fylgdi
mamma mín honum eftir á bíl með
kaffi á brúsa og kleinur í dalli,
stolt af sínum manni, fannst hann
alltaf svo flottur á hestbaki og lét
oft þau orð falla að hún væri svo
skotin í honum þegar hann næði
góðu tölti.
Alla tíð stóð elsku pabbi minn
sem klettur mér við hlið á sorgar-
og gleðistundum í lífinu og verð ég
honum ævinlega þakklát fyrir
það. Hann var góður pabbi, ynd-
islegur afi sona minna og barna-
barna.
Ást foreldra minna skynjaði ég
alltaf svo sanna og er mamma mín
lést missti pabbi minn að miklu
leyti lífsneistann, en nú sé ég for-
eldra mína fyrir mér upplifa sól-
arupprás og sólarlag saman á
þeim stað sem þau dvelja nú á.
Sólargeislar sífellt ljóma
senda hlýju um jarðar hvel.
Söngfuglarnir sigurhljóma
syngja af gleði undur vel.
Lífsins undrin litlu gerast
ljósið eykur sálarþrótt.
Kvöldsins blíðu ómar berast
býður ljósið góða nótt.
Sé ég kvöldsins rökkur roða
rjóða geislum yfir fjöll.
Sindra senn í ljósum loga
lyngbrekkan og sveitin öll.
Hnígur sól með helgri lotning
hljótt við ystu sjónarrönd.
Sumri hallar himna drottning
höfgi færist yfir lönd.
(Guðmundur Kr Sigurðsson)
Vinsemd ykkar vonina glæðir
vermir mannsins hrjáða hjarta.
Þakklæti um hugann flæðir
þiggið ósk um framíð bjarta.
(ÞK, FÞ)
Kveðja,
Fjóla Þorsteinsdóttir.
Elsku afi, nú ertu kominn til
Nönnu ömmu. Það var svo gaman
þegar þú fórst með mér í bíltúr og
keyptir appelsín, svo fórum við að
skoða hestana. Svo sagðir þú
skemmtilegar sögur og við spil-
uðum líka mikið, það var gaman.
Það verður skrýtið að horfa ekki
með þér á enska boltann eða
meistaradeildina.
Elsku afi, við systkinin þökk-
um þér fyrir allar stundirnar sem
við áttum með þér.
Örvar Steinn, Tinna og Katla.
Elsku afi minn hefur nú kvatt.
Mikið og gott samband var alla
tíð á milli okkar afa. Segja má að
afi hafi fylgt mér alla tíð. Fyrst
um sinn á Stöðvarfirði, þar sem
ég óx úr grasi, en einnig var eins
og leiðir okkar lægju alltaf sam-
an.
Fljótlega eftir að amma dó
flutti afi norður í land en ég var
einmitt á þeim tíma með annan
fótinn á þeim slóðum. Við áttum
góðar samverustundir þann tíma
sem við vorum báðir fyrir norðan
og heimsóttum við oft hvor ann-
an. Eftir að ég stofnaði fjöl-
skyldu lágu leiðir okkar aftur
saman og nú nærri mínum æsku-
slóðum þar sem leiðir okkar lágu
fyrst saman – nánar tiltekið á
Norðfirði. Afi dvaldi þar á dval-
arheimilinu Breiðabliki. Á Norð-
firði eyddi afi síðustu átta árum
ævi sinnar.
Ég er afar þakklátur fyrir
þann tíma sem ég og fjölskylda
mín áttum með honum. Afi átti
að mestu afar góðan tíma á
Breiðabliki enda er þar frábært
starfsfólk og vil ég þakka því fyr-
ir mjög góða umönnun. Veikindi
komu í veg fyrir að afi nyti sín
síðustu árin en hann var samt all-
an tímann mjög upptekinn af því
að láta gott af sér leiða og fyrir
því fann mín fjölskylda svo sann-
arlega.
Að lokum vil ég þakka afa fyr-
ir þann stuðning sem hann veitti
mér alla tíð, hvort sem um nám,
leik eða störf var að ræða.
Elvar Jónsson.
Þorsteinn Valtýr
Kristjánsson