Birtingur - 01.01.1965, Blaðsíða 91

þjóðaþingum. í þessum efnum geldur ís-
lenzka þjóðin þess, sem kalla mætti umskipt-
ingseðli eða pólitískan öfuguggahátt nokkurra
valdamikilla stjórnmálamanna: í staðinn fyr-
ir að gangast fagnandi við Islendingseðlinu og
halda því á loft sem heiðursteikni, eru þeir
sífellt að fela það og dondólast aftan í vopn-
uðum stórveldum, sem lúta enn siðalögmálum
sem íslendingar uxu frá fyrir öldum.
Stöku sinnum fellur þó af stjórnmálamönnum
okkar álagahamurinn, og þeir hegða sér eins
og sæmir góðum drengjum og gegnum, sem
getnir eru af íslenzku foreldri og fóstraðir við
íslenzkar manngildishugmyndir. Slíkt undur
gerðist seinast í vor, þegar valdamenn okkar
færðu Sameinuðu þjóðunum ótilneyddir ríf-
lega fúlgu til þess að rétta við fjárhag sam-
takanna.
Sameinuðu þjóðirnar eru markverðasta til-
raun mannkynsins til að koma á svipuðum
umgengnisháttum þjóða í milli og hvert ríki
leitast við að temja þegnum sínum innbyrðis.
Allir játa, að þjóð er illa siðuð og hörmulega
á vegi stödd, ef borgararnir bera vopn hver á
annan. Hitt gengur seinna að skilja, að ná-
kvæmlega sama gildir um mannkynið allt:
farsæld mannsins á jörðinni er undir því kom-
in, að hann vaxi frá þeirri villimennsku að
útkljá deilumál þjóða með vopnavaldi. Á slík-
um skilningi byggist tilvist Sameinuðu jjjóð-
anna. Þess vegna verður seint of nrikið í söl-
urnar lagt þeim til eflingar. Engu að síður
skammta voldugir þjóðmálaskörungar þeim
starfseyri nreð eftirtölunr. Þessunr herrum vex
þó ekki í augum að varpa milljón sinnunr
hærri fjárhæðum í andstyggilegt hernaðar-
sprikl. Við slíkar aðstæður verða smærri
þjóðir og ábyrgðarmeiri að rækja þær skyld-
ur, sem hinar efnameiri og ósiðaðri bregðast.
Einmitt þetta átti sér stað í vor, og geta ber
þess sem gert er.
Athyglisvert er, að íslenzkir valdamenn hrær-
ast þá helzt til sæmilegra verka í utanríkis-
málum, þegar þeir hafa samflot með öðrurn
Norðurlandaþjóðum. Ef þeir færu að dæmi
Norðmanna og Dana og neituðu að hafa er-
lendan her og herstöðvar í landi sínu, væri
þjóðinni þegar kippt til hálfs upp úr feni van-
virðunnar. En þá fyrst er við höfum tekið
okkur stöðu við hlið mennilegustu þjóðar á
Norðurlöndum, Svía, undir merki hernaðar-
hlutleysis, geta íslendingar að nýju litið kinn-
roðalaust frarnan í umheiminn.
Litil eru geð guma
Sú var tíð, að íslendingar voru fátækir að ver-
aldarefnum, en orðheldnir og auðugir að
sjálfsvirðingu. Svo sagði mér öðlingskarl sem
ég kynntist á Akureyri í æsku, Gunnlaugur
Tryggvi Jónsson, að hann hefði lánað fjölda
IÍIRTINGUR
89