Birtingur - 01.01.1965, Blaðsíða 95

asta aflann heim til sín. En hversu himinbjart
er ekki yfir þessum löngu liðna harmleik í
íslenzkri landhelgi borið saman við það niða-
myrkur vanvirðunnar, sem grúfir yfir sjón-
varpssníkjunum í íslenzkri menningarhelgi.
Hinir ógæfusömu forfeður okkar voru að-
þrengdir menn, sem áttu ekki viðhlítandi
farkost og veiðitæki til að sækja afla í djúpið,
en heima biðu konur þeirra og börn í bjarg-
arleysi; þeir töldu sig ekki vera að hirða ann-
að en réttmæta eign sína; þeir fundu þó sáran
til niðurlægingar sinnar, og hún varð þeim
hvöt að brjótast til mannsæmari bjargræðis-
hátta; oft sýndu þeir líka ósvikinn manndóm
í skiptum við erlenda veiðiþjófa, já svo ein-
beittan vilja á að reka þá af höndum sér, að
þeir létu lífið í viðureigninni. Sjónvarpsbetl-
ararnir eru engir örbjargamenn: þeir verja
20—30 þúsundum króna af umframtekjum
sínum í tæki til þess að geta hirt úrkast frá
innrásarliði, sem læðzt hefur inn í íslenzk
menningarvé. Slíku hátterni er við það líkj-
andi, að litvegsbændur á fyrri tíð hefðu látið
smíða sér lystisnekkjur til þess að geta stund-
að fiskisníkjur sem sport í tómstundum. Sjón-
varpsbetlarar hafa sér ekki þá afsökun, að þeir
séu að veita því viðtöku, sem ranglega hafi
verið frá þeim tekið: við eigum enga kröfu á
hendur hinu erlenda hernámsliði aðra en þá,
að það hypji sig á brott með allt sitt hafurtask
umsvifalaust. Fyrsti ráðherra íslands, Hannes
Hafstein, lagði sig í lífshættu við að verja
íslenzka landhelgi ágengum útlendingum;
ráðherrar viðreisnarríkisins opna íslenzka
menningarhelgi fyrir erlendum yfirgangs-
seggjum og þoka sér í þokkabót ótilneyddir
inn í raðir betlaranna. Þeir finna ekki til
niðurlægingar sinnar, heldur festa angurgapa
á hús sín til að auglýsa smánina. Hvílík reisn.
Hvílík viðreisn manndóms og menningar.
Uppreisnar er þörf
Ég tek undir fullyrðingu Sigurðar A. Magn-
ússonar, að greindarvísitala íslenzkra þing-
manna sé í lægsta lagi. Ofan á hlýt ég að bæta
grunsemd, sem jaðrar við óbifandi vissu: að
þeir séu einnig með óráðþægnustu og ábyrgð-
arlausustu hrokagikkjum undir sólinni. Að
minnsta kosti er segin saga, að þegar ágrein-
ingur kemur upp meöal kjósenda þeirra um
veigamikil mál, hunza stjórnmálamennirnir
varnaðarorð sinna vitrustu og beztu manna
— þeirra sem til sterkastrar ábyrgðar finna
gagnvart sjálfstæði þjóðarinnar og menningu
og af haldbeztri þekkingu ráða þeim heilt.
Það sannaðist enn sem fyrr í sjónvarpsmál-
inu. Eins og nærri má geta er hver sæmilegur
maður í stjórnarherbúðunum ekki síður en
utan þeirra undrun og skelfingu lostinn yfir
því glæfraspili stjórnarvalda að fela útlenzk-
birtingur
93