Tímarit Máls og menningar - 01.09.1998, Síða 25

LJÓSKUSAGA AF MÖLINNI
bjó ég í versið „Og hún hamast enn að nýju eins og lest í Síberíu". Síðasta
vísan átti að draga upp mynd aflokum vinnudagsins: Hún hreinsar vélina og
raular eins konar lofsöng fyrir munni sér á meðan. Ég varpa fram þeirri
spurningu hvenær hún geti loksins gengið út um opið hliðið á Ríkis-
prentsmiðjunni, ætla einmitt að fara að gefa merki, ogþá er rimlatjöldunum
rennt niður eins og verið sé að læsa hana inni. Mynd hennar er klippt burt -
vonbrigðin finna sér tjáningu í síðasta versinu þar sem ég hvet hana til að
stökkva út. Orðrétt stóð þar: „Ég gríp hana og hún er mín“.
í þrjá sólarhringa lá kvæðið á eldhúsborðinu mínu - ég breytti nokkrum
áleitnum rímorðum, lagfærði hrynjandina á stöku stað, þar til ég var orðinn
ánægður og sendi ritverk mitt, ásamt beiðni um að hringt yrði í mig eftir
klukkan sextán, til Stærsta Dagblaðsins, berist til þess sem um málið fjallar.
Þessi bón mín var uppfyllt þegar daginn eftir. Hann spurði mig: „Funduð þér
upp á þessu öllu sjálfur eða svindluðuð þér smávegis?”
„Jú ... sjálfur náttúrlega,“ svaraði ég óöruggur af því að þetta voru fyrstu
orðin sem ég sagði eftir að ég vaknaði.
„Ja, ég skal segja ykkur það!“ Hann hló og lýsti því yfir að sér fyndist
kvæðið stórkostlegt, svolítið ýkt á köflum - áður en hægt væri að ræða
einstök smáatriði þyrfti reyndar að taka endanlega ákvörðun og það yrði
gert uppi á ritstjórnarhæðinni þar sem kvæðið gengi einmitt manna á milli
þessa stundina. Blaðið áskildi sér vitaskuld rétt til að stytta textann ef þess
gerðist þörf, sem hann rökstuddi með því að benda á plássleysi. Hann boðaði
væntanlega heimsókn sína ef hann þyrfti að skrifa sögu með kvæðinu, en
það gengi ekki, eins og ég hafði óskað eftir, að kvöldlagi heldur einungis
klukkan þrjú síðdegis þegar fólksmergðin streymdi út um hliðið, af því að
hann kæmi ekki einsamall heldur með ljósmyndara. Vegna smáatriðanna,
þrefaði hann áffam, þætti honum auðvitað betra að við hittumst strax
klukkan tvö. Þá væri hægt að taka myndirnar í lokin. Ég sá sjálfan mig í anda
sitja óútsofinn með bláókunnugu fólki í eldhúsinu og samþykkti. Klukku-
stund síðar var hann aftur í símanum: „Ritstjórnin hló meira að segja.
Stökkva út . . . !“ Framhald ræðunnar var óskiljanlegt, nema umsaminn
fundartími.
Ég svaf órólegum svefni með tálsýnum og málmhljóðum og þegar ég
vaknaði sat ég í árdegishitanum við opinn eldhúsgluggann. Á gangstéttinni
hinum megin gengu tuttugu dvergar milli tveggja tröllkvenna. Það var verið
að sýna fjögurra ára samborgurum heiminn. Þau toguðu hvert í annað,
stympuðust eða orguðust á, öldungis upptekin af sjálfum sér. „Stopp!“ æpti
sú sem fyrir hópnum fór inn í kyrrð rauða umferðarljóssins. Hún sneri sér
við og benti útréttum handlegg á gríðarmiklar framkvæmdirnar við
nýbyggingu glerálmunnar. Krílin urðu að fara að dæmi hennar og standa
TMM 1998:3
www.mtn.is
23